zougla: Pulsar

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Pulsar

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1112
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Το 1987 ξυπνούσα για μήνες ακούγοντας το «Pulsar» του Julian Cope. Αντί για ξυπνητήρι, έβαζα στο τάιμερ του στερεοφωνικού την ώρα που ήθελα και ξεκινούσα τη μέρα μου μ’ ένα σάλτο θριμβολέθρου. Απορώ, δηλαδή. Σήμερα, αν διανοηθεί κανείς να μου κάνει τέτοιο ξύπνημα (και με την ένταση στα κόκκινα, όπως συνήθιζα τότε), ενδέχεται στο καπάκι να σας πω λεπτομερώς με τι μοιάζουν τα ραδίκια ανάποδα.

Υποθέτω ότι, υπό τις δεδομένες συνθήκες, τη χρειαζόμουν την ένταση, γιατί είχαν προηγηθεί δύο χρόνια αφασίας, όσο υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα. Όταν απολύθηκα, ήταν σαν να είχα έρθει από τον Άρη: αλλού πατούσα, αλλού βρισκόμουν – είχα συνηθίσει σε άλλη βαρύτητα, ελαφρότερη και μαζί ασήκωτη. Εν πάση περιπτώσει, φαίνεται ότι το πρώτο πράγμα που ήθελα ν’ ακούσω (σαν κίνητρο για να σηκωθώ από το κρεβάτι, ίσως) ήταν οι πρώτοι στίχοι:

I’ve been awake too long and I’m wondering why
I have to sell my world for a piece of pie

Το τραγούδι (όπως προκύπτει από τους υπόλοιπους στίχους) είναι ουσιαστικά ερωτικό (όχι κωλομεγλειφάτο αλά Χούλιο Ινγκλέσιας, αλλά πάντως ερωτικό), πράγμα που σημαίνει ότι το «άκουγα» λάθος· αυτό όμως ποσώς μ’ ενδιέφερε. Για μένα ήταν το αναγκαίο χαστούκι για να βγω από το μεταφανταρίστικο τραύμα, μια κατάσταση που μοιάζει σαν να κολυμπάς μέσα σε γιαουρτοσακούλα (γεμάτη). Με το που έμπαιναν τα κλαπατσίμπαλα, πεταγόμουν αλλόφρων από τα χαρακώματα του παπλώματος, με σφυγμούς ευθέως ανάλογους των ντεσιμπέλ (>120), και ήμουν –θεωρητικά– έτοιμος για εμπλοκή εκ του συστάδην. Στην πράξη –φευ!– με περίμενε «μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα», και ύστερα την ξανάπεφτα για να δω το έργο δεύτερη φορά, να εμπεδώσω. Ίσως να έφταιγε το ότι ο Julian, εκεί προς το τέλος του τραγουδιού, ρίχνει τους τόνους και λέει ξανά και ξανά:

Here I stand awaiting a loving command

Μετά, το τραγούδι τραβάει πάλι την ανηφόρα, αλλά το κακό έχει ήδη γίνει: μαστίγιο και καρότο, και στο τέλος μαστίγιο από καρότο. (Έτσι, ναι, μασάει ως κι η κατσίκα.) Τώρα που το σκέφτομαι, πρόκειται για την απόλυτη αντίφαση: το τραγούδι αυτό από τη μία σε θέτει σε πολεμική ετοιμότητα κι από την άλλη σε προτρέπει να καταταγείς κατευθείαν αιχμάλωτος πολέμου.

Αυτό δεν ήταν πλέον μετέωρο βήμα, ήταν ζεϊμπέκικο στο ένα πόδι, το κουτσό της κατατονικής ενεργητικότητας. Here I stand awaiting a loving command, σύμφωνοι, αλλά ως πότε; Θα σκούριαζε το αμάξωμα πριν καν βγει στο δρόμο. (Και δεν ήταν δα καμιά Φεράρι να πεις ότι και στο γκαράζ είχε τη χάρη της· Ντεσεβώ ήταν το ρημάδι, και μάλιστα χωρίς προφυλακτήρα.) Κάπου εκεί μου μίλησε ένας ήρωας της βαριάς παραλογοτεχνίας (ακόμα κι εδώ, δέσμιος των αντιφάσεων), ο Φίλιπ Μάρλοου:

«Πήγα στο νιπτήρα και έριξα κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Ένιωσα λίγο καλύτερα. Ήθελα ένα ποτό, ήθελα μια ασφάλεια ζωής, ήθελα διακοπές, ήθελα ένα εξοχικό σπίτι. Και τι είχα; Ένα παλτό, ένα καπέλο και ένα περίστροφο. Τα φόρεσα και βγήκα από το δωμάτιο». [Ρέιμοντ Τσάντλερ, Αντίο, γλυκιά μου, μετάφραση: Ανδρέας Αποστολίδης, Άγρα 1985, σσ. 257-258]

Εγώ δεν είχα ούτε παλτό ούτε καπέλο, πόσο μάλλον περίστροφο. Παρ’ όλα αυτά, από το δωμάτιο βγήκα. Τα μάγια είχαν λυθεί. Ήμουν έτοιμος (όπως προτρέπει και ο καθόλου παράλογος Σάμουελ Μπέκετ) ν’ αποτύχω ξανά, ν’ αποτύχω καλύτερα.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *