zougla: Virtual Insanity

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1136
DJ της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

Θέλω να γράψω για το τραγούδι σε νέο έγγραφο Word, και δυσκολεύομαι.

Τα Windows μου είναι τριών ετών παλιά, και οι τεχνικοί στο τηλέφωνο, των οποίων τη γνώμη ζήτησα, μου τα χαρακτήρισαν ήδη παλιά και κουρασμένα. Τριών ετών, και έχουν μπει σε ηλικία σύνταξης ήδη. Το λογισμικό μου πάσχει από σοβαρή αρθρίτιδα, ίσως και από πάρκινσον και ποιος ξέρει τι άλλο. Ο κέρσορας χάνεται κάθε τόσο για δευτερόλεπτα και επανεμφανίζεται όποτε θέλει, ενώ εγώ κοντεύω από την επαναλαμβανόμενη αγωνία μου να τον δηλώσω στο άμπερ αλέρτ. Πληκτρολογώ γράμματα, αυτά μένουν αόρατα για λίγο και ύστερα εμφανίζονται στη σειρά μαζεμένα. Στο μεταξύ όμως, οι σκέψεις μου έχουν ήδη μπερδευτεί, έχει χαθεί ο ειρμός και ο προσανατολισμός, είμαι στην επόμενη και μεθεπόμενη σκέψη ενώ στην οθόνη και στο ψηφιακό χαρτί τυπώνεται ακόμα η προπροηγούμενη. Το άνοιγμα και το κλείσιμο του desktop υπολογιστή μου είναι κάθε φορά μια περιπέτεια προς το άγνωστο: δεν ξέρω αν θα πάρει μπρος, αλλά το χειρότερο και πιο γκραν γκινιόλ είναι ότι δεν ξέρω αν θα κλείσει, ή θα μένει αναμμένος στον αιώνα τον άπαντα, μέχρι να έρθει και στην Ελλάδα ένας τυφώνας ‘Ιρμα και τότε μόνο, άνευ οιουδήποτε είδους ηλεκτρισμού, πάει επιτέλους το hardware για ύπνο. Οι καρτέλες του Chrome έχουν δυσπεψία. Ανοίγω όλο και καινούργιες, για να εναλλάσσω ειδησεογραφικά σάιτς, αλλά ίσαμε να φορτώσουν, τα νέα που θα διάβαζα αν είχαν λειτουργήσει αυτές σωστά, είναι ήδη ξεπερασμένα: yesterday’s virtual papers. Τα εικονίδια στην οθόνη επάνω —και έχω πάρα πολλά— δεν υπακούν στις εντολές μου να μετακινηθούν εκεί που τα θέλω, αλλά μένουν κολλημένα ή πάνε και χώνονται όπου αγαπάνε αυτά, σε φακέλους άσχετους, εκεί που θα θαφτούν αν δεν τα προσέξω, για πάντα. Με τρομοκρατεί η σκέψη ότι έχω στα υπόψιν πολλές αναρτήσεις στον τοίχο μου να βάλω, αλλά με το επικείμενο κρασάρισμα του λογισμικού και τις χαμηλές ταχύτητες και τα κολλήματα θα υποφέρω, αγκυλωμένη σε μια άβολη καρέκλα γραφείου, ένα τοτέμ που έμεινε εκεί ώρες, προσευχόμενη να ανέβουν οι φωτογραφίες της και τα λινκς της κάποια στιγμή. Το τάμπλετ με το οικιακό wi fi είναι πιο γρήγορο, αλλά με βολεύει μόνο για ανάγνωση σελίδων, όχι για τις άλλες επεξεργασίες.

Για να αλλάξω παραστάσεις, μετακινούμαι στους πολυαγαπημένους χάρτες της google. Ψάχνω να βρω μια διεύθυνση που αναζητώ. Ο χάρτης μου δείχνει τη φωτογραφία του δρόμου που ψάχνω: έχω μια συνήθεια να κοιτώ και τις φωτογραφίες των οδών σχεδόν πάντα. Βλέπω ότι το αυτοκινητάκι της google είχε περάσει και το είχε απαθανατίσει το σημείο το φθινόπωρο του 2014. Εκτός από τα σπίτια, διακρίνω φιγούρες ανθρώπων, που τους έπιασε ο φακός τις στιγμές που περνούσε το όχημα από εκεί. Το σύστημα έχει αυτομάτως σβήσει τα χαρακτηριστικά προσώπου τους, αλλά φαίνονται ολοκάθαρα οι άνθρωποι καθώς ανεβαίνουν σκαλοπάτια σκύβοντας, ή αγγίζουν το κράνος τους για να ισιώσει ενώ είναι στη μοτοσυκλέτα τους, ή ποτίζουν με μια μάνικα τον κήπο τους. Έχουν αποτυπωθεί έτσι, ακίνητοι, σε αυτές τις στάσεις, από το φθινόπωρο του 2014, και θα είναι αναλλοίωτοι για πάντα σε αυτές τις φωτό, όπως έμειναν οι κάτοικοι της Πομπηίας σαν αγάλματα εν κινήσει κάτω από τη στάχτη, σαν εκμαγεία.

Επιστρέφω στο γυαλί του desktop και πανικοβάλλομαι στη σκέψη ότι πριν κρασάρουν τα Windows πρέπει να προλάβω να σώσω εκ νέου, και όχι σε στικάκια από εδώ και από εκεί, τα 40 GB αρχείων φωτογραφιών και εγγράφων, μέσα από τον εγκέφαλο του σκληρού δίσκου, προτού τα ψηφιακά αποτυπώματα και τεκμήρια δώδεκα χρόνων μικτής αληθινής και ψηφιακής ζωής γίνουν άυλη συμπαντική σκόνη.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *