Αυτό δεν είναι τραγούδι #1006
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης
Το 1980 οι Young Marble Giants κυκλοφόρησαν το μοναδικό Colossal Youth. «Μοναδικό» –καταρχάς– κυριολεκτικά: αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο τους LP (ακολούθησαν δύο EP μέσα σ’ ένα χρόνο και τέλος).
Οι Young Marble Giants (όνομα που παραπέμπει τους αρχαιοελληνικούς Κούρους, όπως άλλωστε και ο τίτλος του δίσκου τους) ήταν ένα συγκρότημα από το Κάρντιφ της Ουαλίας, το οποίο μνημονεύεται κυρίως για τις μινιμαλιστές του ενορχηστρώσεις. Τα τραγούδια τους δεν έμοιαζαν με οτιδήποτε άλλο ακουγόταν στον καιρό τους. Αυτό οφείλεται σε κάμποσες ευτυχείς συγκυρίες.
Τα μέλη: Stuart Moxham, βασικός συνθέτης, ρυθμική κιθάρα, πλήκτρα· Philip Moxham (αδελφός του πρώτου), μπάσο· Alison Statton, φωνητικά. Αυτοί όλοι κι όλοι. Χωρίς ντράμερ. Χωρίς βαριές κιθάρες. Απλά πράματα. Επιλογή τους; Μάλλον ανάγκη που έγινε φιλοτιμία. Πιστεύω (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, αλλά μάλλον δικαίως) ότι έτσι τους έτυχε και αναγκάστηκαν να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούσαν. Όταν ξεκίνησαν, το 1978, ήταν μαζί τους και κάποιος Peter Joyce, ξάδερφος των Moxham, ο οποίος τα παράτησε σύντομα. Ωστόσο, φεύγοντας τους άφησε παρακαταθήκη διάφορα ωραία εργαλεία. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Joyce ήταν καλός στις ηλεκτρονικές κατασκευές· είχε φτιάξει μόνος του, με αστεία υλικά, ένα πρωτόγονο συνθεσάιζερ και μια εξίσου πρωτόγονη drum machine. Άρα, τι να τον κάνουν τον ντράμερ; Ένας μπελάς λιγότερος. Ο Stuart είχε κι ένα ηλεκτρικό οργανάκι, ένα Galanti (κάτι σαν το Farfisa). Αυτά τους έφταναν. Ολιγαρκείς τύποι.
Τι έχουμε, λοιπόν, στο Colossal Youth; Ένα μπάσο που παίζει τα ελάχιστα, αλλά καθορίζει τον ήχο τους με εξαιρετικά πρωτότυπες γραμμές. Μια κιθάρα που δεν παίζει παπάδες – και γι’ αυτό ξεχωρίζει (από την ανάποδη). Διάφορους περίεργους ήχους, σαν από όργανα-παιδικά παιχνίδια βγαλμένους (περίπου σαν να ακούς τον Brian Eno στο νηπιαγωγείο), σε μινιμαλιστικές λούπες. Και τη φωνή της Statton, η οποία τραγουδάει λες και κρύβεται κάτω από μια στοίβα παλτά, σαν να ντρέπεται. Αυτά τα ολίγα.
Η παραπάνω περιγραφή με τίποτα δεν προετοιμάζει σωστά στον ακροατή του δίσκου. Τα πράγματα είναι όντως τόσο απλά όσο περιγράφονται, αλλά το αποτέλεσμα είναι απλά μεγαλειώδες! Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το 1980. Στη σκηνή δέσποζαν από τη μία το punk (και όλα τα συμπαρομαρτούντα) και από την άλλη οι δεινόσαυροι που αρνούνταν να αφανιστούν. Μετά από όλους αυτούς τους πομπώδεις ELP, Yes, Genesis κ.λπ., αλλά και τις άγριες κιθάρες του post-punk, το Colossal Youth έμοιαζε μ’ ένα ποτήρι δροσερό νερό στα παρασκήνια της κόλασης. Και μια περίτρανη απόδειξη ότι η τέχνη δεν είναι ζήτημα (μόνο και πάντα) πόρων και μέσων.
Ο δίσκος γνώρισε μια σχετική επιτυχία, αλλά τίποτα το φοβερό, τίποτα που ν’ αλλάξει τη ζωή των μελών του συγκροτήματος, τα οποία σύντομα πήραν χωριστούς δρόμους χωρίς ποτέ να κάνει κανείς τους κάτι που να πλησιάζει έστω το μεγαλείο-μινιατούρα του Colossal Youth. Μέσα στα χρόνια, ο δίσκος έχει αποκτήσει στην ιστορία της μουσικής μια θέση κοντά σε αυτή που του αξίζει (προσεχώς καλύτερα – ο χρόνος δουλεύει υπέρ του). Σε αυτό έχει βοηθήσει το γεγονός ότι τον συγκαταλέγουν ανάμεσα στους πολύ αγαπημένους τους μουσικοί όπως ο μακαρίτης Curt Cobain, ο Peter Buck των REM και αρκετοί άλλοι. Όσο για μένα, αν έφτιαχνα ποτέ λίστα με τους δίσκους της ζωής μου, σίγουρα θα τον είχα μέσα στους δέκα πρώτους. Και ευτυχώς, δεν είμαι μόνος· μπορεί να είμαστε λίγοι οι fans, αλλά όπως το λέει η ίδια η λέξη: φανατικοί!
Ακούμε ένα δείγμα, το «Brand new life», αλλά προτείνω ν’ ακούσετε ολόκληρο το Colossal Youth (υπάρχει στο YouTube), αν θέλετε να το εκτιμήσετε σωστά. Δεν πρόκειται για κόνσπεπτ άλμπουμ (θεός φυλάξοι!), εκτός κι αν δούμε ως κόνσπεπτ την αίσθηση της παντοδύναμης απλότητας και τη δυνατότητα να πεις κάτι σημαντικό με τα όποια μέσα διαθέτεις: το μεγαλείο του ελάχιστα δυνατού!
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Alison Statton, Brian Eno, Genesis, Γιώργος Θεοχάρης, Μουσική, Peter Joyce, Philip Moxham, Stuart Moxham, Yes, Young Marble Giants
from dimart http://ift.tt/2q3UdhY
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου