zougla: Δώρο γάμου

Το βιβλίο της άμμου #67

Η Μπεατρίς θυμήθηκε την υπόσχεσή της, να μου στείλει ένα δώρο για τον γάμο μου. Ένα πρωί έφθασε ένα δέμα τόσο μεγάλο, που σχεδόν με κόπο το σήκωνε ο Ρομπέρ. Βρισκόμουνα στο μικρό σαλονάκι και διάβαζα το μενού της ημέρας. Πάντοτε τρελαινόμουνα για τα δέματα, σαν ένα μικρό παιδάκι. Τράβηξα τον σπάγκο και έσχισα το καστανό περιτύλιγμα. Απ’ έξω το δέμα σού έκανε την εντύπωση πως είχε μέσα βιβλία. Αλλά, ναι, ήταν πραγματικά, βιβλία. Μια Ιστορία της Ζωγραφικής σε τέσσερις ογκώδεις τόμους, που τους συνόδευε ένα φυλλαράκι χαρτί: «Ελπίζω», έγραφε, «πως σας αρέσουν αυτά τα πράγματα». Και από κάτω: «Με αγάπη, Μπεατρίς».

Την έβλεπα με τη φαντασία μου να μπαίνει μέσα στο βιβλιοπωλείο και να κοιτά γύρω της με τον απότομο και σχεδόν ανδρικό τρόπο της: «Θα ήθελα μερικά βιβλία για κάποιον που ενδιαφέρεται πολύ για την Τέχνη», θα είχε πει, και ο υπάλληλος θα της είχε απαντήσει: «Πολύ καλά κυρία μου, αν έχετε την καλοσύνη ελάτε από εδώ». Θα είχε ξεφυλλίσει τους τόμους με ένα φιλύποπτο ύφος: «Μάλιστα, είναι σχεδόν στην τιμή που ήθελα να διαθέσω. Είναι δώρον γάμου. Θέλω κάτι καλό. Όλα αυτά είναι για την Τέχνη;» «Μάλιστα, είναι τον καλύτερον έργον γι’ αυτό το θέμα», θα είχε απαντήσει ο υπάλληλος και η Μπεατρίς είχε γράψει το μικρό σημείωμά της, πλήρωσε και έδωσε τη διεύθυνση: «Κυρία ντε Γουίντερ, στο Μαντερλαίη».

Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους της. Υπήρχε κάτι το συγκινητικό και το στοργικό στο γεγονός ότι πήγε στο Λονδίνο για να μ’ αγοράσει αυτά τα βιβλία, επειδή ήξερε ότι λάτρευα τη ζωγραφική. Θα με φανταζόταν να κάθομαι μπροστά σε ένα τραπέζι μια βροχερή ημέρα κοιτάζοντας με θρησκευτική ευλάβεια τις εικόνες, και ίσως μάλιστα να παίρνω ένα χαρτί για σχέδιο κι ένα κουτί με χρώματα για να αντιγράψω μια απ’ αυτές τις εικόνες. Αγαπημένη Μπεατρίς. Ένιωσα μια ξαφνική και ανόητη διάθεση να κλάψω. Μάζεψα τα βαριά βιβλία και κοίταζα μέσα στο σαλονάκι, για να βρω μια κατάλληλη θέση να τα τοποθετήσω. Δεν ταίριαζαν μ’ αυτή την ντελικάτη επίπλωση. Τόσο το χειρότερο, στο κάτω κάτω αυτό το δωμάτιο ήταν δικό μου. Τα έστησα όρθια στη γραμμή επάνω στο γραφείο. Τραβήχτηκα λίγο για να κρίνω το αποτέλεσμα. Ίσως η κίνησή μου να ήταν λίγο απότομη, γιατί τα βιβλία κουνήθηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έγειρε το πρώτο και τα άλλα έπεσαν από πάνω του, ρίχνοντας ένα μικρό αγαλματάκι από πορσελάνη, έναν Έρωτα, το μόνο στόλισμα του γραφείου μαζί με τα καντηλέρια. Έπεσε χάμω, κτυπώντας στη γωνία του καλαθιού για τα άχρηστα χαρτιά, και έγινε χίλια κομμάτια. Έριξα μια γρήγορη ματιά προς την πόρτα, σαν ένοχο παιδάκι. Γονάτισα χάμω και μάζεψα τα κομματάκια μέσα στο χέρι μου. Πήρα ένα φάκελο, τα έριξα μέσα και τον έκρυψα στο βάθος ενός συρταριού του γραφείου. Κατόπιν πήρα τα βιβλία και τα πήγα στη βιβλιοθήκη. Έκανα μια θέση σε ένα ράφι και τα τοποθέτησα.

Ο Μαξίμ γέλασε, όταν του τα έδειξα με υπερηφάνεια.

— Η αγαπητή μου Μπέα, είπε. Φαίνεται πως θα της άρεσες πάρα πολύ. Δεν ανοίγει ποτέ της βιβλίο.

* * *

Daphne du Maurier, Ρεβέκκα. Μετάφραση: Π. Βιαγκίνη, Εκδόσεις Ρομάντσου.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: από την εικονογράφηση του D. G. Smith για την αγγλική έκδοση της Ρεβέκκας το 2009, από τις εκδόσεις The Folio Society

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—