Γιατί τον Μαδούρο;

Το ποίημα της εβδομάδας 30/1

Σε λίγα χρόνια

—Κούλης Αλέπης—

Σε λίγα χρόνια, πέντε ή δέκα το πολύ
αν πιο νωρίς δεν μου ‘χει γράψει η Μοίρα
θα ‘χει λουφάξει εντός μου το πουλί
της ποίησης κι η αγωνία του χρωστήρα.

Σημάδι πια από εμέ στο μάταιο Ψυχικό
δε θα ‘βρισκες, κι αν έψαχνες, κανένα,
γιατί ούτε, φυσικά, σαν πριν θα κατοικώ
στη Μαραθωνοδρόμου 101.

Θα ‘χω εγκατασταθεί για πάντ’ αλλού:
εκεί που δεν υπάρχει πίκρα ή πόνος,
που οι τρικυμιές κοπάζουν του μυαλού
κι αδιάφορος για μας θα φεύγει ο χρόνος.

Τα ιδανικά που ‘χαμε μεις εγκολπωθεί
οι νέες γενιές θα λεν απλώς πως ήσαν μύθοι,
ώσπου, σιγά σιγά, κάθε μου μνήμη θα χαθεί
κι η πιο φριχτή τριγύρω μου θ’ απλωθεί λήθη.

Πιθανόν μόνο, κάποτε, κάποιος, μελλοντικά,
αναδιφώντας από ανία παλιά βιβλία,
να ξαναζήσει τους καημούς μου στοργικά
σε μια ξεθωριασμένη «Ανθολογία».

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://bit.ly/2UsCYm1
via IFTTT

Ο θάνατος του κυρίου Λαμπρόπουλου

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Ο κύριος Λαμπρόπουλος ήρθε απ’ τα παιδικά μου χρόνια να φτιάξει τις βρύσες και τα καζανάκια. Αυτό ήταν τ’ όνομά του. Και ήταν μικρόσωμος σαν παιδί του δημοτικού. Σήμερα όμως είναι γέρος και βάφει τα μαλλιά του μαύρα. Σαν να ζωντάνεψε ένα τρόπαιο κυνηγού κεφαλών, ήρθε να εξαερώσει τα καλοριφέρ. Αχ, του λέω, δεν θυμάμαι, το καφεδάκι σου πώς το πίνεις; Νεκρό με ολίγη.

Καθίσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον και δεν είχαμε τι να πούμε. Πες μου, κύριε Λαμπρόπουλε, τι έγινε όσο έλειψα, γιατί εσύ βλέπω, δεν έφυγες ποτέ. Όχι, ξεφύσηξε, δεν έφυγα. Όλες οι γάτες των δεκαετιών τρίβονται στα πόδια μου. Πατημένες, άρρωστες, φολιασμένες και εκείνοι οι παλιοί σκύλοι της γειτονιάς με ακολουθούν όπου πάω.

Παρατήρησα τα χέρια του: όταν μιλούσε τα δάχτυλά προσπαθούσαν να κρυφτούν μεταξύ τους και κάτω απ’ τις παλάμες. Ήταν μακριά και τα νύχια έδειχναν παράξενα, δε θύμιζαν χέρια μάστορα, παρά μάλλον χέρια ασκητή.

Μετά έπιασε βροχή, ο καφές του κρύωσε, ο καιρός πέρασε και πέθανε ο κύριος Λαμπρόπουλος. Ο θερμοσίφωνας μετεμψυχώθηκε σε κάτι από το μέταλλο που ξέθαψαν οι γύφτοι απ’ τα μπάζα του σπιτιού. Η κόρη του —πώς λεγόταν; Άντζελα, ναι— ήταν μια όμορφη κοκκινομάλλα που έπαιζε βόλεϊ, ο κύριος Λαμπρόπουλος δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι η ζωή τίποτε άλλο δε θα φέρει από γοργά τελειωμένη νιότη· ελπίδες αστείες με τις οποίες κάποιοι, άγνωστο ποιοι, γελάνε. Αλλά η Άντζελα έχει ένα παιδί στο λύκειο, δεν προλαβαίνει να ρίξει χρώμα να σκεπάσει τις άσπρες ρίζες των μαλλιών της, και στο συρτάρι το σορτσάκι του βόλεϊ, σαν να γδύθηκε χτες για να κάνει ντους ύστερα από την τελευταία προπόνηση.

Πέθανε ο κύριος Λαμπρόπουλος, πέθαναν και τα χίλια αρνάκια της Λαμπρής, πέθανε ο πατέρας του Συριανού με τα ανοιχτά πουκάμισα και την κίτρινη βέσπα, τα μακριά μαλλιά, τη φτώχεια την απερίγραπτη, ολημερίς στον καφενέ και ΠΑΣΟΚ το ’81. Χύθηκε λίγο νερό απ’ την κατσαρόλα που κουβαλούσε η γρια Καλαποθάκαινα, το πάτησε με την παντόφλα,  γλίστρησε, η κατσαρόλα με τη βραστή σούπα την έκαψε, πάει. Χύθηκε λίγο αίμα, επίσης.

Στο πατάρι με το θερμοσίφωνα φοβάμαι. Μικρός ανέβαινα και χωνόμουν, τώρα είναι τάφος. Έχει και η ζωή τις Αλκυονίδες της. Οι αληθινά γενναίοι τα βάζουν με το Θεό, δεν έχουν τιμή, αμαρτάνουν, σκοτώνουν, πάνε στα μπιλιαρδάδικα, είναι μπάτσοι.

Ο ήλιος αυτός μέσα στο όνειρο. Ήταν αλλοτινός. Όλα ήταν αλλοτινά. Ο σκύλος γάβγισε σιωπή, τα αυτοκίνητα λίγα, περνούσαν, σιωπή, η μητέρα μου γελούσε, σιωπή, ο πατέρας μου σώπαινε μέσα στη σιωπή των πουλιών στα κλουβιά τους.

Ο κύριος Λαμπρόπουλος φωνάζει από το βάθος τη μητέρα μου: «Κυρία Φραγκούλη… κυρία Φραγκούλη», για να εξηγήσει ότι η βλάβη είναι μεγαλύτερη, δεν είναι συνηθισμένη, δεν έχει καεί μια αντίσταση, ένας θερμοστάτης, εδώ ίσως χάσει το πόδι του. Στην Πάτρα ήταν μια πλατεία που έπαιζε, ακριβώς κάτω απ’ το δυαράκι που μετακόμισαν οι γονιοί του, αυτός λίγων μηνών τότε. Έπαιζε μπάλα ο καημένος όταν γέρασε και πέθανε.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

 

 

from dimart http://bit.ly/2DHkI2H
via IFTTT

Ρωγμές και ρήξεις

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα— 

Η πρόσφατη υπερψήφιση της «Συμφωνίας των Πρεσπών» άφησε πίσω της μια σημαντική ρωγμή στις απαραίτητες συναινέσεις για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» αλλά αποκάλυψε ταυτόχρονα και το τελικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς τις κάλπες: το σχέδιο διεμβολισμού του «μεσαίου χώρου» και της Κεντροαριστεράς, με «ολίγη» από Νόμπελ Ειρήνης και «ολίγη» από στήριξη στον Μαδούρο. Στην πολιτική ωστόσο κανείς δεν «διεμβολίζεται», αν δεν το θέλει. Η μεμψίμοιρη θεωρία της «λεηλασίας» της Κεντροαριστεράς —θεωρία στην οποία παλαιότερα είχε διαπρέψει κατεξοχήν η Αριστερά εγκαλώντας επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ για τα μικρά ποσοστά της— είναι μια ανόητη και αφελής θεωρία. Ο κομματικός ανταγωνισμός επιβάλλει σχεδιασμούς, στρατηγικές ακόμη και τακτικισμούς για τη διεκδίκηση της ηγεμονίας σε έναν πολιτικό χώρο. Το μοναδικό σημείο, επομένως, από το οποίο θα μπορούσε σήμερα ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας να επιχειρήσει την ανασύνταξή του, με νέο ιδεολογικό και οργανωτικό περιεχόμενο, είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση της ηγεμονίας.

Τα στοιχεία ταυτότητας του χώρου δεν είναι άγνωστα: κομματική αυτονομία, εγγυήσεις πολιτικής σταθερότητας, προγραμματικός λόγος, μεταρρυθμιστικό σχέδιο, πίστη στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στο κοινωνικό κράτος. Αυτό που λείπει είναι η κινητοποίηση των πολιτών και η εμπιστοσύνη τους στην ενιαία έκφραση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό σήμερα, με το Ποτάμι να διαλύεται, τη ΔΗΜΑΡ να βρίσκεται (ξανά) σε τροχιά διάσπασης, το ΚΙΝΑΛ να αναδιπλώνεται στο «μικρό ΠΑΣΟΚ»; Το ξέρουμε και από άλλες περιπτώσεις. Η δύναμη ενός χώρου θεμελιώνεται πάνω στην ενότητά του και στις προοπτικές του. Ο κατακερματισμός και η συρρίκνωσή του οδηγεί αναγκαστικά σε ρόλους που εξυπηρετούν τα σχέδια του «μικρού δικομματισμού».

Αν κάτι έδειξαν οι τελευταίες εξελίξεις είναι πως η παραπλανητική κινητικότητα βουλευτών και κομμάτων απαιτεί άμεσα τη χάραξη μιας «καθαρής γραμμής», έτσι ώστε η επόμενη διακυβέρνηση να μην είναι αιχμάλωτη είτε μιας ετερόκλητης συμμαχίας είτε μιας αλαζονικής αυτοδυναμίας. Πρόσφατα, ο Ευ. Βενιζέλος περιέγραψε συνοπτικά το προνομιακό πεδίο αυτής της αναμέτρησης:  «Είναι μια χώρα η Ελλάδα που δεν έχει στην πραγματικότητα επαναφέρει στην επιφάνεια τις ανταγωνιστικές δυνατότητές της. Δεν έχει τραπεζικό σύστημα που να λειτουργεί φυσιολογικά. Δεν έχει ασφαλιστικό σύστημα βιώσιμο. Δεν έχει δημόσια διοίκηση φιλοεπενδυτική. Δεν έχει κοινωνία των πολιτών η οποία να είναι διατεθειμένη να αγωνιστεί χάριν ενός μεταρρυθμιστικού προτάγματος. Διαμορφώνουμε μια κοινωνία με πλειοψηφία επιδοματούχων. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τα επιδόματα, αλλά εγκλωβίζονται σε μια κολοσσιαία παγίδα φτώχειας που έστησε για αυτούς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μέσω των υπερπλεονασμάτων». Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να ενδιαφέρει το χώρο για να βοηθήσει τη χώρα.

Σήμερα, η κοινωνία και οι πολίτες ζητούν από την Κεντροαριστερά μια ρήξη τόσο με την εθνικολαϊκιστική Αριστερά όσο και με τη συντηρητική Δεξιά. Αυτή η ρήξη είναι ιδιαίτερα σημαντική για όλους εκείνους τους προοδευτικούς πολίτες, που διατηρούν την ελπίδα ότι η οικονομική κρίση δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξελιχθεί σε μια πολύπλευρη κρίση των θεσμών και της δημοκρατίας. Για αυτό και το κλειδί για την αναγέννηση και την ενδυνάμωση του χώρου της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να είναι τα ρετρό ιδεολογήματα περί «προοδευτικών μετώπων» αλλά οι ρεαλιστικές προτάσεις για μια νέα σχέση μεταξύ κράτους, κοινωνίας και αγοράς με άξονα τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και τη συνεργασία των παραγωγικών δυνάμεων. Η προγραμματική υπεροχή της σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα μετά την αποτυχία της ριζοσπαστικής αριστεράς, πρέπει τώρα να εξειδικευτεί σε μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, που θα εκφράζει τη συμμαχία ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων, στο πλαίσιο πάντα της αταλάντευτης ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Οι εκκλήσεις για τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων δεν αρκούν. Πάνω στη ρωγμή του διαφαινόμενου εθνικού διχασμού, πρέπει τώρα να περιγραφεί η ρήξη με όλο εκείνο το παλαιοκομματικό παρελθόν που υποθηκεύει το μέλλον.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: το ναυάγιο του Mildred στο Gurnards Head της Κορνουάλης, 1912

