Αυτό δεν είναι τραγούδι #1137
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Καφές. Σκέτος. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ή της νύχτας. Είναι αυτή η λυδία λίθος που μετατρέπει τον χρόνο σε ενέργεια. Που περιγελά τη χαλάρωση του ύπνου και σε βάζει (εν γνώσει σου) στο τριπ της αϋπνίας. Τι είναι η αϋπνία; Ένα κομμάτι χρόνου που κανονικά δεν ανήκει στην εγρήγορση –άρα δεν ανήκει σε σένα– κι εσύ παραβιάζεις τα όρια κι αρχίζεις να περιπλανιέσαι στην επικράτειά του. Αλλά όποια άλλη δραστηριότητα κι αν επιχειρήσεις, στην ουσία μόνο ένα πράγμα κάνεις εκεί μέσα: περιμένεις.
Θυμήθηκα σήμερα αυτό το τρομερό τραγούδι (που το έχουν πει όλοι, από την Ella Fitzgerald και τον Ray Charles έως τη Shinead O’Connor και τη Νάνα Μούσχουρη) με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μετάφρασης. Για μας τους μεταφραστές, ο καφές είναι το ναρκωτικό μας. Our favorite poison. Ταιριάζει στις ατέλειωτες ώρες της δουλειάς μέσα στη μέρα (ή και τη νύχτα), είναι πράγμα σπιτικό και παρήγορο. (Αν ήμουν εκδότης, θα ζητούσα να ελέγχω τα πρωτότυπα από τα οποία δουλεύουν οι μεταφραστές μου: αν δεν είχαν επάνω τους λεκέδες από καφέ, θα ανησυχούσα σφόδρα.)
Η μετάφραση είναι ένα πράγμα που θέλει, εκτός των άλλων, χρόνο. Τον χρόνο σου. Τον ρουφάει ανελέητα. Δουλεύεις, δουλεύεις, κι έχει κι άλλο. Θέλει υπομονή. Είναι λίγο όπως η αϋπνία: ό,τι κι αν κάνεις στο διάστημα που διαρκεί, αυτό που κάνεις βασικά είναι το ίδιο. Περιμένεις. Ενεργά μεν, αλλά περιμένεις. Ο καφές είναι αυτή η παραγωγική αναμονή.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
[ Διάλογοι με την Άμπι: κάποτε επιδίδεται σε αμπιλοφιλοσοφίες, συχνά είναι πνεύμα αμπιλογίας — και πάντως ποτέ δεν μασάει τα λόγια της (προτιμάει τα παπούτσια). ]
— Γιατί έχει τόσα νεύρα ο κύριος Σεπτέμβριος;
— Τι εννοείς, Άμπι μου;
— Είναι ντυμένος στα γκρι, φυσάει συνέχεια και ψιλοβρέχει.
— Μα έτσι είναι το Φθινόπωρο, Άμπι μου. Μας προετοιμάζει για τον χειμώνα ο Σεπτέμβριος.
— Άρα για όλα φταίει ο κύριος Αύγουστος.
— …
—Μην απορείς. Δεν έπρεπε να δώσει τα σκήπτρα στον κύριο Σεπτέμβριο αφού μάλλον ξέρει καλύτερα από εμάς, πόσο νευρικός είναι.
Αυτό δεν είναι τραγούδι #1136
DJ της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου
Θέλω να γράψω για το τραγούδι σε νέο έγγραφο Word, και δυσκολεύομαι.
Τα Windows μου είναι τριών ετών παλιά, και οι τεχνικοί στο τηλέφωνο, των οποίων τη γνώμη ζήτησα, μου τα χαρακτήρισαν ήδη παλιά και κουρασμένα. Τριών ετών, και έχουν μπει σε ηλικία σύνταξης ήδη. Το λογισμικό μου πάσχει από σοβαρή αρθρίτιδα, ίσως και από πάρκινσον και ποιος ξέρει τι άλλο. Ο κέρσορας χάνεται κάθε τόσο για δευτερόλεπτα και επανεμφανίζεται όποτε θέλει, ενώ εγώ κοντεύω από την επαναλαμβανόμενη αγωνία μου να τον δηλώσω στο άμπερ αλέρτ. Πληκτρολογώ γράμματα, αυτά μένουν αόρατα για λίγο και ύστερα εμφανίζονται στη σειρά μαζεμένα. Στο μεταξύ όμως, οι σκέψεις μου έχουν ήδη μπερδευτεί, έχει χαθεί ο ειρμός και ο προσανατολισμός, είμαι στην επόμενη και μεθεπόμενη σκέψη ενώ στην οθόνη και στο ψηφιακό χαρτί τυπώνεται ακόμα η προπροηγούμενη. Το άνοιγμα και το κλείσιμο του desktop υπολογιστή μου είναι κάθε φορά μια περιπέτεια προς το άγνωστο: δεν ξέρω αν θα πάρει μπρος, αλλά το χειρότερο και πιο γκραν γκινιόλ είναι ότι δεν ξέρω αν θα κλείσει, ή θα μένει αναμμένος στον αιώνα τον άπαντα, μέχρι να έρθει και στην Ελλάδα ένας τυφώνας ‘Ιρμα και τότε μόνο, άνευ οιουδήποτε είδους ηλεκτρισμού, πάει επιτέλους το hardware για ύπνο. Οι καρτέλες του Chrome έχουν δυσπεψία. Ανοίγω όλο και καινούργιες, για να εναλλάσσω ειδησεογραφικά σάιτς, αλλά ίσαμε να φορτώσουν, τα νέα που θα διάβαζα αν είχαν λειτουργήσει αυτές σωστά, είναι ήδη ξεπερασμένα: yesterday’s virtual papers. Τα εικονίδια στην οθόνη επάνω —και έχω πάρα πολλά— δεν υπακούν στις εντολές μου να μετακινηθούν εκεί που τα θέλω, αλλά μένουν κολλημένα ή πάνε και χώνονται όπου αγαπάνε αυτά, σε φακέλους άσχετους, εκεί που θα θαφτούν αν δεν τα προσέξω, για πάντα. Με τρομοκρατεί η σκέψη ότι έχω στα υπόψιν πολλές αναρτήσεις στον τοίχο μου να βάλω, αλλά με το επικείμενο κρασάρισμα του λογισμικού και τις χαμηλές ταχύτητες και τα κολλήματα θα υποφέρω, αγκυλωμένη σε μια άβολη καρέκλα γραφείου, ένα τοτέμ που έμεινε εκεί ώρες, προσευχόμενη να ανέβουν οι φωτογραφίες της και τα λινκς της κάποια στιγμή. Το τάμπλετ με το οικιακό wi fi είναι πιο γρήγορο, αλλά με βολεύει μόνο για ανάγνωση σελίδων, όχι για τις άλλες επεξεργασίες.
Για να αλλάξω παραστάσεις, μετακινούμαι στους πολυαγαπημένους χάρτες της google. Ψάχνω να βρω μια διεύθυνση που αναζητώ. Ο χάρτης μου δείχνει τη φωτογραφία του δρόμου που ψάχνω: έχω μια συνήθεια να κοιτώ και τις φωτογραφίες των οδών σχεδόν πάντα. Βλέπω ότι το αυτοκινητάκι της google είχε περάσει και το είχε απαθανατίσει το σημείο το φθινόπωρο του 2014. Εκτός από τα σπίτια, διακρίνω φιγούρες ανθρώπων, που τους έπιασε ο φακός τις στιγμές που περνούσε το όχημα από εκεί. Το σύστημα έχει αυτομάτως σβήσει τα χαρακτηριστικά προσώπου τους, αλλά φαίνονται ολοκάθαρα οι άνθρωποι καθώς ανεβαίνουν σκαλοπάτια σκύβοντας, ή αγγίζουν το κράνος τους για να ισιώσει ενώ είναι στη μοτοσυκλέτα τους, ή ποτίζουν με μια μάνικα τον κήπο τους. Έχουν αποτυπωθεί έτσι, ακίνητοι, σε αυτές τις στάσεις, από το φθινόπωρο του 2014, και θα είναι αναλλοίωτοι για πάντα σε αυτές τις φωτό, όπως έμειναν οι κάτοικοι της Πομπηίας σαν αγάλματα εν κινήσει κάτω από τη στάχτη, σαν εκμαγεία.
Επιστρέφω στο γυαλί του desktop και πανικοβάλλομαι στη σκέψη ότι πριν κρασάρουν τα Windows πρέπει να προλάβω να σώσω εκ νέου, και όχι σε στικάκια από εδώ και από εκεί, τα 40 GB αρχείων φωτογραφιών και εγγράφων, μέσα από τον εγκέφαλο του σκληρού δίσκου, προτού τα ψηφιακά αποτυπώματα και τεκμήρια δώδεκα χρόνων μικτής αληθινής και ψηφιακής ζωής γίνουν άυλη συμπαντική σκόνη.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
Η μαγειρική σόδα έχει πολλές χρήσεις στην κουζίνα σου τις οποίες ίσως και να μην γνωρίζεις. Δες 5 από αυτές οι οποίες πραγματικά θα σου λύσουν τα χέρια...
Καθάρισε τα βραστά αυγά πιο εύκολα Σύμφωνα με τους ειδικούς ένας από τους λόγους
που έχουν να κάνουν με το ότι δεν ξεφλουδίζουν εύκολα τα βραστά αυγά έχει να κάνει με τα επίπεδα του pH τους. Τα ασπράδια των αυγών έχουν από φυσικού τους χαμηλό pH, τα οποία τα κάνουν να κολλάνε περισσότερο στο κέλυφός τους. Βάζοντάς, όμως, λίγη μαγειρική σόδα στο νερό αυξάνεται το pH με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο το ξεφλούδισμά του. Καθάρισε το γκριλ σου Τα γκριλ μας δούλεψαν αρκετά το καλοκαίρι και τώρα που αυτό τελείωσε χρειάζονται ένα καλό καθάρισμα. Η μαγειρική σόδα βοηθάει να καθαριστεί καλά το γκριλ σου.. πολύ καλύτερα από το σαπούνι μόνο του. Φτιάξε μία πάστα από μαγειρική σόδα και νερό και τρίψε με αυτήν και μία βούρτσα το γκριλ σου. Ξέπλυνε στο τέλος και θα εκπλαγείς από το πόσο θα έχει γυαλίσει το γκριλ σου. Φτιάξε cookies με υφή κέικ Οι ειδικοί ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να φουσκώσουν τα cookies τους. Τώρα ήρθε η ώρα να μάθεις και εσύ. Βάζοντας λίγη μαγειρική σόδα στα υλικά σου θα έχει ως αποτέλεσμα αφράτα cookies. Αν τα θέλεις έτσι ακριβώς.. αφράτα και σαν κέικ, πρόσθεσε λίγη μαγειρική σόδα στη συνταγή σου. Διώξε τις μυρωδιές Το σκόρδο και το κρεμμύδι είναι από τις τροφές που νοστιμεύουν κάθε φαγητό. Η μυρωδιά που αφήνουν, όμως, στα χέρια σου δεν είναι ότι καλύτερο. Για να τη διώξεις τρίψε μία κουταλιά της σούπας μαγειρική σόδα στα χέρια σου και ξέπλυνε. Η σόδα λειτουργεί σαν αποσμητικό ουδετερώνοντας και τα βασικά και τα όξινα συστατικά που έχεις στα χέρια σου. Καραμέλωσε τα κρεμμύδια Τα καραμελωμένα κρεμμύδια μπορεί να έχουν υπέροχη γεύση αλλά καθυστερούν πολύ να ετοιμαστούν. Για να κάνεις πιο γρήγορη τη διαδικασία πρόσθεσε 1/4 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα για κάθε μισό κιλό κρεμμυδιών. Η σόδα είναι αλκοολούχα με αποτέλεσμα να αυξάνει το pH των κρεμμυδιών και να κάνει πιο γρήγορο το καραμέλωμα.
Πολλές μουσικές στην Κινούμενη Άμμο της 24ης Σεπτεμβρίου.
Ο Gorecki με τον Charles Mingus, o Marin Marais με την Miriam Stockley είναι μόνο λίγες από τις επιλογές που κυλάνε αβίαστα σε όλη τη διάρκεια του δίωρου και «συνομιλούν» με ένα μαγικό αφήγημα του Roger Zelazny
Playlist
1. Ferenc Snetberger- Empathy
2. Pink Floyd- Echoes / Part 1- Live at Pompeii
3. Gorecki – Symphony of Sorrowful Songs
4. Charles Mingus- Duet Solo Dancers
5. Gorecki Symphony of Sorrowful Songs (συνέχεια)
6. Animal Collective – I think I Can
7. Henryk Górecki – Miserere
8. Harmonia Ensemble meets Zappa- Barking Playful Sandwich
9. Alfred Schnittke- Cello Sonata No1.
10. Erika Anderson (EMA)- Butterfly Knife
11. Henryk Górecki- Miserere / Amen
12. Biosphere- Sphere of No- Form
13. Dagmar Krause- The Priest
14. Marin Marais – Suite for viola da gamba & continuo in F major
15. Miriam Stockley- Prelude 2
16. John Grand- Where the dreams got to die
17. Clarke / Di Meola / Ponty- Memory Canyon
18. Psychic TV- Black Moon
Ακούστε την εκπομπή:
Κινούμενη άμμος
Κάθε Κυριακή 21.00-23.00 ζωντανά στον Astra 92,8 (Κύπρος).
Λίγες μέρες αργότερα, στο dim/art.
Μουσική. Κυρίως στις περιοχές του κλασικού ροκ και της αφροαμερικάνικης μπλουζ σκηνής.
Λόγος. Που επιδιώκει να είναι συνεκτικός και ανθρώπινος. Απέναντι όμως σε κάθε είδους διακρίσεις και ρατσισμούς.
Η Κινούμενη Άμμος βαφτίστηκε έτσι κυρίως για να παρέχει την ελευθερία που επιθυμεί ο παραγωγός της, προκειμένου να κινείται σε διαφορετικά επίπεδα και διαθέσεις. Ορκισμένος εχθρός των «κατηγοριοποιήσεων» του τύπου «μουσική για νέους, μουσική για πένθος, για χαρούλες, για το καλοκαίρι, το απόγευμα, το πρωί», ο παραγωγός απλά ακούει αυτά που επιλέγει στο σπίτι του και στο αυτοκίνητό του και ελπίζει το ακροατήριο που τον τιμά να μην έχει πρόβλημα με άλματα που μπορεί να ξεκινούν από μια φυτεία του αμερικάνικου νότου και να καταλήγουν στον Pfitzner. Εμμονές στην εκπομπή, υπάρχουν. Ακούνε στα ονόματα Bob Dylan & Beatles. Επίσης, κατά καιρούς, η Κινούμενη Άμμος γλιστράει στα Μονοπάτια του Γαλαξία. Αυτός ήταν ο τίτλος εκπομπής που έκανε ο παραγωγός «μια φορά κι’ έναν καιρό» στο πρώτο πρόγραμμα της ΕΡΤ και κατά καιρούς επανέρχεται, με σκοτεινές ιστορίες συνοδευμένες από σκοτεινότερες μουσικές.
