The “Don’t Eat the Yellow Snow” Suite

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 334
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Τις προάλλες αντάλλασσα μηνύματα με την Ξαδέρφη για θέματα που άπτονται της πραγματικής πραγματικότητας. Σε κάποια φάση, άργησε να μου απαντήσει και ζήτησα να μάθω τον λόγο. «Μιλάω ταυτόχρονα και με τον Ξάδερφο», μου έγραψε. «Θέλει να του προτείνω τραγούδι για να νανουρίζει το Μωρό». Τον Ξάδερφο της Ξαδέρφης τον ξέρω, είμαστε παλαιοί συμπολεμιστές. Και το περί ου ο λόγος Μωρό το ξέρω – όσο μπορεί κανείς να ξέρει ένα κοριτσάκι 14 μηνών: γελαστή εκ γενετής· πρόσφατα περπάτησε αυτόνομα· τώρα περνάει τη φάση της Εγκατάστασης του Λόγου· παραδόξως, για την ηλικία της, δείχνει να γνωρίζει ήδη περί τίνος πρόκειται. «Να του προτείνεις το “Don’t Eat the Yellow Snow”», της έγραψα. Για πλάκα, φυσικά. Γελάσαμε ψηφιακά κι επιστρέψαμε στα τρέχοντα και τις πιλάλες τους.

Για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε τη συνέχεια (λέμε, τώρα), περιγράφω εν τάχει τη “Σουίτα”: Αποτελείται από τα τέσσερα πρώτα κομμάτια του δίσκου Apostrophe (’) (1974) του Frank Zappa: “Don’t Eat the Yellow Snow”, “Nanook Rubs It”, “St. Alfonzo’s Pancake Breakfast” και “Father O’Blivion”. Για τη μουσική δεν έχω λόγια: ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Για τους στίχους, τώρα: τα τέσσερα τραγούδια συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους. Στο πρώτο, μιλάει κάποιος που ονειρεύεται ότι είναι ένας Εσκιμώος ονόματι Nanook και μας λέει τις χρήσιμες συμβουλές που του έδινε η σοφή μητέρα του. Στο δεύτερο, ο Nanook έχει ένα θεματάκι με κάποιον σαδιστή κυνηγό, τον οποίο τυφλώνει δεόντως με κίτρινο χιόνι. Στο τρίτο, μιλάει ο κυνηγός, ο οποίος, για να βρει το φως του, πάει στην ενορία του Αγίου Αλφόνζο, όπου διαπράττει διάφορα ανοσιουργήματα του τύπου δεν-περιγράφω-άλλο. Τέλος, το τέταρτο μιλάει για τον Father Vivian O’Blivion, τον Αιδεσιμότατο που φτιάχνει εκείνες τις άθλιες τηγανίτες για το πρωινό του ποιμνίου, και για έναν καλικάτζαρο που προσπαθεί να ζευγαρώσει με την κάλτσα του (τη δική του ή του Father Vivian; – το λεπτό αυτό σημείο μένει αδιευκρίνιστο). Dominus vobiscum / Et cum spiritu tuo. Με δυο λέξεις: τσίρκο ποικιλιών!

Μέρες μετά, συνάντησα τυχαία τον Ξάδερφο, στον οποίο είχε φτάσει, όπως αποδείχτηκε, η πρότασή μου για το εναλλακτικό νανούρισμα του Θείου Φρανκ. «Λοιπόν», μου είπε, «δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αποτελεσματικό είναι το “Yellow Snow”». Δεν ξαφνιάστηκα· τον έχω ικανό να παίζει στο Μωρό μέχρι Μιχάλη Σιγανίδη. Πάντως, του ζήτησα να επεκταθεί, ήθελα λεπτομέρειες. «Γλαρώνει με το που ακούει τον άνεμο στην αρχή. Εννιά στις δέκα φορές έχει αποκοιμηθεί πριν τελειώσει ο Nanοok». Και τη δέκατη; Τι γίνεται τη δέκατη; «Εχμ. Εκεί, ναι, υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν έχει κοιμηθεί μέχρι τη μαρίμπα [σημ.: στο 6:33 της “Σουίτας”, στο βίντεο που ακολουθεί], ξυπνάει εντελώς και χοροπηδάει στην κούνια μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων». Δεν τόλμησα να ρωτήσω εκείνος τι κάνει σε αυτή την περίπτωση, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα χοροπηδάει κι ο ίδιος μαζί με το Μωρό – ενδεχομένως και μέσα στην κούνια. «Ευχαριστώ για την ιδέα!», κατέληξε. «Εγκαινίασες νέα εποχή στο νανούρισμα». Σίγουρα. Χώρια που οι στίχοι είναι ηθικοπλαστικοί και πολιτικώς καθιστοί: «πρόσεχε πού “πάνε” τα χάσκυ και μην τρως το κίτρινο χιόνι», σου λέει. Έχετε καλύτερη συμβουλή απ’ αυτήν;

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1esK6d1
via IFTTT