Get down Moses

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 315

Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Μιας και πέρασε το Πάσχα, και πάμε σούμπιτοι για καλοκαίρι, καιρός για χριστουγεννιάτικη ιστορία!

Χριστούγεννα 1980. Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι της γιαγιάς για το παραδοσιακό τραπέζι. Είχα χαρά μεγάλη που θα ξανάβλεπα τα ξαδερφάκια μου: τη Δήμητρα, 8, και τη (Δημητ)Ρούλα, 6. Εγώ ήμουν τότε 10, κλεισμένα! Το σπαστικό ήταν ότι η γιαγιά έμενε με το στερνοπαίδι της, τον θείο Χαρίλαο, το εκ γενετής γεροντοπαλίκαρο, που ήταν όλο «μη το ένα, μη το άλλο». (Στην πραγματικότητα, δεν τον λένε Χαρίλαο, αλλά επειδή μπορεί και να κοιτάζει από καμιά μεριά, δεν το διακινδυνεύω να τον δώσω στεγνά.) Στο τραπέζι βαρεθήκαμε τη ζωή μας, ως συνήθως. Κάναμε μπαλάκια από την ψίχα του ψωμιού και τα πετάγαμε σε όποιον δεν έβλεπε. Αλλά δεν ήταν διασκέδαση αυτή!

Αφού φάγαμε ό,τι ήταν να φάμε, οι μεγάλοι έφυγαν να πάνε θέατρο. Ήταν οικογενειακή παράδοση η απογευματινή παράσταση ανήμερα των Χριστουγέννων – της γιαγιάς, δηλαδή, και οι άλλοι της έκαναν το χατίρι. Έφυγαν η γιαγιά και οι έξι γονείς – αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να μείνει κανείς να μας προσέχει, γιατί προσφέρθηκε να μας μπαστακωθεί –για πρώτη φορά!– ο θείος Χαρίλαος (δεν του άρεσε το έργο που είχαν διαλέξει). Οι άλλοι φεύγοντας του έδωσαν οδηγίες πώς να μας αντιμετωπίσει γιατί «δεν ξέρεις σε τι έχεις μπλέξει». Αυτός τους καθησύχασε, «μια χαρά θα περάσουμε, αντέστε τώρα και καλή διασκέδαση».

Ο θείος Χαρίλαος ήτανε σπάστης, αλλά αυτό δεν μας πείραζε γιατί δεν ασχολιόταν μαζί μας, όσο δεν ασχολιόμασταν εμείς μαζί του – και κυρίως με τα πράγματά του. Είχε ένα κόλλημα με τους δίσκους, τα βιβλία, τα περιοδικά – δεν ήθελε ούτε να τα κοιτάμε!

«Θέλετε ν’ ακούσετε κάτι ωραίο;» ρώτησε ο θείος μόλις μείναμε τρεις κι ο κούκος – κυριολεκτικά. Ωχ, όχι παραμύθι! «Είναι ένας δίσκος που μου έστειλαν από το Λονδίνο, μόλις κυκλοφόρησε». Δίσκος; Από παραμύθι, καλύτερα. Μπορεί και να χορέψουμε! «Θα τον ακούμε και θα σας εξηγώ». Τι θα μας εξηγεί; Αυτά δεν μας τα ’χε πει! «Ο τίτλος του είναι “Sandinista!”». Σαν τη νύστα; Χασμουριόμαστε ήδη! «Τους Clash τους ξέρετε, έτσι;» Τι είπε, κλας; Δεν είμαστε καλά! «Και είναι τριπλός! Αλλά επειδή οι Clash είναι αριστεροί, ανάγκασαν την εταιρεία να τον πουλάει στην τιμή του μονού». Πολλές άγνωστες λέξεις, ρε θείο! «Ξέρετε τι είναι οι Sandinistas;» Όχι, αλλά κάτι μου λέει ότι θα μάθουμε the hard way.

Ευτυχώς δεν είπε πολλά, γιατί είδε ότι εμφανίζαμε τάσεις φυγής. (Εντάξει, δεν ανεμίζαμε τα διαβατήρια κάτω από τη μύτη του, αλλά το μήνυμα το έλαβε.)  Έβαλε τον πρώτο δίσκο (ήτανε τρεις σε ένα εξώφυλλο! – αυτό θα πει τριπλός, ε;) Αν μας άφηνε να χορέψουμε, καλά θα την περνάγαμε – αλλά όχι, έπρεπε να μάθουμε! Και δώσ’ του να μας εξηγεί τα ανεξήγητα. Ήμασταν και πάνω στη χώνεψη, γλαρώσαμε. Τρεις δίσκοι συνολικά; Μπορεί οι άλλοι να γύριζαν κι εμείς ακόμα ν’ ακούγαμε ότι η οργανωμένη διεθνής μπουρζουαζία παίζει το τελευταίο της χαρτί στον αγώνα ενάντια στη μεστωμένη πια θέληση της συνειδητής μάζας –στη μεστωμένη πια θέληση, είπα–, της συνειδητής μάζας. Ευτυχώς, ο θείος Χαρίλαος στράβωσε που ρίξαμε το επίπεδο, οι ανεπίδεκτες, και μας παράτησε για να πάει «κάπου εδώ κοντά, μέχρι να ξυπνήσετε θα έχω έρθει».

Μόλις έφυγε, ξυπνήσαμε! Και αρχίσαμε να διασκεδάζουμε πραγματικά!

Όταν γύρισε ο θείος Χαρίλαος –δεν πρέπει να είχε λείψει πάνω από μισή ώρα: χρόνος αρκετός για τα πάντα, θέληση να υπάρχει, μεστωμένη πάντα!– έπαθε το πρώτο του εγκεφαλικό. Ο δίσκος που είχε διασχίσει την Ευρώπη για να έρθει νωρίς στα χέρια του, ο δίσκος που περίμενε όπως άλλοι τα Χριστούγεννα, είχε υποστεί ανήκεστο βλάβη. Το πρώτο βινύλιο το πήρε η Ρούλα και το έκανε δίσκο σερβιρίσματος – “τσάι” στo μικροσκοπικό της σερβίτσιο, συνοδευόμενο από χειροποίητα σοκολατάκια της γιαγιάς. Αλλά, επειδή φορούσε το εξώφυλλο καπέλο, τα έκανε ολίγον θάλασσα στο σερβίρισμα και το βινύλιο έγινε σύγχρηστο. (Μια φορά, τα σοκολατάκια τα τιμήσαμε.) Το δεύτερο ήταν ακόμα πιο άτυχο: έπεσε κι έσπασε γιατί η Δήμητρα ήταν άχρηστη στο φρίσμπι, είχε μανταλάκια αντί για δάχτυλα αυτό το κορίτσι. Το τρίτο δεν είχε καλύτερη τύχη: το ξέχασα πάνω στο αναμμένο καλοριφέρ και πετσικάρισε, The Best of Dali.

Όταν ήρθαν οι θεατρόφιλοι, μας βρήκαν να προσπαθούμε να συνεφέρουμε τον θείο Χαρίλαο που είχε πέσει σε κατατονία.

Πολλά χρόνια αργότερα, ερχόμενη από ταξίδι στο εξωτερικό, έφερα του θείου ένα αντίτυπο του ιστορικού εκείνου δίσκου (πρώτη έκδοση!) και του τον χάρισα. Γέλασε με την καρδιά του και μου είπε ότι τον είχε ξαναγοράσει στο καπάκι, αλλά θα κρατούσε και το δώρο «γιατί με σας ποτέ δεν ξέρει κανείς». Προνοητικός.

[Με τούτα και με κείνα, τους Clash ποτέ δεν τους συμπάθησα. Αντίθετα, τον μακαρίτη Joe Strummer τον λατρεύω. Το αποψινό αυτό-δεν-είναι-τραγούδι είναι ένα από καλύτερά του με τους Mescaleros.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1zyaxHt
via IFTTT