zougla: Celluloid Heroes

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Celluloid Heroes

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1109
DJ της ημέρας, ο Αργύρης Μεθωνίτης

Την περασμένη βδομάδα, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, παίχτηκε ένα τραγούδι που είχα χρόνια να τ’ ακούσω: το «Bette Davis Eyes», όπως το είπε η Kim Carnes το 1981. Ήταν τεράστιο σουξέ τότε: το σινγκλ έμεινε στο #1 των ΗΠΑ για 9 βδομάδες. Η μεγαλύτερη επιτυχία της Kim, με το χαρακτηριστικό γρέζι στη φωνή («θηλυκό Rod Stewart» την έλεγαν). Προσωπικά, ούτε μου άρεσε ούτε μου αρέσει. Δεν έχω πρόβλημα με τη φωνή, αλλά με την ενορχήστρωση (και πιο συγκεκριμένα, με την «εϊτίλα» που αποπνέει). Προτιμώ την αυθεντική (και σχετικά άγνωστη) εκδοχή. Γιατί αυτό της Carnes είναι διασκευή: πρώτη το ηχογράφησε η Jackie DeShannon, (η οποία το είχε επίσης γράψει, μαζί με την Donna Weiss) για το άλμπουμ της New Arrangement (1974). Πρόκειται για καλό τραγούδι, έτσι κι αλλιώς, ασχέτως αν –κατά τη γνώμη μου– η διασκευή δεν το βελτίωσε. Και είναι κρίμα, γιατί η ιστορία θα φερθεί καλύτερα στη διασκευή απ’ ό,τι στο αυθεντικό. Αλλά αυτά συμβαίνουν. Συχνά.

Πάντως, απόψε θα ανεβάσω το αυθεντικό. Έτσι, για την αλητεία. Και για την Jackie, τη «ριγμένη» της υπόθεσης.

Ακούγοντας το τραγούδι της περασμένης βδομάδας, συνειρμικά μου ήρθε κι ένα άλλο τραγούδι όπου αναφέρεται η Bette Davis: το “Celluloid Heroes” (1972) των Kinks (στίχοι & μουσική: Ray Davies). Το θέμα εδώ δεν είναι πλέον τα (όντως εντυπωσιακά) μάτια της. Η σχετική στροφή έχει ως εξής:

Avoid stepping on Bela Lugosi
Because he’s liable to turn and bite
But stand close by Bette Davis
Because hers was such a lonely life

Και το τραγούδι είναι… Kinks – τι να λέμε τώρα;

Τώρα, τι σχέση έχει η Bette Davis με τον Bela Lugosi; Καμία (πέρα από το ότι ήταν και οι δύο ηθοποιοί).

Ο Bela Lugosi (1882-1956) ήταν Ούγγρος ηθοποιός που έκανε καριέρα στην Αμερική, παίζοντας κυρίως σε b-movies τρόμου. Η μεγάλη του επιτυχία, η οποία δυστυχώς τον τυποποίησε, ήταν ο ομώνυμος (πρωταγωνιστικός) ρόλος στην ομιλούσα ταινία Dracula (1931, σκηνοθεσία: Tod Browning).

Η Bette Davies (1908-1989) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός, με σπουδαία καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ειδικευόταν σε ρόλους «κακιάς», τους οποίους έδειχνε να χαίρεται ιδιαιτέρως.

Αυτοί οι δύο δεν έπαιξαν ποτέ μαζί. Είχαν διαφορετικό status στο σινάφι τους. Ίσως και να μην είχαν καν συναντηθεί ποτέ. Το μόνο που τους συνδέει είναι αυτό το τραγούδι: ένας ύμνος στους ήρωες της μεγάλης οθόνης (όπου αναφέρονται επίσης και οι Greta Garbo, Rudolph Valentino, George Sanders, Mickey Rooney και Marilyn Monroe).

Και για να κλείσει ο κύκλος, υπάρχει τραγούδι και για τον Bela Lugosi, το “Bela Lugosi’s Dead” (1979) το πρώτο σινγκλ των Bauhaus, ένα βρετανικό συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1978 και διαλύθηκε το 1983, για να περάσει στην ιστορία ως “the first gothic rock band”. Σκοτεινός ήχος, σκούρα τα πράματα. Παράξενο τραγούδι, αλλά όχι αδιάφορο. (Και, όχι, δεν θ’ ανοίξω εδώ κουβέντα περί γούστου.)

Κοιτάζω, ο μπερδεμένος DJ της βραδιάς, αυτά που θα παίξω απόψε και απορώ: τι κοινό έχουν αυτά τα τρία τραγούδια; Είναι όλα τους της δεκαετίας του ’70: αυτή είναι η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω. (Συν το ότι μου αρέσουν και τα τρία.) Και, κατά παράδοξο τρόπο, κολλάνε μεταξύ τους: από τον Bela Lugosi στην Bette Davis, μέσω Kinks. Όλα γίνονται στο αυτό_δεν_είναι_τραγούδι!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *