zougla: «Event» το λένε τώρα;

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1126
DJ της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Δείγμα απευκταίου διαλόγου στο περιθώριο παρουσίασης βιβλίου:

«Και τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;»

«Γράφω ένα μυθιστόρημα».

«Γιατί;»

Επειδή, στη δεδομένη ερώτηση, όλο και κάποιος θα απαντήσει: «Γράφω ένα μυθιστόρημα» (κυρίως επειδή ντρέπεται να απαντήσει με ειλικρίνεια: «Μπουλκουμέδες»), καλύτερα να μη ρωτάτε τέτοια πράματα κάποιον που έστω και αμυδρά υποψιάζεστε ότι γράφει (ή, έστω, νομίζει πως ~).

Τέτοια και άλλα πολλά θα με ακούσετε να λέω στο Σεμινάριο Δημιουργικής Ανάγνωσης (λεπτομέρειες προσεχώς) όπου θα είμαι επισκέπτρια (τουρίστρια, δηλαδή) μία των ημερών. Ήδη ετοιμάζω πυρετωδώς την εισήγησή μου, με τίτλο εργασίας «Αναγνώστης, αυτός ο άχρηστος». Ο τίτλος, βέβαια, είναι παραπλανητικός. Στην ουσία θα δώσω συμβουλές σε όσους το ’χει η μοίρα τους κάποτε να παρουσιάσουν κάποιο βιβλίο κάπου. Δηλαδή, δυνάμει σε όλους τους γνωρίζοντες ανάγνωση: είναι πια τόσες οι παρουσιάσεις που όλοι κάποτε θα κληθούμε να παρουσιάσουμε κάτι. Συνεπώς, καλό είναι να πάμε προετοιμασμένοι.

Ανάμεσα στα πολλά σοφά dos & –κυρίως– don’ts που θα παραδώσω (spoiler alert, ρε!), περιλαμβάνονται και τα εξής:

Μην διαβάσετε το βιβλίο που πρόκειται να παρουσιάσετε, γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να επηρεαστεί η κρίση σας.
Μην μιλήσετε από κειμένου, γιατί μετά δεν θα μπορείτε να επικαλεστείτε τον «αυθορμητισμό του προφορικού λόγου» για τους σολοικισμούς που κατά πάσα πιθανότητα θα διαπράξετε. Scripta manent, μάνα μ’. Χώρια που αν εμφανιστείτε με κανένα πακέτο Α4 τυπωμένο, θα σκιάξετε τον κόσμο.
Μην πείτε «ο [όνομα παρουσιαζόμενου] είναι καλό παιδί», γιατί άπαντες οι παρευρισκόμενοι θα σκεφτούν συνειρμικά: «Ε, τότε να του πάρουμε μια πάστα». Δεν αποκλείεται, δε, κάποιος να το πει και δυνατά. (Έχουν αγριέψει τα πράγμα εκεί έξω, τα τρολ είναι περισσότερα κι από τα τρόλεϊ.)
Μην αναφερθείτε στις επιρροές τού περί ου ο λόγος. Αν θέλετε να αναφερθείτε υπερκειμενικά ντε και καλά, να αποφύγετε τους Έλληνες ομότεχνους, ζώντες και τεθνεώτες, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσετε πάνω σε κάποια λυσσαλέα κόντρα την οποία αγνοείτε. Περιοριστείτε καλύτερα σε ξένα ονόματα. Και δεν είναι ανάγκη να υπάρχει όντως σχέση μεταξύ των επιρροών και του συγκεκριμένου έργου. Αντιθέτως, είναι καλύτερα να μην υπάρχει καμία σχέση, γιατί τότε όλοι θα θαυμάσουν την αναγνωστική σας οξυδέρκεια, αφού είδατε κάτι που ουδείς άλλος πρόσεξε. Κερασάκι: πείτε και κάνα-δυο ονόματα συγγραφέων που δεν υπάρχουν (κι αφήστε τους φανατικούς να ψάχνουν στα σμαρτοφώνια τους να δουν από πού τους ήρθε).
Μην διαβάσετε δημοσίως πάνω από δύο αποσπάσματα μέσα από το βιβλίο που παρουσιάζετε (ιδίως αν το βιβλίο είναι τόσο ολιγοσέλιδο που να διαβάζεται σε χρόνο μικρότερο της ίδιας της παρουσίασης). Παρ’ όλα αυτά, φροντίστε να φορτώσετε το αντίτυπο που θα έχετε δίπλα στο μικρόφωνο με κίτρινα χαρτάκια (σε τυχαίες σελίδες, δεν έχει σημασία): έτσι θα δείξετε ότι το έχετε ξεσκίσει στο διάβασμα. (Α! Και να κόψετε πρώτα τις σελίδες, αν το βιβλίο είναι από εκείνα τα άκοπα.)
Μην χρησιμοποιήσετε πολλά κοσμητικά επίθετα για το συγγραφέα και τη γραφή του. Ακόμα καλύτερα: μην χρησιμοποιήσετε καθόλου επίθετα. Αντιθέτως, μπορείτε άνετα να λέτε ασάφειες του τύπου: «Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τα πράγματα». Εξίσου ανεπαίσθητο γκελ κάνουν και οι άυλες βαριές κουβέντες του τύπου: «Το [τίτλος έργου] συνομιλεί γόνιμα με το παρελθόν». Γενικά, μην πείτε οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας in–a–court–o’-law (κωδικός: «Κουρτουλούζ»).
Μην μπείτε στη διαδικασία να συγκρίνετε προηγούμενα έργα του ίδιου (ακόμα κι αν τα έχετε διαβάσει) με το παρουσιαζόμενο. Πείτε κάτι εμβριθώς διφορούμενο, π.χ. «Η θεματική και υφολογική του εξέλιξη είναι εμφανής μέσα στον χρόνο», κι αφήστε τους να αναρωτιούνται (που δεν πρόκειται, μην ανησυχείτε). Αν, τώρα, πρόκειται για βιβλίο πρωτοεμφανιζόμενου, μπορείτε ατιμωρητί να πείτε κάτι σαν αυτό: «Επιτέλους, μια πολλά υποσχόμενη φωνή που έλειπε από τα γράμματα». (Τι έχετε να χάσετε; Σάμπως θα κάνουν τα γράμματα προσκλητήριο να δουν ποιος λείπει;)
Μην φάτε την ώρα σας με φιλολογικές αναφορές. Αν έχετε, λ.χ., 15 λεπτά στη διάθεσή σας για να μιλήσετε, φροντίστε να χώσετε μέσα τουλάχιστον τρία ανέκδοτα από την προσωπική σας σχέση με τον τιμώμενο. Όχι τίποτα φοβερό, τα γνωστά: για τότε που κλέβατε μούρα από του παπά τον κήπο, για τότε που βάζατε καρφίτσες στην καρέκλα του καθηγητή της μουσικής κ.λπ. Στην ανάγκη, πείτε και για τότε που γίνατε κουρούμπελα στην πενταήμερη και ξεράσατε πάνω στον λυκειάρχη. Κάτι για όλη την οικογένεια, τέλος πάντων.
Μην χρησιμοποιήσετε πολυμέσα, ακόμα κι αν ο χώρος προσφέρει αυτή τη δυνατότητα. Αυτά τα μηχανήματα είναι του διαβόλου και δεν συνδράμουν τους «ακάματους εργάτες της γραφίδος». Χώρια που, κατά κανόνα, κάτι πάει στραβά όταν λαλούν πολλοί κοκόροι, και μπορεί να βρεθείτε στη δύσκολη θέση να εξηγείτε γιατί το βίντεο παίζει εκείνη τη σκηνή από την ταινία Το Θύμα, όπου ο Σπύρος Καλογήρου (ως μανάβης με κριτικό πνεύμα) λέει έξαλλος στη Γωγώ Σαμπουντζάκη (την τραγουδίστρια και αδερφή του): «Γιατί θες να τραγουδάς, μωρή; Δεν τον λυπάσαι τον κόσμο;»

Μην επιλέξετε να μιλήσετε πρώτος, γιατί οι παρευρισκόμενοι θα είναι ακόμα φρέσκοι και θα προσέχουν τι λέτε. Αν μάλιστα περνάει από το χέρι σας, καλύτερα να μιλήσετε στο τέλος, όταν οι πάντες θα κοιτάνε την ώρα στα κινητά τους. Συν τοις άλλοις, αν μιλήσετε τελευταίος, έχετε την ευκαιρία να κλέψετε τη δόξα από τον εκδότη, ο οποίος περιμένει αμάν και πώς να ευχαριστήσει το σύμπαν και να αναγγείλει ότι ήρθε η ώρα για «κρασί και καναπεδάκια». Αν προλάβετε και σφυρίξετε εσείς τη λήξη, το κοινό θα σας λατρέψει.

Αυτά, επί του παρόντος, και bona fide παρουσίαση να έχετε, άπαντες οι εμπλεκόμενοι. Αν δεν σας δω στο Σεμινάριο, καλή επιτυχία!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *