zougla: Η πρόληψη του θανάτου

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Ένας αρρωστιάρικος βόμβος αγωνιών το «σαλονάκι» του νοσοκομείου. «Βρήκαμε και αιμοπετάλια». «Φύλαξε λίγο την τσάντα να πάω να κάνω μια ερώτηση, ε;» Γέροι με αδειασμένα βλέμματα είμαστε όλοι από την ανεπαίσθητη διαρροή του χρόνου. Εδώ έρχονται σαν τα χέλια και γεννούν τις ελπίδες τους. «Ο κύριος Συρίγος;» «Εδώ, εδώ». Αφύσικα ζωντανοί. Τα σώματά μας δεν είναι ικανά να ζήσουν, να κυνηγήσουν, να τρέξουν, να σκαρφαλώσουν. «Ο κύριος Λουκέρης Κωνσταντίνος;» «Μάλιστα». Αλλά και τα μυαλά είναι αδρανή, ο θάνατος έχει επέλθει.

Μια ξέπνοη φωνή μουρμούρισε απάντηση σε έναν προβληματισμό που γεννήθηκε στο άκουσμά της: «Παιδί μου, ο φόβος δεν προσδιορίζει την αξία». Αυτό το πανιασμένο, κατάλευκο γεροντάκι με τα σωληνάκια μίλησε. Καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα δε μίλησε, δεν είχε μιλήσει κανείς. Ήταν η δική μου σκέψη που μιλούσε μέσα από την ξεχωρισμένη φυσιογνωμία του.

Το όνομά μου δεν ακουγόταν, πολύς κόσμος προηγείτο. Θυμήθηκα την ακινησία μου στον στρατό, δε θυμόμουν για πόσην ώρα μάς την επέβαλλαν κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, αλλά ήταν χαρακτηριστικό το σωματικό αδιέξοδο. Ήσουν εν βρασμώ ενοχλήσεων, ένιωθες τσιμπήματα, φαγούρες, μυρμήγκιασμα, ο ιδρώτας έτρεχε και σε γαργαλούσε, το κράνος στο μουλιασμένο κεφάλι, και άλλα παρόμοια, χωρίς να επιτρέπεται η παραμικρή κίνηση ή έστω ένα βήξιμο (για το οποίο ένιωθες αβάσταχτη ανάγκη) κάποιο σωματικό αντιστάθμισμα, μια αντίσταση στο αφύσικο τέλμα της ακινησίας που σε έκανε να φαντασιώνεσαι ότι σαπίζεις μέσα σε ζωντανό πτώμα.

Ο ήλιος κάτασπρος έκαιγε το πρόσωπο του «κυρίου Φραγκούλη», βαθιές ανάσες, ηρεμιστικές, η θάλασσα αρνητική, αντίθετη, αποδεδειγμένη, μυρίζει απ’ τα βρεγμένα φύκια, τα ξαβρασμένα καβουράκια και μικροόστρακα που ξεραίνει ο ήλιος. Τα στήθη φουσκώνουν, πασχίζουν να φουσκώσουν μα δεν περνά ο αέρας, ένα τρεμούλιασμα στην καρδιά, οι πομφολυγώδεις παρηγορητικές εικόνες χάνονται, μια γλυκιά φωνή στάζει στ’ αυτί μου: «Μη φοβάστε, κρατάει πολύ λίγο». Το ζεστό χέρι σε κρατάει σαν άγγελος, σταθερά και σε περνάει απέναντι τη γεφυρούλα του τρόμου. Πέρασε, πάει, τα πνευμόνια ξαναγέμισαν, η καρδιά ήλθε, το χέρι έφυγε, η θάλασσα δε χρειάζεται πια, ανακούφιση χύνεται στο αίμα και ζεσταίνει το σώμα ως τα δάχτυλα, Θεέ μου, ευχαριστώ. «Τα δύσκολα πέρασαν, κύριε Φραγκούλη, τώρα θα σας επαναφέρουμε στους κανονικούς παλμούς και θα σηκωθείτε». Αναμονή. Οδηγίες έκχυσης ποσοτήτων ml. «Δώστε μου άλλα δύο ml» κ.λπ. Και τότε η ενόχληση στο κεφάλι εντείνεται, μέσα σε ένα λεπτό το κεφάλι δέχεται τόση πίεση που δεν είναι από καμιά οπτική ανεκτό, θα τιναχτούν στον αέρα οι φουσκωμένες φλέβες και η λάσπη του κρανίου, ζεστή ανθρώπινη λάβα, θα λερώσει το πρόσωπο του Θεού, Θεέ μου, βοήθεια. Το χέρι επιστρέφει, άχρηστο. Η δύναμη του αγγέλου είναι λίγη όταν ο δαίμονας σού έχει ριχτεί με το μελανό κορμί και τα ζοφερά μάτια του, σε κομματιάζει. Μόνον εσύ είσαι πια Εσύ, Εσύ Μόνος που έχει τη δύναμη να πιάσει το πιστόλι και να ρίξει στο δαίμονα και το χέρι του αγγέλου να λυθεί, να φύγεις.

Τα μόνα ζώα που κλαίνε είναι οι σκύλοι. Χιονίζει, ψάχνω για ταξί. Είναι τόσο λεπτό, τόσο ευαίσθητο πράγμα η μοίρα, αν την αγγίξεις με βρώμικα χέρια. Απορυθμίζεται η βελόνα του αυτόματου πιλότου, αρκεί να μετακινηθεί μισό χιλιοστό για να οδηγηθείς σε άλλο θάνατο. Ίσως πραγματοποιούνται νούμερα για κάποιο υψηλό κοινό. Ίσως είμαστε κλόουν, ο πόνος μας είναι ίσως ζωγραφιστός, κακώς του δίνουμε σημασία. Ένας γιγαντόσωμος κλόουν με ξανθιά περούκα φέρνει γύρους στη σκηνή πάνω σε ένα τρίκυκλο, ποδήλατο. Φιλοσοφεί δηλαδή, λέει. Είναι ο άρρωστος κλόουν που ο χορός τον πληροφορεί ότι θα πεθάνει. Αλλά αυτός κάνει ακόμα το νούμερό του για να ζήσει λίγα κλάσματα Χρόνου, ακόμα. Όλο και βραδύνει το νούμερο, τρεκλίζει το τρίκυκλο, ώσπου μένει ακίνητος. Το υψηλό κοινό ξεκαρδίζεται. Δεν έχει αισθητήρες, δεν καταλαβαίνει τι θα πει ο ζωγραφιστός πόνος. Ο κλόουν βαριανασαίνει και ξεψυχά. Η εσωτερική του διάρκεια ήταν μια μακριά οδύνη. Οι δυνάμεις τον είχαν προορισμένο να βαστήξει λιγότερο και να ησυχάσει, όμως ο αστείος του εγωισμός πήγαινε τακτικά στη Βιοϊατρική και στο Ωνάσειο για να κρατήσουν λίγο περισσότερο τα γέλια ενός θλιβερού γούστου.

* * *