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

 

from dimart http://bit.ly/2CZdE03
via IFTTT

Η γέννηση μιας μηχανής στο CERN

—του Μιχάλη Κορατζίνου*—

Το CERN, το ευρωπαϊκό εργαστήριο φυσικής υψηλών ενεργειών στη Γενεύη, αυτή την εποχή διανύει μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Ξεκίνησε η διαδικασία για την επικαιροποίηση της ευρωπαϊκής στρατηγικής στον τομέα των υψηλών ενεργειών, μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί το 2020. (Ο τομέας υψηλών ενεργειών είναι τομέας της Φυσικής που ασχολείται με την κατανόηση του μικρόκοσμου και ως εκ τούτου της φύσης, με κύρια εργαλεία μεγάλους ερευνητικούς επιταχυντές. Επιταχυντές είναι επιστημονικές μηχανές που χρησιμοποιούν ένα τέχνασμα –τη μετατροπή ενέργειας σε μάζα– για να εξαναγκάσουν τη φύση να κάνει τη δουλειά της, ενώ είμαστε έτοιμοι να την παρατηρήσουμε.) Η διαδικασία της επικαιροποίησης γίνεται κάθε πέντε χρόνια και καθορίζει τη μεσοπρόθεσμη στρατηγική της Ευρώπης στον τομέα του big science (επιστήμη μεγάλων υποδομών) στη σωματιδιακή φυσική. Το μέλλον του CERN, που σήμερα είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στον τομέα, διακυβεύεται σε σημαντικό βαθμό από αυτή τη διαδικασία – αν θα παραμείνει δηλαδή στην κορυφή ή αν σιγά σιγά άλλα εργαστήρια, ίσως από την Ασία, θα πάρουν το στέμμα. Ενας από τους μελλοντικούς επιταχυντές για τους οποίους θα κληθεί η επιτροπή Ευρωπαϊκής Στρατηγικής να εκφέρει γνώμη είναι μια μηχανή με ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, μια και ήμουν εκεί από τα πρώτα της βήματα.

Οι ημέρες πριν από τη 13η Δεκεμβρίου του 2011 ήταν κάθε άλλο παρά βαρετές στην ιστορία του CERN: μόλις είχαμε μάθει πως στις 13 του μηνός θα γινόταν μια απρογραμμάτιστη ομιλία στο κύριο αμφιθέατρο όπου θα ανακοινωνόταν η πολύ ισχυρή ένδειξη ότι το σωματίδιο Higgs, που είχε ξεφύγει ανίχνευσης για 48 ολόκληρα χρόνια, είχε επιτέλους απομονωθεί. Η τελευταία φορά που κάτι παρόμοιο συνέβη, η ανακάλυψη ενός σωματιδίου που με αξιώσεις μπορούσε να διεκδικήσει το βραβείο Νομπέλ, ήταν το 1983. Το ενδιαφέρον όμως δεν ήταν σε αυτή την εξέλιξη, λίγο πολύ αναμενόμενη, αλλά στη μάζα αυτού του καινούργιου σωματιδίου: είχε την ιδιαίτερα χαμηλή τιμή των 125GeV (γίγα-ηλεκτρονιοβόλτ, μονάδα μέτρησης μάζας). Οι μονάδες δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, σημασία έχει πως από όλο το εύρος των αναμενόμενων μαζών γι’ αυτό το σωματίδιο η φύση είχε διαλέξει μια ιδιαίτερα χαμηλή τιμή.

Μία από εκείνες τις ημέρες ήπια καφέ στην καφετέρια του CERN με δύο ανθρώπους που θα άλλαζαν την καριέρα μου σε μεγάλο βαθμό, και ίσως την ιστορία της επιστήμης: με τον καθηγητή του πανεπιστημίου της Γενεύης Άλεν Μπλοντέλ, επιστήμονα που γνώριζα από προηγούμενα πειράματα που είχαμε συμμετάσχει μαζί τη δεκαετία του ’90, και τον Φρανκ Ζίμερμαν, έναν εξαίρετο επιστήμονα επιταχυντών με τον οποίο θα γνωριζόμασταν πολύ στενά τα επόμενα χρόνια. Συζητήσαμε, λοιπόν, με τους συναδέλφους πως η μάζα του σωματιδίου Higgs είναι τόσο χαμηλή, που η επικρατούσα άποψη της περιόδου εκείνης, ότι ένα μελλοντικό εργοστάσιο παραγωγής σωματιδίων Higgs θα έπρεπε αναγκαστικά να είναι ένας γραμμικός επιταχυντής ηλεκτρονίων, δεν ήταν σωστή. (Σε γενικές γραμμές, ένας γραμμικός επιταχυντής υπερτερεί ενός κυκλικού στις υψηλές ενέργειες, ενώ για χαμηλές ενέργειες –κοντά στη μάζα που μετρήθηκε για το σωματίδιο Higgs– ένας κυκλικός επιταχυντής είναι πιο αποτελεσματικός.) Τους προέτρεψα, λοιπόν, να δημοσιεύσουμε μια μελέτη με αυτή ακριβώς τη ρηξικέλευθη ιδέα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, και υποσχέθηκα να βοηθήσω στην ανάλυση και προώθηση της ιδέας. Η μελέτη αυτή κυκλοφόρησε άτυπα στις 12 Δεκεμβρίου, πάνω στην ώρα για τη μεγάλη ανακοίνωση στις 13 του μηνός, και για πρώτη φορά δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2012 σε ένα συνέδριο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την υπογράφουμε τέσσερις συνάδελφοι.

Το επόμενο βήμα ήταν η στρατολόγηση συνεργατών που θα πίστευαν και θα βοηθούσαν στο εγχείρημα. Πλησίασα τον Τζον Έλις, πεπειραμένο θεωρητικό φυσικό με εξαιρετικό κύρος στον τομέα μας (και παρεμπιπτόντως αυτόν που πρότεινε, μαζί με τον Έλληνα Δημήτρη Νανόπουλο, τον βέλτιστο τρόπο δημιουργίας και ως εκ τούτου ανίχνευσης του σωματιδίου). Ήταν ενθουσιώδης και εντάχθηκε στην ομάδα αμέσως.

Οι επάνω όροφοι

Η στρατολόγηση συνεχίστηκε και πολύ σύντομα μας κάλεσαν στον πέμπτο όροφο του κεντρικού κτιρίου του CERN, στο γραφείο του διευθυντού ερευνών. Η ιδέα μας είχε ήδη προκαλέσει πονοκεφάλους στους επάνω ορόφους: Έδινε μεν τη δυνατότητα ενός λαμπρού μέλλοντος για το CERN, αλλά οι λεπτές γεωπολιτικές ισορροπίες (ναι, ακόμα και στον τομέα της επιστήμης) δημιουργούσαν προβλήματα. Ο διευθυντής ερευνών, ο Ιταλός Σέρτζιο Μπερτολούτσι, ήταν πολύ ευγενικός, αλλά μας ανέφερε πέντε τεχνικούς λόγους γιατί η πρότασή μας δεν θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί. Η ομορφιά της επιστημονικής μεθόδου είναι πως μπορείς πολύ γρήγορα να αποδείξεις ποιος έχει δίκιο σε κάποιο τεχνικό ζήτημα, και το εγχείρημά μας βγήκε από τη διαδικασία πιο δυνατό από ποτέ, αφού αποδείξαμε πως, τουλάχιστον στο χαρτί, ένας τέτοιος επιταχυντής, αν και πολύ φιλόδοξος, όντως θα λειτουργούσε.

Η πρώτη σοβαρή κρίση ήρθε λίγους μήνες μετά την πρώτη δημοσίευση της ιδέας. Ο Ρώσος επιστήμονας Βάλερι Τελνόφ δημοσίευσε τους υπολογισμούς του πως, σύμφωνα με τις παραμέτρους που είχαμε επιλέξει, η ζωή της δέσμης μας, του μέσου χρόνου δηλαδή που τα ηλεκτρόνια θα παρέμεναν στον επιταχυντή, θα ήταν μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου. Η ζωή της δέσμης, ακόμα και σε έναν μοντέρνο επιταχυντή σαν και αυτόν που σχεδιάζαμε, πρέπει να είναι εύλογη (αρκετά λεπτά της ώρας) για μια εύρυθμη λειτουργία. Ένα δίμηνο σκληρής δουλειάς τελικά ήταν αρκετό για να βρούμε μια νησίδα στον ωκεανό των παραμέτρων που θα απέφευγε το πρόβλημα.

Η μηχανή που προτείναμε (προτιμήσαμε τα ηλεκτρόνια, λόγω χαμηλότερου κόστους και υψηλότερης απόδοσης σε σχέση με πρωτόνια για τη φυσική που μας ενδιέφερε, τη μελέτη των ιδιοτήτων του τελευταίως ανακαλυφθέντος σωματιδίου Higgs – εξάλλου, μηχανή ηλεκτρονίων μπορεί αργότερα να αναβαθμιστεί σε μηχανή πρωτονίων, όπως ήδη κάναμε στο CERN τη δεκαετία του 1990-2000) ερχόταν σε τρία μεγέθη: 27 χιλιόμετρα (όσο είναι το υπάρχον τούνελ του LHC στο CERN), 50 χιλιόμετρα και 80 χιλιόμετρα.

Η ιδέα του μεγαλύτερου

Στη Διεύθυνση άρεσε περισσότερο η ιδέα του μεγαλύτερου επιταχυντή (ο μικρός θα αντιμετώπιζε προβλήματα συμβίωσης για τον τωρινό επιταχυντή, μία και μόνο μηχανή μπορεί να εγκατασταθεί στο υπάρχον τούνελ ανά πάσα στιγμή). Η γεωλογική εξέταση έδειξε πως ένας επιταχυντής 80 χιλιομέτρων δεν χωράει στην περιοχή γύρω από τη Γενεύη (υπάρχουν περιορισμοί λόγω γειτονικών βουνών), ενώ ένας επιταχυντής 100 χιλιομέτρων δεν έχει πρόβλημα. Έτσι καταλήξαμε στον μαγικό αριθμό 100 για το μέγεθος του επιταχυντή.

Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Στα επόμενα πέντε χρόνια δούλεψα σχεδόν αποκλειστικά στο θέμα. Από τρεις γίναμε τόσοι που δεν μπορούσαμε πλέον να αγνοηθούμε. Έδωσα την πρώτη ομιλία παγκοσμίως, νομίζω, για το θέμα σε ένα συνέδριο Φυσικής στην Ελλάδα, στα Ιωάννινα, τον Απρίλιο του 2012. (Αν ρωτάτε για την απήχηση της ομιλίας: Οι συνάδελφοι ήταν πλήρως απασχολημένοι με τον υπάρχοντα επιταχυντή και δεν κατάφερα να εξασφαλίσω ελληνικές συμμετοχές στο εγχείρημα – ήταν εξάλλου πολύ νωρίς). Το εγχείρημά μας έγινε πλέον επίσημη μελέτη του Οργανισμού και ζητήθηκε από την ομάδα (που πλέον έχει μεγαλώσει στα 300 άτομα) να συντάξει μια εννοιολογική έκθεση σχεδιασμού (conceptual design report) μέσα στο 2019 για την επιτροπή Ευρωπαϊκής Στρατηγικής. Η έκθεση δημοσιεύθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2019, την εβδομάδα που μας πέρασε.

H επόμενη ημέρα μετά την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs

Λίγους μήνες μετά την άτυπη δημοσίευση της ιδέας, σε ένα συνέδριο στο Fermilab στην Αμερική το 2012, ανακαλύψαμε πως οι Κινέζοι συνάδελφοί μας άρχισαν επίσης να δουλεύουν στον σχεδιασμό μιας παρόμοιας μηχανής, 50-70 χιλιομέτρων.

Τα ταξίδια στην Κίνα από τη μεριά μου αυξήθηκαν (ο τομέας μας στην Κίνα έχει πολλά νέα παιδιά έτοιμα να συνεισφέρουν, δεν έχει όμως τη γενιά των πενηντάρηδων για να τους κατευθύνουν).

Μερικά χρόνια αργότερα μάθαμε πως τα 100 χιλιόμετρα ήταν επίσης το προτεινόμενο μέγεθος του κινεζικού εγχειρήματος: Πλέον, οι δύο κατασκευές από απόσταση μοιάζουν πανομοιότυπες.

Το τοπίο στον κόσμο της φυσικής υψηλών ενεργειών σε σχέση με την επόμενη ημέρα είναι ομιχλώδες. Ναι, με την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs, του τελευταίου σωματιδίου που πρέσβευε η θεωρία αλλά δεν είχε ανιχνευθεί, κλείνει ένα κεφάλαιο στην κατανόηση της φύσης. Έχουμε πλέον μια θεωρία που δουλεύει εξαιρετικά καλά, είναι αυτοσυνεπής και ισχύει για όλες τις καταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, είναι πιο πολύπλοκη από ό,τι θα θέλαμε και μας λείπει η εκ βαθέων κατανόηση. Επιγραμματικά θα μπορούσα να πω πως ξέρουμε πλέον με ποιο τρόπο δουλεύει η φύση, αλλά δεν ξέρουμε γιατί δουλεύει όπως δουλεύει. Και το γιατί είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση από το πώς. Άρα, έχουμε ακόμα πολλή δουλειά μπροστά μας. Ποιο είναι λοιπόν το βέλτιστο επόμενο βήμα; Η θεωρία δεν μας δίνει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση.

Η γεωπολιτική της επόμενης μηχανής, επίσης, είναι φοβερά ενδιαφέρουσα. δεν είναι μόνο τεχνικά κριτήρια που παίζουν ρόλο. Αυτό είναι κάτι που μας βρίσκει απροετοίμαστους, αφού ως επιστήμονες έχουμε συνηθίσει τον πολύ απλό τρόπο της ανάδειξης του βέλτιστου μέσα από την επιστημονική μέθοδο.

Πολλές οι παράμετροι

Οι μηχανές που είχαν σχεδιαστεί με μεγάλη λεπτομέρεια τα τελευταία 20 χρόνια (οι γραμμικοί επιταχυντές ILC και CLIC) έχουν λόγο ύπαρξης μόνο σε περίπτωση που ένα βαρύ σωματίδιο θα είχε ανακαλυφθεί, κάτι που δεν συνέβη μέχρι σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, οι συνάδελφοι που έχουν σχεδιάσει τους γραμμικούς επιταχυντές δεν θα ήθελαν να δουν της ιδέα τους να χάνεται στη λήθη της ιστορίας της επιστήμης. Επίσης, το κόστος και η δέσμευση σε χρόνο και ανθρώπινη προσπάθεια των υποδομών είναι υψηλό – οι καινούργιοι επιταχυντές που σχεδιάζονται έχουν κόστος όσο η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου και χρονικό ορίζοντα μισό αιώνα.

Στη Μόσχα το 2015, σε ένα συνέδριο Φυσικής στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν από τους αρχηγούς του ILC, τον Μπάρι Μπάρις.

Η γνωριμία μας δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο: αυτός υπέρμαχος του γραμμικού επιταχυντή, εγώ να διαμαρτύρομαι για το ότι δεν παρουσίαζε το εγχείρημά μας σωστά. Η κρουαζιέρα το βράδυ στον ποταμό Μόσχοβα μας έδωσε την ευκαιρία να γνωριστούμε: έβλεπα πως έχω μπροστά μου έναν εξαίρετο επιστήμονα, παθιασμένο γι’ αυτό που κάνει. Κρατήσαμε επαφή και μόλις πήρε το Νομπέλ τo 2017 του έγραψα για να τον συγχαρώ θερμά. Μου απάντησε με εξαιρετική μετριοφροσύνη.

Πού θα κατασκευαστεί η επόμενη μηχανή; Οι προβλέψεις είναι δύσκολες. Εμείς, όμως, προσπαθήσαμε, από εκείνη την ημέρα του 2011 στην καφετέρια του CERN, να δώσουμε στο CERN και στην Ευρώπη ακόμη μία δυνατότητα με εξαιρετική προοπτική.

* Ο κ. Μιχάλης Κορατζίνος είναι ερευνητής στο CERN.

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Επιστήμη

from dimart http://bit.ly/2CGHXZ5
via IFTTT

«Ποιοι άλλοι θα είναι;»

Το ποίημα της εβδομάδας 23/1

Θυμάσαι Ρεγκίνα;

—Αλέξανδρος Ίσαρης—

Τις νύχτες πλάγιαζα νωρίς, Τριστάνε μου
Και σε ονειρευόμουν. Οι δρόμοι πλήγωναν
Τα βήματά μου και σε σκεφτόμουν.
Χιόνιζε στο δωμάτιο, το σώμα έπεφτε
Σαν πυρετός.

Το ξέρω πως θα ξυπνήσω αν ανοίξω
Την πόρτ’ αυτή. Τυλίγομαι με χρώματα
Ακούω τα φαντάσματα
Βλέπω το βράχο να επιπλέει
Στο κεφάλι μου
Που μόλις τον χωρά.
Τη θάλασσα να με παιδεύει.

Κι ο ποιητής;
Έσκασε μέσα σ’ έν’ αυτοκίνητο–
Άνοιξε, γέμισε καπνούς. Φούσκωσαν τα ποιήματα
Τον εκδικήθηκαν.

Η ποίηση είναι μνησίκακη.
Θυμάσαι που σου το ’λεγα, Ρεγκίνα;

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://bit.ly/2DsmVz0
via IFTTT

Ανάμεσα στον «χαρακτήρα» και τη «μορφή»: Το τραγικό υποκείμενο

Σεμινάριο για το Αρχαίο Θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης διοργανώνει δύο διαλέξεις για το αρχαίο θέατρο με ομιλήτρια την αναπληρώτρια καθηγήτρια Αρχαίου Δράματος στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, κυρία Ελένη Παπάζογλου, την Τετάρτη 30/1 και την Τετάρτη 6/2 στις 6 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ (Αμερικής 13).

Το σεμινάριο εστιάζει στο ζήτημα της φύσης του τραγικού υποκειμένου, ένα θέμα που έχει προκαλέσει έντονες επιστημονικές αντιπαραθέσεις, χωρίζοντας τους μελετητές σε δύο αντίπαλα επιστημονικά στρατόπεδα: από τη μια μεριά, τους «ψυχολογιστές», οι οποίοι βλέπουν στο τραγικό υποκείμενο ένα οργανικά ψυχογραφημένο πρόσωπο, από την άλλη, τους «αντι-ψυχολογιστές», που θεωρούν τον ψυχολογικό ρεαλισμό ξένο προς το τραγικό θέατρο αλλά και προς την αρχαία αντίληψη του ανθρώπινου υποκειμένου της «πραγματικής» ζωής.

Η πρώτη από τις δύο τρίωρες διαλέξεις, θα προσφέρει μια συνοπτική θεώρηση του ερμηνευτικού τοπίου που καταγράφουν οι αρχαιογνωστικές σπουδές πάνω στο θέμα, προκειμένου να διαπιστωθεί η εντυπωσιακή πολυφωνία που το διέπει.

Η δεύτερη συνεδρία θα εστιαστεί στη δραματουργική ταυτότητα των σοφόκλειων ηρώων, σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί μια χαρακτηρολογική προοπτική που το θέατρο του Σοφοκλή, για πολλούς μελετητές, καλλιεργεί σε εντυπωσιακό ψυχολογικό «βάθος». Με σημεία αναφοράς δύο σοφόκλειες ηρωίδες, τη Δηιάνειρα και την Ηλέκτρα, θα διερευνήσουμε τη δραματουργική συγκρότηση των προσώπων τους, συγκεράζοντας την ανθρωπολογική και τη χαρακτηρολογική προσέγγιση – έναν μεθοδολογικό συνδυασμό που, αν και θεωρητικά μοιάζει παράδοξος, ωστόσο στην πράξη μπορεί να αποδειχθεί παραγωγικός.

Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι περιορισμένος, και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Το κόστος παρακολούθησης των διαλέξεων ανέρχεται στα 30 ευρώ.

Η εγγραφή μπορεί να γίνει με τους εξής τρόπους:
Μέσω του viva.gr
Στο Βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ (Αμερικής 13), εντός του ωραρίου λειτουργίας.

Πληροφορίες
Τηλ: 210 3234267, 210 3614143 & e-mail: info@miet.gr

Ωράριο λειτουργίας Βιβλιοπωλείου για κρατήσεις:
Δευτέρα και Τετάρτη 9.30 πμ – 3.30 μμ
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.30 πμ- 8.00 μμ,
Σάββατο 10 πμ – 5.00 μμ

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εκδηλώσεις

from dimart http://bit.ly/2RFpCpN
via IFTTT

Ο χρόνος μέσα

Έσπρωξα τη μισάνοιχτη πόρτα. Στο χολ ήταν πεσμένοι σοβάδες από το ταβάνι, μια κρεμάστρα με ένα σακάκι. Το σαλόνι σκοτεινό. Στον πρώτο καναπέ κοιμόταν μια μούμια σκύλου. Έσπρωξα τα παραθυρόφυλλα να μπει λίγο φως. Στο ξύλινο τραπέζι έπεσε ήλιος, ήταν εφτά βρώμικα πιατάκια σούπας με ξερά υπολείμματα και με τα κουτάλια μέσα. Η σουπιέρα στη μέση. Κι εφτά μικροί σκελετοί σε καρέκλες ή σκορπισμένοι στο πάτωμα.

Πλησίασα τον σκύλο. Το ξερό δέρμα άνοιγε στη μέση του κεφαλιού δείχνοντας λίγο κρανίο. Τα βλέφαρα κλειστά, σα να κοιμόταν.

Μ’ αρέσει να μπαίνω στα ερειπωμένα σπίτια, να κάνω παρέα του Χρόνου που κλείστηκε μέσα όταν αποχώρησε ο τελευταίος ένοικος. Ο Χρόνος χαίρεται όταν με βλέπει, με περιποιείται με σκονισμένα πιατικά και κούπες καφέ, του φιλώ το χέρι κι απέρχομαι πηδώντας τη μάντρα.

Σήμερα αυτό το παλιό σπίτι έχει αρχοντιά και βιάστηκα να μπω στην κουζίνα. Ήταν ένα υπέροχο τραπέζι από σκούρο ξύλο, με ένα βαρύ κρυστάλλινο βάζο στη μέση. Που είχε ένα ξερό τριαντάφυλλο. Το πήρα στο χέρι μου συγκινημένος — άραγε να έχει λίγη μυρωδιά; Πλησίασα να μυρίσω και ένα δηλητηριώδες άρωμα μού δυσκόλεψε την ανάσα, ανάστατος το άφησα να πέσει.

Σκέφτηκα να φύγω, αλλά με τραβούσε η κλειστή πόρτα του υπνοδωματίου· την έσπρωξα και κρυφοκοίταξα. Ο σκεπασμένος όγκος στην άκρη του κρεβατιού ανάσαινε σαν να βογκούσε. Δίπλα του, σε κάτι τριμμένες δαντέλες και βελούδα, μια βαλσαμωμένη κοπέλα. Ξεπέρασα κάθε φόβο, από την αγανάκτησή μου έφτασα με δυο βήματα στο κρεβάτι, έβαλα το χέρι πάνω του και τον σκούντηξα. Σήκω, θα καλέσω την αστυνομία, θα δώσεις λόγο γι’ αυτά τα πτώματα. Και δεν αντέδρασε, μόνο σταμάτησε να αναπνέει. Δίνω μια τότε, πετάω την κουβέρτα πέρα και τον βλέπω. Μα ποιος ήτανε αυτός ο γέρος; Πώς γίνανε έτσι τα χέρια μου, πώς γέρασα τόσο πολύ, πως έγινα έτσι τρομαγμένος και βρήκα καταφύγιο στα τυχαία σπαράγματα αυτού του εφιάλτη; Αγαπημένο μου παιδί, Εγώ μου αθώο… Τον σκέπασα με στοργή και έφυγα να πάω να τον βρω.

* * *

Εξώφυλλο: Φωτογραφία του Niki Feijen

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

from dimart http://bit.ly/2CEs0Cv
via IFTTT

Γύρω- γύρω όλοι

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα— 

Για πολλούς βουλευτές, πολιτικούς και διανοούμενους που προέρχονται από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, το ονοματολογικό της FYROM έχει αναχθεί πλέον σε «ταυτοτικό» ζήτημα της ιδεολογικής τους διαδρομής αλλά και της τελικής απόφασής τους για την υπερψήφιση της «συμφωνίας των Πρεσπών». Πράγματι, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, μια μικρή αλλά γενναία μειοψηφία από αυτό τον χώρο τόλμησε να αντιταχθεί στις εξάρσεις του ελληνικού εθνικισμού, προτείνοντας μια ορθολογική λύση απέναντι στη «σκοπιανοποίηση της εξωτερικής πολιτικής» της χώρας. Δεν είμαι σίγουρος πως η λύση αυτή συμπίπτει με την τωρινή «Συμφωνία των Πρεσπών» αλλά πάντως δεν χρειάζεται το ιστορικό άλλοθι της Ανανεωτικής Αριστεράς για να στηριχθεί μια κυβέρνηση που χειρίζεται το θέμα με απόλυτο πολιτικό κυνισμό και ωμή κομματική εργαλειοποίηση. Το αξιακό σύστημα που διαμόρφωσε η ίδια η Ανανεωτική Αριστερά δεν μπορεί πάντως να συρρικνώνεται σε μια ψηφοφορία για τη «συμφωνία των Πρεσπών». Το συμβολικό κεφάλαιο της Ανανεωτικής Αριστεράς αφορούσε μια ευρύτερη δέσμη ιδεών και αξιών γύρω από την Ευρώπη, τους δημοκρατικούς θεσμούς, τις εθνικές συναινέσεις και τις πολιτικές συμμαχίες∙ χαρακτηριστικά που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε σταδιακά στην πορεία του για την εξουσία, καθώς παρέπαιε άλλοτε ανάμεσα στον Βαρουφάκη και τον Καμμένο και άλλοτε ανάμεσα στην «καραμανλική συνιστώσα» και «τα ορφανά» του Τσοχατζόπουλου. Καθένας λοιπόν μπορεί να έχει τη γνώμη του και να στηρίξει την επιλογή του. Όχι όμως στο όνομα ενός χώρου με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και ευαισθησίες.

Ο αντίλογος είναι προφανής. Μα δεν είναι το εθνικό συμφέρον υπέρτερο από το στενά κομματικό; Ας εξετάσουμε αυτό το επιχείρημα, μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Πράγματι η επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος με τη γείτονα χώρα είναι ένα σημαντικό θέμα της εξωτερικής πολιτικής, καθώς επηρεάζει τη γενικότερη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή των Βαλκανίων. Επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία πως το momentum ήταν εξαιρετικά θετικό για την Ελλάδα∙ όχι μόνο επειδή ο μετριοπαθής Ζάεφ ήταν έτοιμος για υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αλλά κυρίως επειδή το ευρω-ατλαντικό ενδιαφέρον για τη λύση του ζητήματος ήταν ιδιαίτερα έντονο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει την περίφημη «εθνική ενότητα» με ευρείες συναινέσεις, οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν διαπραγματευτικά ισχυρές, και μάλιστα με διακομματική νομιμοποίηση. Παρ’ όλα αυτά, όπως πάντα, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μετατρέψει το θέμα σε αρένα διχασμού και πόλωσης. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: ο ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε αλαζονικά για μια «ιστορική συμφωνία» που απειλείται από έναν «ετερόκλητο όχλο» και η ΝΔ έψαχνε Βουκεφάλες για τα συλλαλητήρια.

Κάπως έτσι η «Συμφωνία των Πρεσπών» έφτασε αυτές τις ημέρες στην ελληνική Βουλή ήδη υπονομευμένη. Με έναν παραιτημένο υπουργό Εξωτερικών, με έναν παραιτημένο υπουργό Άμυνας, και με μια συνολική παραίτηση για μια ουσιαστική λύση μακράς διάρκειας. Η «Συμφωνία των Πρεσπών» δεν ψηφίζεται επομένως μέσα σε πολιτικό κενό. Έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που προσδιορίζουν ενδεχομένως και τα κριτήρια της στάσης των κομμάτων και των βουλευτών: μια βιαστική και «μυστική» διπλωματική διαδρομή ερήμην του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, μια  «στημένη» ενδοκυβερνητική κρίση, μια παρακμιακή αναζήτηση διπλών και εναλλασσόμενων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, πολλά ευκαιριακά «ρεπό» που αναπληρώνουν τα κενά και τις απουσίες των νέων «κρυμμένων- Καμμένων». Στο πλαίσιο αυτό, όπως σωστά έγραψε πρόσφατα ο Γ. Σιακαντάρης, ακόμη και η υπερψήφιση της συμφωνίας από μεμονωμένους βουλευτές συμβάλλει στην εργαλειοποίηση του θέματος από τον ΣΥΡΙΖΑ.[1]

Είναι άραγε η κύρωση της Συμφωνίας τόσο σημαντική ώστε να υποχωρούν όλα αυτά τα κριτήρια; Απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει μια και ενιαία απάντηση στο ερώτημα. Αλλά από το χώρο της Κεντροαριστεράς, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία. Την περιγράφει πολλά καλά ο Ευ. Βενιζέλος: μια ευκαιριακή πλειοψηφία που ευτελίζει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και καταστρατηγεί όλες τις σχετικές ρυθμίσεις του Συντάγματος, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτής της συμφωνίας.[2]  Η μόνη λύση είναι η προκήρυξη εκλογών, έτσι ώστε να υπάρξουν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που θα διασφαλίζουν την εθνική ενότητα στα κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, της ασφάλειας και της άμυνας της χώρας. Η ενότητα αυτή χάθηκε με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης. Τα επεισόδια που έγιναν στο συλλαλητήριο είναι ίσως η πιο πρόσφατη ένδειξη πως όταν μια αυταρχική κυβέρνηση συναντά μια απογοητευμένη κοινωνία, η πολιτική αντιπαράθεση μάλλον εξελίσσεται σε σύγκρουση δύο λαϊκισμών. Η μετατροπή μιας εθνικής συμφωνίας σε δεξαμενή μεμονωμένων ψήφων από κονιορτοποιημένα κόμματα είναι η χειρότερη εκδοχή πολιτικού αμοραλισμού. Παρακολουθώντας αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι με το «γύρω-γύρω όλοι», ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ψευδαίσθηση πως αποκτά ηγεμονία στον —κατά τα άλλα ανύπαρκτο— χώρο του «προοδευτικού αντιδεξιού μετώπου». Στην πραγματικότητα θα φανεί πως, λίγο πριν πέσει, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως τελευταία δεξαμενή τη Νέα Ελληνική Ορμή (ΝΕΟ) της κ. Παπακώστα, την «Πυρίκαυστο Ελλάδα» του κ. Ζουράρι, τη μία όχθη του Ποταμιού και δυστυχώς τη «σφραγίδα» της ΔΗΜΑΡ.[3]

[1] Γιώργος Σιακαντάρης, «Η εργαλειοποίηση του εθνικού θέματος», Το Βήμα, 20-1-2019, σ. 22-23.

[2] https://www.evenizelos.gr/mme/interviews/429-interviews2019/5952-eleftheria-kalamatas-ev-venizelos-den-eftelizetai-mono-to-syntagma-alla-kai-i-koini-logiki.html

[3] https://www.protagon.gr/apopseis/editorial/agapimeno-mou-kentroaristero-plyntirio-44341765765

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: «Γύρω γύρω όλοι», Συμεών Σαββίδης, 1908

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

 

from dimart http://bit.ly/2sCnboM
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 16/1

Απόγευμα στην Αθήνα

—Γιάννης Κοντός—

Σκουπίζω τις παλιές φωνές
από το τηλέφωνο.
Μετά κουρδίζω τη συσκευή —ακόμα μπερδεύω
το τηλέφωνο με το ρολόι—
βγάζω το δέρμα μου και κάνω
ένα ζεστό μπάνιο για να ξεχάσω.
Λύνω πολιτικά σταυρόλεξα.
Πέντε καθέτως.
Πέντε υποδορίως.
Λέξη με εφτά γράμματα.
Α ν α π ν ο ή.
Κάποιος μου κλείνει το στόμα.
Βλέπω όμως τον πεθαμένο
να οδηγεί ιλιγγιωδώς το αυτοκίνητο.
Κορνάρει, ελίσσεται, τρέχει να προλάβει
ανοιχτό το νεκροταφείο ή το εστιατόριο.

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://bit.ly/2DduPMG
via IFTTT

Η σκόνη της Θεσσαλίας

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Τον συνάντησα πρώτη φορά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Μετά βίας ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μου. Τον θεώρησα κακό άνθρωπο.

Νομίζω εχτές έσπασα τις αλυσίδες μου και άρχισα να ποδοπατώ κόσμο. Παντού άνθρωποι σάλευαν τραυματισμένοι. Τα γκρέμισα όλα — τέντες, κλουβιά, τροχόσπιτα. Έπιασα τον διευθυντή και τον πέταξα μακριά, χτύπησε και έμεινε στον τόπο. Αστυνομία μαζεύτηκε με τα όπλα να με γαζώσει. Οι θυρωροί και τα συνεργεία με γαλότσες έσπρωχναν το αίμα μου στα ρείθρα του δρόμου. Μόνο ένα κοριτσάκι πλησίασε το σχεδόν μικρό μου μάτι και με τη λεπτή σαγήνη στης αθωότητας μού το ‘κλεισε. Και δεν είμαι σίγουρος πως ήταν κορίτσι, ίσως και νά ‘ταν γέρος ενενήντα χρονώ ή ο επικεφαλής των εκτελεστών μου που έριξε στο μάτι μου τη χαριστική βολή.

Τον άφησα να πάρει το ασανσέρ και πήγα με τα πόδια. Δεν με ευχαρίστησε. Πέρισυ που είχα ακόμη το κυνηγετικό όπλο του πατέρα μου…

Το παιδί τής ξέφυγε απ’ τα χέρια. Όλοι τη βρίζουν ότι σκότωσε το παιδί της. Όμως τα χέρια της πονούσαν απ’ τις δουλειές. Και ο Δίας ζήλεψε την ομορφιά του μωρού. Αυτή την πέταξε να τη φάνε όσοι δεν καταλαβαίνουν τη γεύση της απελπισίας στη σάρκα.

Ω, κοίτα το μπαλόνι πως ταξιδεύει, θα έφυγε από κάποιο παιδί, αγάπη μου, η αγάπη μας είναι αυτό το μπαλόνι, το παιδί μας μέσα σου, αγάπη μου, κι άλλο μπαλόνι, ο αέρας σέρνει κι άλλα, πώς βρέθηκαν τόσα μπαλόνια, αγάπη μου, φαίνεται κάποιοι μαχαίρωσαν το παιδί που τα πουλούσε.

Εκεί στην άκρη, καθώς στον δεύτερο όροφο τινάζουν χαλιά, αναθρώσκουν τα πεθαμένα τους κύτταρα, τα ξερά τους σπέρματα, τρίχες της γάτας και ένα σύννεφο σκόνη της Θεσσαλίας όπου γνωρίστηκαν, ο Γιάννης ρεύτηκε, η Ιωάννα η Πολωνή καθαρίστρια έβρισε και ο Γιάννης ο λεωφοριατζής την παντρεύτηκε.

* * *

 

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

from dimart http://bit.ly/2M7s5D6
via IFTTT