Προσευχή

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Με μια ενστικτώδη ορμή εξολόθρευσης η αγέλη των λύκων έπεσε πάνω στο μοναχικό άτομο του είδους τους και μετά από ένα τέταρτο δεν είχε μείνει άλλο από ένα  σκονισμένο τομάρι. Αμύνθηκε όσο μπορούσε αλλά στο τέλος εγκατέλειψε και αφέθηκε στα δαγκώματα και στα τινάγματα. Είχε πια πάψει να πονάει. Γελούσε. Έβλεπε που παίζαν το πτώμα του και χαιρόταν μαζί τους. Πού να γεννήθηκε, άραγε; Θα ήταν μάλλον στο απέναντι βουνό που το νέμονται άλλες αγέλες. Μέσα σε μια λυκότρυπα άνοιξε τα μάτια του, θήλασε το γάλα της μάνας του, κυνήγησε την ουρά του, ξεπετάχτηκε. Ο φυσικός νόμος σαν κληματαριά με χιλιάδες φύλλα και κληματσίδες τον περιείχε και τον έστειλε μακριά σε άλλη μια πράξη αχρειότητας του Θεού. Μπορεί και όχι. Τώρα η ψυχή του σα νιφάδα χιονιού πέφτει στον ουρανό, πνέει μια μουσική και τη σπρώχνει. Οι λύκοι σήμερα γελάνε με την καρδιά τους κάτω απ’ τη βελανιδιά. Τα ξυρισμένα κεφάλια τους γέρνουν στο πλάι και κοιτάζονται με μάτια υγρά. Είναι σύντροφοι. Θα δώσω τη ζωή μου για σένα. Θα πεθάνω για την αγέλη. Λένε. Και νυχτώνει. Το κουφάρι με ανοιχτό στόμα βλέπει το φεγγάρι και νοσταλγεί τον εαυτό του από ‘κει ψηλά.

— Αούουουου…

Ακούγονται τα πονεμένα χρόνια που μοίρασε ο Θεός στο κάθε είδος, στο κάθε πλάσμα. Ένα υπερμέγεθες μαχαίρι σκίζει τον ουρανό και μπαίνει στον κόσμο.

— Πιστεύω εις ένα Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα…

Είναι Χριστούγεννα και είμαστε το δώρο. Το παιδί πήρε το πρωινό του και τώρα σκίζει τη συσκευασία μας. Είμαστε μια κάμπια κάτω απ’ τα πεύκα μέσα στην μακρά σειρά κάμπιες και πάμε. Τι θα γίνουμε, ένας θεός ξέρει. Πιστές η μια την άλλη ακολουθάμε μια προσευχή.

— Κύριε, μην παίζεις άλλο μαζί μας, μη μας κατασκευάζεις άλλο, κατέβασε το μοχλό Σου, κατέβασε τα ρολά και φύγε, χωράει το ταξίδι Σου μακριά μας.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Francis Bacon, Painting of a Dog, 1952

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

 

from dimart https://ift.tt/2PcZ2mn
via IFTTT