zougla: Η ώρα της σοκολάτας

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Το πεζοδρόμιο ήταν στενό, οι νεραντζιές ακλάδευτες, έπρεπε να σκύβω και να πηγαίνω τοίχο-τοίχο. Πόσο δύσκολα βγαίναμε για δουλειές όταν το παιδί ήτανε μικρό, στο καρότσι. Βλέπω ηλικιωμένους που αγριεμένοι γνέφουν στους οδηγούς γιατί τα σκεβρωμένα τους κορμιά δεν είναι ικανά να τραβηχτούν στην άκρη αν γίνει καμιά στραβοτιμονιά… Στην Αθήνα τα πεζοδρόμια ανήκουν δικαιωματικά σε ένα είδος «πρασίνου», γιατί το πράσινο στην Ελλάδα είναι ιερό καθότι οι Έλληνες και κυρίως οι Δήμαρχοι συναγωνίζονται σε λεπτότητα και ευγένεια τους Γιαπωνέζους. Αυτές οι στενές λωρίδες μυρίζουν και κατουρλιό. Αρσενικοί σκύλοι σε κάθε δέντρο σηκώνουν το πόδι και είναι πολλοί και μεγάλοι και τα κρατάνε όλη μέρα, μέχρι να γυρίζει το αφεντικό από τη δουλειά και να τους βγάλει. Πολίτες κι αυτοί της Αθήνας περιμένουν αυτές τις μίζερες βόλτες όλη μέρα. Αλλά κανείς δε σκέφτηκε να βγάλει το σκύλο του Ιώβ.

Τέλος πάντων, ήταν όμορφη μέρα, ανοιξιάτικη, νόμιζες ότι δεν υπάρχει θάνατος στη γη, μόνο ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να περπατάς ως το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, όλοι στο δρόμο γλυκά παρηγορημένοι από την ήλιο αφήνουν το βλέμμα τους να παίξει με το δικό σου, να μυριστεί και να κουνήσει την ουρίτσα του κι αυτό σα σκύλος.

Υπάλληλοι του μικρού σούπερ μάρκετ στο μαγεμένο δάσος των διαδρόμων, στο όνειρο των αγαθών, εξωτικές που τις Κυριακές βγάζουν τα χελωνίσια τους περιβλήματα και γίνονται κοπέλες και πίνουν καφέ στην πλατεία. Θα πάω να μαζέψω φράουλες και πορτοκάλια. Πρώτα. Και να, όπως φωτίζεται υποβλητικά το μανάβικο μια γριούλα σφίγγει στο χέρι της ένα μήλο και μου γελά. Η μασέλα άσπρη και μεγάλη. «Παλικάρι μου, πλήρωσέ μου αυτά τα μήλα, είμαι φτωχή». Και της έδωσα από το υστέρημά μου δύο ευρώ. Πήρα την ευχή της, γεμάτη φθόνο, κι έφυγα. «Η τάδε μάρκα τυριού έχει αναλάβει χυδαία το πρωινό 25 φτωχών παιδιών στο σχολείο». Ο νεαρός χειρουργός με την λευκή ποδιά γελάει, αφαιρεί μια καρδιά και την τυλίγει με σελοφάν, κόβει ένα πόδι, κρεμάει ένα κορμί, βάζει σε ένα στόμα ένα λουλούδι. Η προφορά του δίνει μια όμορφη αύρα παράδοσης και στάνης. Βλέπω τον μεγάλο κόκορα. Τον ζυγίζει, του κόβει τα πόδια, δυο κίτρινα δικαιώματα. Ο διευθυντής του καταστήματος φοράει μαύρο πουλόβερ, φαρδύ, έχει πυκνά κατάμαυρα φρύδια, γρυπή μύτη και φαλάκρα. Κάθεται πίσω από έναν πρόχειρο γκισέ. Μαλώνει τη μικροσκοπική αποθηκάριο. Σαν όλες κι αυτή φοράει το γαλάζιο πουκάμισο με τη φίρμα. Έχει καρφιτσωμένο στο στήθος ένα υποτιμητικό ταμπελάκι με το όνομά της. Μου φάνηκε πως έβλεπα τον Δρακουμέλ να ετοιμάζεται να φάει ένα στρουμφάκι.

Επιθυμώ έντονα να ονοματίσω τα συγκεκριμένα πατατάκια φούρνου και γαριδάκια μεξικάνικα και τη συγκεκριμένη σοκολάτα με φουντούκι και πράσινο περιτύλιγμα, δεν θα το κάνω. Ω, ευτυχισμένε σαρανταπεντάρη και βάλε, στο ταμείο. Ο παράδεισος είναι ο προθάλαμος της κολάσεως. Στο ταμείο με τα πατατάκια σου, έτοιμος ν’ απογειωθείς. Πληρώνεις και είσαι ελεύθερος, πετάς πάνω απ’ τη μικραντίληψη της θλίψης των κομπλεξικών πεζοδρομίων, πάνω από φτωχές γριές που ζητιανεύουν μήλα, πάνω από έναν άγιο στη μέση μιας ερήμου που βρίζει αγριεμένος άφαντους πειρασμούς, πετάς πάνω απ’ το δρόμο σου, φουσκώνει η σακούλα, σε λίγο στην πολυθρόνα θα μασουλάς σα γίδι που μπήκε μέσα σε περιβόλι.

Δάγκωνε η λέαινα το λαιμό της αντιλόπης και τα πατατάκια θρυμματίζονταν στο στόμα. Ταξιδεύει πάνω κάτω η σκιά της ακακίας. Ένα πλήθος σοφών έχει μαζευτεί γύρω από ένα κλουβί. Είναι η ώρα της σοκολάτας. Η ελευθερία είναι για πολύ λίγους και μόνο μέσα στα κάγκελα. Ο κόσμος είναι μελαγχολικός χωρίς κάγκελα.

* * *