zougla: Μια καριέρα για τον Τσάρλι

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Μια καριέρα για τον Τσάρλι

—της Stucano Closer—

Τι είναι αυτό που κάνει το ένα σκυλί να ξεχωρίζει από το άλλο; Η ράτσα, μήπως; Το μέγεθος; Όχι και όχι. Η σωστή απάντηση είναι η προσωπικότητα.

Πάρτε τον Τσάρλι το λαμπραντόρ για παράδειγμα: το αφεντικό του φιλοδοξούσε να τον δει, όπως και τόσα άλλα λαμπραντόρ, να γίνεται ένας χρήσιμος σκύλος-οδηγός για άτομα με ειδικές ανάγκες. Ένας σκύλος-εργάτης. Σοβαρός, μετρημένος, προσηλωμένος στη δουλειά του.

Μόνο που η ίδια η προσωπικότητα του Τσάρλι αποφάσισε άλλα για λογαριασμό του. Βλέπετε, ο Τσάρλι αδυνατούσε παντελώς να είναι σοβαρός, μετρημένος και προσηλωμένος, διότι ως χαρακτήρας ήταν αθεράπευτα γλύκας, κοινωνικός και σαχλαμάρας — εντελώς ακατάλληλος δηλαδή για σκύλος-οδηγός. Ο Tσάρλι ήθελε να σκορπίζει την πληθωρική του προσωπικότητα παντού αντί να διοχετεύει όλη του την προσοχή αποκλειστικά σε έναν άνθρωπο. Κάθε προσπάθεια εκπαίδευσής του προς αυτήν την κατεύθυνση είχε αποτύχει παταγωδώς.

Τι μπορούσε, λοιπόν, να γίνει ώστε να μην μείνει ο Τσάρλι με τη ρετσινιά του «αποτυχημένου»; Η λύση βρέθηκε σε ένα σχολείο της Αυστραλίας, που «προσέλαβε» τον γλυκύτατο Τσάρλι ως σκύλο συντροφιάς για παιδιά εσωστρεφή, με υπερβολικό άγχος ή νευρικότητα.

Έτσι, ο Τσάρλι επισκέπτεται ελεύθερα όλους τους χώρους του σχολείου. Μοναδική προϋπόθεση: να είναι οι σκουπιδοτενεκέδες κάπου ψηλά. «Τρελαίνεται για σκουπιδοτενεκέδες», ομολογεί ο ιδιοκτήτης του Τιμ Φράι.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Τσάρλι δεν εκπαιδεύεται. Αντιθέτως, χρειάζεται αρκετό αυτοέλεγχο ώστε να μην κάνει του κεφαλιού του και ταυτόχρονα αρκετή ευελιξία (που την έχει) ώστε να θεωρεί οποιονδήποτε τον πλησιάζει (τα παιδιά του σχολείου, για παράδειγμα) ως «χειριστή» και να ανταποκρίνεται σ’ αυτόν. Και, όπως συνήθως, ό,τι μαθαίνει ένα σκυλί, το μαθαίνει πρώτα ο χειριστής του. Έτσι, διδάσκονται και τα παιδιά την ηρεμία ενώ διδάσκουν τον Τσάρλι. Και τα αποτελέσματα είναι, συμφωνα με όλες τις ενδείξεις, εκπληκτικά.