Θα περάσει κι αυτό

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 338
Dj της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

Γράφει ο άνθρωπος ένα τραγούδι. Και, ναι, το ομολογεί, σχολιάζει με τον τρόπο της τέχνης του την επικαιρότητα. Το «Θα περάσει κι αυτό» είναι «μια πολαρόιντ της στιγμής που φωτογραφίζει την επικαιρότητα, μέσα από τη ματιά του δημιουργού του», αναφέρει το Δελτίο Τύπου, το οποίο συνοδεύει την ανάρτηση του τραγουδιού στο youtube. «Είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε παρορμητικά, σε μια εμπύρετη δημιουργική διαδικασία που δεν του επιτρέπει να περιμένει να ειπωθεί αργότερα αλλά τώρα. Αυτή τη στιγμή, την ιστορική στιγμή των αποφάσεων, των διλημμάτων, των αδιεξόδων και της αυτοκριτικής».

Όπως νομίζω ότι ο πεζογράφος και ο ποιητής δεν χρειάζεται (και δεν πρέπει) να εξηγούν τις προθέσεις τους με προλόγους ή εισαγωγές στα βιβλία τους, είναι δουλειά του αναγνώστη η πρόσληψη, κατά τον ίδιο τρόπο εξίσου πατερναλιστική μού φαίνεται η έκδοση Δελτίου Τύπου προκειμένου να εξηγηθεί και να «τοποθετηθεί» ένα καινούργιο τραγούδι — αφήστε που η σχέση του στίχου του εν λόγω τραγουδιού με ό,τι μας συμβαίνει είναι προφανής, δεν είναι χαζός ο ακροατής, ω εταιρεία του κ. Πορτοκάλογλου.

Δεν ήταν αυτό, όμως, που ενόχλησε. Μια κοινωνία στα κάγκελα, στο παρά πέντε μιας συμφωνίας της χώρας με τους εταίρους της ΕΕ, που όλο ολοκληρώνεται και διαρκώς δεν έρχεται, μια κοινωνία θυμωμένη, ανθρωποφαγική και μνησίκακη, φτιάχνει καθημερινά τα μέτωπά της, υψώνει τα διαχωριστικά της τείχη. Κι έτσι, πήρε η μπάλα και τον Πορτοκάλογλου. Διότι όπως έγραψε, λέει, ο Ανδρέας Μικρούτσικος (I rest my case!) το τραγούδι του Πορτοκάλογλου είναι «μια αβαρής και συγχυσμένη αντίληψη του σήμερα. Η φράση νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί μού θυμίζει το μαζί τα φάγαμε» — είπε ο τραγουδοποιός που κανιβάλισε τηλεοπτικά ανθρώπους λούμπεν σε ανάγκη…

Τη γραμμή Μικρούτσικου έκαναν ωστόσο παντιέρα ορισμένοι στα social media, κάποιοι θυμήθηκαν ότι ο Πορτοκάλογλου είχε στηρίξει την πρωτοβουλία των 58 (νάτα, νάτα!) κι έσπευσαν, με το μένος τους, να επιβεβαιώσουν τους στίχους που αντιμάχονταν: «δηλητήριο στο αίμα, τρικυμία στο μυαλό», διότι «όποιος βγαίνει απ’ το κοπάδι / εφιάλτης και εχθρός»…

Παίδες, δεν ξετρελάθηκα με το τραγούδι. Αλλά ενώ η χολή πάτο δεν έχει, καλά τα λέει ο Πορτοκάλογλου, «θα περάσει η ζωή / θα περάσεις κι εσύ / θα περάσω κι εγώ» — ξανασκεφτείτε το.

Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες
κι ανεβάζω πυρετό
δηλητήριο στο αίμα
τρικυμία στο μυαλό.

Κάποιος θέλει να με σώσει
μ’ ένα φάρμακο φριχτό
ίσως και να με σκοτώσει
αν τολμήσω ν’ αρνηθώ.

Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ.

Θέλω να σ’ το τραγουδήσω
θέλω να το μοιραστώ
το ηφαίστειο να σβήσω
που μου καίει το λαιμό.

Διχασμένη μου πατρίδα
διχασμένη μου καρδιά
μεσ’ τα ερείπια σε είδα
να μετράμε τη ζημιά.

Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ.

Πέφτει γύρω μου σκοτάδι
ή εγώ είμαι τυφλός
κι όποιος βγαίνει απ’ το κοπάδι
εφιάλτης και εχθρός.

Είναι η πόλη μου καμένη
ειν’ η χώρα μου μισή
νικητές και νικημένοι
όλοι χάσαμε μαζί.

Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ

ΥΓ: Θα ήθελα να μη διαφύγει της προσοχής της πολιτιστικής αστυνομίας που ελέγχει την ορθότητα των στίχων που επηρεάζουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού υπούλως και το «Θα περάσει κι αυτό» του Σταμάτη Γονίδη, με τον καταφανέστατα μνημονιακό στίχο των προσκυνημένων γερμανοτσολιάδων: «Πάλι θα βρεθούμε / μέσα σ’ ένα όνειρο κακό / και θα φοβηθούμε / Πάλι θα βρεθούμε / μέσα σ’ ένα μίσος δυνατό». Και ας μην πει κανείς αφελής ότι έχει γραφτεί το 2007. Διότι, από τότε, κ ά π ο ι ο ι μας ήθελαν πιόνια του διεθνούς κεφαλαίου.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Υ

from dimart http://ift.tt/1KvjnGW
via IFTTT