Από το βράχο του Μπέργκαμο
—Σαλβατόρε Κουαζιμόντο—
Μετάφραση: Κούλης Αλέπης
Άκουσες την κραυγή του πετεινού στον αέρα,
πίσω απ’ τα τείχη, πάνου απ’ τους πύργους
τους κρύους, από ένα φως που το αγνοούσες,
κραυγήν αιφνίδια ζωής, όμως και βούισμα
φωνών μες στα κελιά και κάλεσμα πουλιών,
που λες περιπολούν προτού η αυγή ροδίσει.
Και δεν είπες για σένα ούτε ένα λόγο.
Ήσουνα τώρα στης γοργής μαγείας τον κύκλο.
Κι έμειναν άφωνοι ο ερωδιός και η αντιλόπη,
αφανισμένοι από του κακού καπνού την εισπνοή,
φυλαχτά ενός καινούριου κόσμου που εγεννήθη.
Και πέρναε το γλυκό φεγγάρι του Φλεβάρη,
σάμπως χυτό πάνου στη γης, μα για σε σχήμα
της μνήμης, που η βαθιά σιωπή της το ‘χε ανάψει.
Και τώρα ειρηνικά, μέσα απ’ τα κυπαρίσσια
του βράχου κι εσύ πας· κι εδώ η οργή ησυχάζει,
στη χλωρασιά των νέων παιδιών πόχουν πεθάνει
κι είναι σχεδόν χαρά η παλιά συμπόνια.
* * *
Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart https://ift.tt/2VUv5qb
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου