—του Στέλιου Φραγκούλη—
Χτύπησε το τηλέφωνο κι άρχισε να μιλάει απ’ το Χαλάνδρι ως τον Ευαγγελισμό. Ή, μάλλον, δεν μιλούσε· έκλαιγε, ψέλλιζε, έκλαιγε και ψέλλιζε υποταχτικά — σαν να δεχόταν μια τιμωρία; Σαν να τον εγκατέλειπαν; Δεν καταλάβαινα, όσο κι αν προσπαθούσα. Κάθε τόσο κοβόταν η σύνδεση και το τηλέφωνο ξαναχτυπούσε. Τα δάκρυα γέμιζαν τις ξερές κοίτες των ρυτίδων, τα ρουθούνια έσταζαν και η λυγμώδης φωνή έβγαινε σε «μμμμμ», «ναιαιαιαι…», κάτι βαθύηχα σύμφωνα που πώς να περιγραφούν, μόνο ανακαλώντας προσωπικά δράματα βοηθάς τη φαντασία σου να σ’ τα δώσει.
Και καμιά φορά είναι τόσο δύσκολο να πειστείς από αυτό που συμβαίνει λόγω της εσωτερικής του αντίφασης, ώστε η κοινοτοπία του τετριμμένου με την επίδραση κορεσμού στα αισθητήρια αποκλείεται και η πολυκαιρισμένη περιφορά σου στον κόσμο μπαίνει σε παρένθεση. Τότε νιώθεις πραγματικά έντονα.
Όπως τώρα, μπροστά στο θέαμα ενός γκριζομάλλη, εξαιρετικά καλοντυμένου μεσήλικα, απολύτως βέβαιης επαγγελματικής επιτυχίας, ενός γόη που έχει συνηθίσει να διοικεί και να επιβάλλεται, να τον περιποιούνται στα καλύτερα εστιατόρια και ξενοδοχεία της Ευρώπης, που κλαίει μέσα στο βαγόνι του μετρό, μπροστά σε άλλους, γκρεμισμένος από ένα αίσθημα τετελεσμένης απώλειας, σαν να προκλήθηκε μόνο γι’ αυτόν μια παγκόσμια καταστροφή, σαν να έκλαιγε για έναν ολοκληρωτικό χαμό που αποταμιευόταν μυστικά και εν αγνοία του και αποκαλύφθηκε με αυτό τη τηλεφώνημα.
Στον Ευαγγελισμό κατέβηκε. Εγώ συνέχισα για Μοναστηράκι, τριγύρισα, έσκαψα στα καφάσια με τα φτηνογυαλικά, ανακάλυψα δυο-τρία πραγματάκια που με ενθουσίασαν και κατά τη μία ήμουν στο μετρό για το σπίτι. Περνώντας από Ευαγγελισμό τον είδα να κατεβαίνει τις κυλιόμενες. Είχε στεγνώσει, αλλά ήταν σαν τον Μικρό Πρίγκιπα που του φολιάσανε την αλεπού.
* * *
Εικόνα εξωφύλλου: «Βαγόνι του μετρό», λάδι σε καμβά, Juan Álvarez Cebrián
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη
from dimart http://bit.ly/2RgBTAI
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου