zougla: Yesterday’s Papers

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1442
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

Κειτόταν εκεί στο έδαφος, τσαλακωμένο, βρώμικο, ξέμπαρκο. Ένα μεγάλο φύλλο από μπλοκ σημειώσεων, ένα κείμενο στα Αγγλικά, με πράσινο μελάνι γραμμένο, και ημερομηνία (έσκυψα και είδα) 30 Μαΐου του 2015.

Έκανα τη γνώριμη πεζή διαδρομή μου , από το μετρό Μεταξουργείο προς το σπίτι μου. Κάπου εκεί στην διχάλα κοντοστάθηκα, στο τρίγωνο που πέφτουν οι μπάρες, όπου η μεσόκοπη οδός Κωνσταντινουπόλεως έρχεται από νότια και πάει προς δυσμάς. Η Κωνσταντινουπόλεως πάει παράλληλα με τις γραμμές του τρένου για ένα διάστημα, μα αυτές συνεχίζουν προς τα βόρεια ώσπου μπορεί δυνητικά να φτάσει ο επιβάτης Κωνσταντινούπολη — εξ ου και το όνομα της, λέει η παράδοση. Έχει τύχει συχνά να σταθώ στη διχάλα βράδυ, την ώρα που κατεβαίνουν οι τρεμάμενες μπάρες. Δεν τους έχεις και πολύ εμπιστοσύνη έτσι μεθυσμένες που μοιάζουν. Κάτι σε προϊδεάζει εκφοβιστικά, καθώς μέσα από το σκοτάδι ακούς και νιώθεις να έρχονται μεγάλοι όγκοι τρένων, μακροσκελείς Μόμπι Ντικ, σαρωτικοί σαν αίσθηση και σαν ήχος, σαν να βγαίνουν από κάποια απροσδιόριστη μυθολογική μνήμη. Μια φορά, κοντά σε μεσάνυχτα ήταν, περίμενα άπειρα, ατελείωτα λεπτά, ώσπου να περάσει όλος ο συρμός τρένου , του οποίου μέτρησα κάπου τριάντα βαγόνια υπερφορτωμένα, με Κινέζικες, αλλά εκλατινισμένες, εταιρικές επιγραφές επάνω τους.

Έχω αυτό το κουσούρι, να παρατηρώ τι είναι πεσμένο κάτω στο δρόμο, όταν περπατώ. Γενικά είναι κουσούρι να είσαι παρατηρητικός, αλλά το αποδέχεσαι και μαθαίνεις να ζεις (και) με αυτό το ελάττωμα. Κάτω ωστόσο, τα πεσμένα, ριγμένα, παρατημένα, πεταμένα, περιφρονημένα ή ξεχασμένα αυτά ίχνη, λένε πάρα πολλά, και προδοτικά, για τις ζωές των αόρατων, άγνωστών σου περαστικών ανθρώπων.

Έκανα μια παύση στο βηματισμό μου, και έσκυψα για να μπορέσω να διαβάσω τι έλεγε το φύλλο. Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι έμοιαζε με έκθεση αγγλικών, αφού είχε και ημερομηνία επάνω. Μια εργασία ενδεχόμενα, που κάποια μαθήτρια —ήταν σίγουρα γυναικεία τα γράμματα— έγραψε για το φροντιστήριο της ή την καθηγήτρια της. Η δεύτερη εντύπωση ήταν ότι θα μπορούσε να είναι αντιγραφή από άλλο κείμενο , σαν εξάσκηση, για παράδειγμα. Διότι τόσο καλό γραφικό χαρακτήρα είχε: αυτόν που χρησιμοποιούσαμε στο σχολείο για το «καθαρό» γραπτό. Η τρίτη εντύπωση, ότι θα μπορούσε να είναι σελίδα από βιβλίο που ήταν υπό συγγραφή, ή τα λόγια ηθοποιού που τα διαβάζει για κάποιο θεατρικό. Με κέντρισε υπερβολικά, δεν έβγαζα συμπέρασμα, έτσι το φωτογράφισα, και περίμενα μια ήσυχη στιγμή να βρω το χρόνο μου και να το διαβάσω μεγεθυμένο στον υπολογιστή μου.

Όταν ήρθε αυτή η ήσυχη ώρα, διάβασα στην οθόνη μου τα εξής:

«Άλλη μια βδομάδα κυλάει κοντά στη μέση του χρόνου. Κοντύτερα σε ένα έτος ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ. Τι θα κάνεις για τα γενέθλια σου; Για τα δικά μου γενέθλια έχω κλείσει πτήση να πάμε στους καλύτερους φίλους μας, τη Λέσλυ και τον Ίαν, που ζούνε στο Νέλσον. Το Νέλσον είναι στο πάνω κομμάτι του Σάουθ Άιλαντ…»

«Είμαι στη δουλειά, καθώς σου γράφω αυτό το σύντομο γράμμα. Έχει ησυχία στα μαγαζιά σήμερα. Έχω ήδη αγοράσει το στοκ που απαιτείται για τον άλλο μήνα… Σήμερα είναι ωραία καθώς ο ήλιος χτυπάει με τις ακτίνες του το παράθυρο του γραφείου μου. Είχαμε παγετό αυτό το πρωί, μππρρρ…»

Και πιο κάτω περιγράφει στη φίλη της ότι ψάχνει να ανακαλύψει στο ίντερνετ μικρές καλλιτεχνικές ταινίες και πως θέλει επίσης να τις συστήσει κάποιες.

(Ύστερα το κείμενο τελειώνει, κι εγώ δεν βλέπω τη συνέχεια του γράμματος, επειδή φωτογράφησα μόνο τη μια πλευρά.)

Το South Island είναι το ένα από τα μεγάλα νησιά που αποτελούν τη Νέα Ζηλανδία. Μια περιγραφή ανέφελης, εντελώς φυσιολογικής ζωής.

Νέα Ζηλανδία. Ένα φύλλο από ένα γράμμα που μια Νεοζηλανδή έστειλε σε φίλη της, κοντά τέσσερα χρόνια πριν, και βρέθηκε πεταμένο τον Μάρτη του 2019 κάπου στην αθηναϊκή Κωνσταντινουπόλεως — και τέτοιες ημέρες, όπου η φρίκη της επίθεσης στο Christchurch έφερε παντού ένα άσχημο παραμιλητό για αυτήν την πρώην ήρεμη, πλην σεισμών, μακρινή χώρα. Εκδοχές: Να το πέταξε αδιάφορη η παραλήπτης, άραγε, που είχε έρθει ως τουρίστρια εδώ και αποφορτιζόταν από περιττά; Μήπως ήταν μια φιλία που έληξε άσχημα και η παραλήπτης, τουρίστρια τώρα στην Αθήνα, έριχνε τα παλιά γράμματα της φίλης της στα σκουπίδια; Πετάχτηκε κατά λάθος, παρασυρμένο από τον αέρα, ενώ διαβαζόταν δίπλα σε ανοιχτό παράθυρο τρένου; Και πού πήγαινε το τρένο; Και από ποιον διαβαζόταν; Ήταν η ίδια η συντάκτρια τελικά εκείνη που το πέταξε, αφού το βρήκε στη βαλίτσα της, ως άχρηστο ενθύμιο, ένα γράμμα που ίσως δεν εστάλη ποτέ; Και πώς γιόρτασε τελικά τα γενέθλια της; Ποια ταινία είδαν με τον άντρα της; Πότε και γιατί ήρθαν Ελλάδα — ή δεν ήρθαν; Συνεχίστηκε η ανέφελη ζωή τους;

Δεν θα μάθω βέβαια, ποτέ.

Αλλά, όπως τραγούδησε και ο Mick, who wants yesterday’s papers?

Yesterday’s Papers

Who wants yesterday’s papers
Who wants yesterday’s girl
Who wants yesterday’s papers
Nobody in the world
After this time I finally learned
After the pain and hurt
After all this what have I achieved
I’ve realized it’s time to leave
Cause
Who wants yesterday’s papers
Who wants yesterday’s girl
Who wants yesterday’s papers
Nobody in the world
Living a life of constant change
Every day means the turn of a page
Yesterday’s papers are such bad news
Same thing applies to me and you
Who wants yesterday’s papers
Who wants yesterday’s girl
Who wants yesterday’s papers

Nobody in…

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *