zougla: Το μεγάλο αμερικάνικο ποίημα

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Το μεγάλο αμερικάνικο ποίημα

Billy Collins

—μετάφραση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος—

Αν αυτό εδώ ήταν μυθιστόρημα,
θα ξεκινούσε μ’ έναν χαρακτήρα,
έναν άντρα μόνο του σ’ ένα τρένο που κατευθύνεται στον νότο
ή ένα νεαρό κορίτσι σε μια κούνια έξω από μιαν αγροικία.

Και καθώς θα γυρνούσαν οι σελίδες, θα διάβαζες
ότι ήταν πρωί ή ήταν μαύρα μεσάνυχτα
κι εγώ, ο αφηγητής, θα περιέγραφα για χάρη σου
τα πολλά και διαφορετικά σύννεφα πάνω απ’ την αγροικία

και τι φορούσε εκείνος ο άντρας στο τρένο
μέχρι και το κόκκινο καρώ του κασκόλ
και το καπέλο που το ‘χε ρίξει στη σχάρα πάνω από το κεφάλι του,
ακόμα και τις αγελάδες που γλιστρούν έξω από το παράθυρο του.

Τελικά –γιατί κανείς δεν διαβάζει τόσο αργά–
θα μάθαινες πως το τρένο ή πήγαινε τον άντρα
πίσω στον τόπο που γεννήθηκε
ή κατευθυνόταν προς το απέραντο άγνωστο

κι όλα αυτά θα τα ανεχτείς πιθανότατα
καθώς θα περιμένεις υπομονετικά ν’ ακουστούν οι πυροβολισμοί
μέσα σ΄ εκείνη τη ρεματιά όπου κρύβεται αυτός ο άντρας
ή να φανεί στην εξώπορτα μια ψηλή μελαχρινή γυναίκα.

Αυτό εδώ όμως είναι ποίημα, όχι μυθιστόρημα
και οι μόνοι χαρακτήρες εδώ είσαι εσύ κι εγώ,
μόνοι μέσα σ’ ένα φανταστικό δωμάτιο
που θα εξαφανιστεί κι αυτό μετά από λίγους στίχους ακόμα,

έτσι που δεν έχουμε χρόνο να σημαδέψουμε ο ένας τον άλλο με το όπλο μας
ή να πετάξουμε τα ρούχα μας μες στο αναμμένο τζάκι.
Και σε ρωτώ: ποιος τον χρειάζεται τον άντρα μες στο τρένο
και ποιος νοιάζεται τι έχει μέσα εκείνη η μαύρη του βαλίτσα;

Εμείς έχουμε κάτι καλύτερο απ’ όλη αυτή τη φασαρία
που σέρνεται μπας και φτάσει σε κάποιο ολέθριο αποτέλεσμα.
Εννοώ τον ήχο που θ’ ακούσουμε
μόλις σταματήσω να γράφω κι ακουμπήσω κάτω αυτό εδώ το στυλό.

Άκουσα κάποτε κάποιον να τον συγκρίνει
με τον ήχο που κάνουν τα τριζόνια σ’ ένα χωράφι με σιτάρι
ή, πιο σωστά, με τον άνεμο στο ίδιο χωράφι
που κάνει να σαλεύουν τα πράγματα που ποτέ δεν θα δούμε.

window