zougla: London calling

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

London calling

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1031
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Ένα από τα πιο πολιτικά τραγούδια των Clash — και ένα από τα καλύτερά τους. Όπως συμβαίνει με πολλά αριστουργήματα, η αφορμή της δημιουργίας του ήταν μάλλον πεζή και έχει να κάνει με τη φοβία που είναι ο Strummer μην πάει από πνιγμό. Ο Mick Jones θυμάται σε μια συνέντευξη ότι ολόκληρο το συγκρότημα (όχι μόνο ο Joe) είχε ανησυχήσει από ένα πρωτοσέλιδο της London Evening Standard, κάποια στιγμή το 1979, που παρουσίαζε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο θα φούσκωνε ο Τάμεσης και θα πλημμύριζε το Λονδίνο. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Mick, οι Clash «φλίπαραν». Ε, το φλιπάρισμα αυτό ο Strummer βάλθηκε να το κάνει τραγούδι. Στις πρώτες εκδοχές, οι στίχοι ήταν ένα σκέτο άγχος μην πλημμυρίσει ο Τάμεσης και πνιγούμε, Βαγγελίστρα μου, αλλά τελικά έβαλε κι ο Jones ένα χεράκι και του τραγουδιού του δώσανε μια γενικώς πολιτική διάσταση — ανεργία, ναρκωτικά και ολίγη από περιβάλλον (ας μην ξεχνάμε ότι τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς είχε γίνει το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό Three Mile Island στη Φιλαδέλφεια).

Το άλμπουμ (ήταν το τρίτο των Clash) κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1979, με το όνομα του τραγουδιού για τίτλο του: London calling. Η πλάκα είναι ότι το ομώνυμο τραγούδι δεν είναι το μόνο που προέκυψε κάπως αρπαχτά: οι Clash μπήκαν στο studio χωρίς υλικό: τόσο ο Strummer όσο και ο Jones είχαν χοντρό writer’s block. Αρχικά, έπαιζαν κάτι διασκευές ροκαμπίλι, ψάχνοντας για έμπνευση. Έκαναν κάθε μέρα διπλές πρόβες, πρωί και βράδυ, με διάλειμμα το μεσημέρι για μπύρα στην παμπ και οικογενειακό διπλό (μπαλίτσα). Και κάπως έτσι, προέκυψε όλο αυτό το υλικό του διπλού London calling, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Η ιστορία αυτή νομίζω πως δείχνει πώς πραγματικά λειτουργεί η καλλιτεχνική δημιουργία: δεν έρχεται η «έμπνευση» από κάπου για να γίνει τέχνη· εσύ την αναζητάς, την εκβιάζεις, την εξαναγκάζεις — γιατί έχεις κάτι μέσα σου που δεν ξέρεις τι είναι αλλά θέλεις πάρα πολύ να το μοιραστείς.

«Δεν μπορείτε πάντως να πείτε», καταλήγει ο Mick, όσον αφορά το London calling (το τραγούδι), «ήμασταν πολύ μπροστά όσον αφορά την ευαισθητοποίηση σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη».

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *