zougla: Παγκόσμια Νύχτα Τζαζ

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Παγκόσμια Νύχτα Τζαζ

«If you have to ask what jazz is, you’ll never know.”
― Louis Armstrong—

Μετά τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Τζαζ, δύο συν ένας συντάκτες του dim/art τιμούν την Παγκόσμια Νύχτα Τζαζ, υποκύπτοντας στον πειρασμό της λίστας. Βάλτε ένα ποτό (ή δύο) και απολαύστε. Κατά τα άλλα, ακούγαμε τζαζ χθες, ακούμε σήμερα και θα ακούμε και αύριο.

Leon Zernitsky

Η λίστα του Θοδωρή Τριανταφύλλου: The Shape of Brit-jazz to come

Με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα της jazz,φαντάζομαι πολλές θα είναι οι λίστες με τα αγαπημένα ή με τα καλύτερα άλμπουμ που θα διαβάσετε εδώ κι εκεί. Το dim/art, αν και δεν θα αντισταθεί στον πειρασμό να πάρει μέρος στην λιστομαχία, θέλοντας να πρωτοτυπήσει ελαφρώς, θα σας προτείνει δέκα μεγάλα άλμπουμ της βρετανικής και μόνον jazz,που πρέπει να ακούσετε πριν πεθάνετε, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Η βρετανική Jazz έχει μακρά και περιπετειώδη πορεία, έχοντας κατακτήσει στην διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών το δικό της αυτόνομο και ιδιαίτερο ύφος, την δική της διακριτή ταυτότητα, πατώντας ταυτόχρονα σε δυο βάρκες. Αναμιγνύει με δημιουργικό τρόπο τόσο τα στοιχεία της μεγάλης αφροαμερικάνικης παράδοσης όσο και τα στοιχεία της ευρωπαϊκής κληρονομιάς. Πρόκειται για εντυπωσιακή σε όγκο και ποιότητα σκηνή που η εξέλιξη της αποτύπωσε και τις ευρύτερες πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές. Τα δέκα άλμπουμ που ακολουθούν δεν είναι βεβαίως τα «καλύτερα», αλλά είναι σίγουρα ενδεικτικά τόσο της British jazz δισκογραφίας, όσο —και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε— και των προτιμήσεων του γράφοντος. Αποτελούν μια μικρή εισαγωγή. Τα υπόλοιπα θα τα ψάξετε μόνοι σας. Και έχει πολλά ακόμα να ψάξετε…

1. The Stan Tracey Quartet –Under Milk Wood (1965)

Η αριστουργηματική jazz σουίτα του κορυφαίου πιανίστα και συνθέτη εμπνευσμένη από το Under Milk Wood του Dylan Thomas:

2. Don Rendell Ian Carr 5tet – Dusk Fire (1966)

Το δεύτερο άλμπουμ του κουιντέτου με την προσθήκη του Michael Garrick στο πιάνο να κάνει την διαφορά. Αξεπέραστο:

3. Mike Westbrook – Love songs (1970)

Η little big band του Westbrook σε μεγάλα κέφια μπολιασμένη με άφθονα ροκ και funk στοιχεία:

4. The Keith Tippett Group – Dedicated to you but you weren’t listening (1971)

Άπιαστο free jazz-rock με all-star σύνθεση από το γκρουπ αυτού του μεγάλου πιανίστα:

5. The Mike Taylor Trio –Trio (1967)

Σπουδαίο άλμπουμ υψηλής έντασης που αποτυπώνει το ανήσυχο μυαλό του πρόωρα χαμένου πιανίστα. Εντυπωσιάζει στα τύμπανα ο John Hiseman:

6. Amancio D’ Silva – Integration (1969)

Indo-jazz κομψοτέχνημα από τον παραγνωρισμένο Ινδό δεξιοτέχνη της κιθάρας:

7. Ken Wheeler & the John Dankworth Orchestra-Windmill Tilter: The Story Of Don Quixote(1968)

Εμπνευσμένο από το κλασικό αριστούργημα του Θερβάντες. Δίσκος αναφοράς:

8. Tubby Hayes –Mexican Green (1968)

Από τα καλύτερα άλμπουμ ενός τεράστιου μουσικού, ενός γίγαντα του τενόρου. Πραγματικό “tour de force”:

9. Joe Harriott Quintet- Free Form (1960)

O δεύτερος δίσκος του Τζαμαϊκανού σαξοφωνίστα. Πολύ προχωρημένος ήχος, παραλληλίζεται συχνά με την δουλειά του Ornette Coleman εκείνη την εποχή στην άλλη όχθη του Ατλαντικού:

10. John McLaughlin- Extrapolation (1969)

To ντεμπούτο του κορυφαίου κιθαρίστα. Τι επακολούθησε είναι γνωστό:

* * *

Larry Martin

Η λίστα του Γρηγόρη Καραγρηγορίου

Κριτήριο οι ιστορίες μου με τα κομμάτια. Τι άλλο; Αλλιώτικα δε γίνεται. Χωρίς αξιολόγηση.

1. Δε ξέρω τι να βάλω από Miles. Από το αδιαμφισβήτητο golden standard της τζαζ Kind of blue με τους θεούς για μπάντα είχα λιώσει το Flamenco Sketches, είμαι οπαδός του mood, του Miles mood κι αυτό είναι το σήμα κατατεθέν.Το αναφέρω γιατί θα είναι ιεροσυλία να προσπεράσω τη δημιουργία του κόσμου αβλεπί. Αλλά επειδή είπαμε ότι κριτήριο είναι οι ιστορίες, το track που άκουσα περισσότερο από τον Miles, (τον άνθρωπο που περισσότερο από όλους με διαμόρφωσε με το έργο του) είναι το αριστούργημα της τελευταίας εποχής, δικό του και του Marcus Miller, Mr Pastorius από το Amandla του 1989. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά του, είναι το κομμάτι μου όμως. Α, κι όταν λέμε το άκουσα περισσότερο, το άκουσε μαζί μου κι ο μισός Κορυδαλλός. Έστω με κατοστάρια ηχεία. Και τέλος το άκουσα από τον Miles το 1990 στο Παλλάς:

2. Ναι, ο Trane. Αν βάλω το A Love Supreme, το μνημείο ενός από τους μεγαλύτερους διαννοούμενους του 20ού αιώνα, πρέπει να μπει όλο το άλμπουμ. Είναι concept έργο, με αρχή, μέση και τέλος:

3. Το Palm Grease, το Actual Proof από το Thrust του 1974 ή το Chameleon από το Headhunters του 1973; Τον χαμαιλέοντα. Έτσι:

4. Cannonball Adderley Quintet και Mercy, Mercy, Mercy του Joe Zawinul , 1966. Εφημερίες που πέρασαν με σώας τας φρένας:

5. Nat Birchall Quintet, το John Coltrane από το «Live in Larissa» του 2014. Ηχογραφήθηκε στο Duende Jazz Bar 11 Μαΐου 2013. Ήμουν εκεί, το έζησα, δε έχω λόγια να το περιγράψω. Ευχαριστώ τον Κώστα Βουλτσίδη για την εμπειρία:

* * *

Albert Gleizes

Bonus list: η λίστα του Γιώργου Τσακνιά

Έχω δικαιολογία για να αποφύγω το άγχος της λίστας (τι αφήνουμε έξω;) — και πολύ καλή μάλιστα: δεν προφταίνω, γιατί στήνω το ποστ με τις λίστες των άλλων. Ένα άλμπουμ μόνο, λοιπόν: John Coltrane, 1963, Impressions:

* * *