Η γοητευτική μελωδία της ανάγνωσης

Ιστορίες ανάγνωσης #37 — μια στήλη για επίμονους αναγνώστες, γραμμένη από λάτρεις της ανάγνωσης

Από το κείμενο του Ίβο Άντριτς «Για τον συγγραφέα ΙΙ» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Τα σημάδια. Νουβέλες και διηγήματα, λόγοι και δοκίμια (μετάφραση από τα σερβοκροατικά: Χρήστος Γκουβής, εκδόσεις Καστανιώτη 2014).

Περιγράφοντας ανθρώπους, τοπία ή διαθέσεις, φροντίζω να γράφω αυτά που είναι εντελώς απαραίτητα και τόσα όσα είναι απολύτως αναγκαία. Έτσι, τουλάχιστον, μου φαίνεται. Συμβαίνει, όμως, καμιά φορά, περιγράφοντας κάτι, ν’ ακούσω μέσα μου μια πρόταση που μοιάζει με γοητευτική μελωδία και η οποία δεν έχει πολλή σχέση μ’ αυτά που γράφω αλλά με ακολουθεί επίμονα και δεν μπορώ (κι ούτε το θέλω) ν’ απαλλαγώ απ’ αυτήν. Στο τέλος υποχωρώ και την βάζω στο κέντρο του κειμένου που γράφω, έτσι, στην τύχη, χωρίς κάποιο λόγο, για το καλό της ψυχής και την ευχαρίστησή μου.

Ίσως όλα αυτά να μην είναι έτσι όπως φαίνονται σε μένα κι ίσως κανένας αναγνώστης, ποτέ, να μην αντιληφθεί ότι αυτή η πρόταση ήταν περιττή και μπήκε στο κείμενό μου από δρόμους πλάγιους. Κάπου κάπου, πάλι, φαντάζομαι ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιοι τόσο έξυπνοι και βαθυστόχαστοι αναγνώστες που είναι ικανοί ν’ ανακαλύψουν το απατηλό μου παιχνίδι. Και να μου απαντήσουν μ’ ένα χαμόγελο.

Όπως και να ‘ναι, για μένα, αυτό το αθώο παιχνίδι είναι μια αφελής διασκέδαση. Κι όταν διαβάζω χαμηλόφωνα το χειρόγραφό μου, πάντοτε σταματώ μπρος στην παρείσακτη πρόταση για λίγο και τη διαβάζω με κάπως αλλοιωμένη φωνή.

* * *

Επιμέλεια στήλης: Γιώργος Τσακνιάς

Εδώ άλλες Ιστορίες ανάγνωσης

from dimart http://ift.tt/1DNz5YP
via IFTTT