Αυτό δεν είναι τραγούδι #578
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά
Στα κεραμίδια
«Καλά, εσύ δεν θα πάρεις θέση;»
Μιλάνε για το έργο που κατέβασε το Εθνικό. Όλοι στο πηγαδάκι έχουν πάρει θέση, να τα λέμε αυτά. Κάνουμε διάλειμμα στη δουλειά και ρημαδοπίνουμε έναν καφέ στα όρθια. Αυτός που με ρωτάει είναι συνάδελφος· καλός άνθρωπος δείχνει, αλλά δεν έχουμε πολλά-πολλά, ουσιαστικά μου είναι άγνωστος. Δεν έχω καμία όρεξη. Μα καμία.
«Όχι», του λέω. «Όταν μπήκα όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες».
Έχουν ειπωθεί τα πάντα. Κάπου-κάπου ακούγεται και κάτι σωστό, μάλλον κατά λάθος. Τα περισσότερα είναι αναμασήματα επιχειρημάτων που έχουν καταθέσει εκείνοι που σφυρηλατούν (κυριολεκτικά, με το σφυρί στο αμόνι) την κοινή γνώμη. Πολλές οι φωνές. Καθόλου παραδόξως, όσοι φωνάζουν είναι κατά κανόνα οι πλέον άσχετοι με το θέμα. Και το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό. Εννοείται.
Τους ακούω αμίλητη. (Στις παρενθέσεις, εικάζω – πού να ξέρεις με σιγουριά, έτσι που γίναμε;)
«Με τα δικά μου λεφτά θα κάνει το κέφι του ο δολοφόνος;» (Φιλελεύθερος.)
«Υπάρχει και κάτι που το λένε ελευθερία της έκφρασης, αν το έχεις ακουστά». (Σοσιαλδημοκράτης.)
«Δεν το έχω δει, ούτε και πρόκειται, στον αιώνα τον άπαντα». (Δεξιός.)
«Θα ήθελα να το δω, αλλά το κατέβασαν, αυτό λέω». (Κεντρώος.)
«Πρώτη φορά αριστερά και λογοκρίνει κρατικό θέατρο! Ρε, πού πάμε, ρε;» (Συριζαίος, πρώην και μελλοντικός Πασόκος.)
«Ναι, περίμενε τον Κυριάκο εσύ, στήνει καλύτερες παραστάσεις, ο μπουλουξής». (Μεϊμαράκης.)
«Ούτε επί Παπάγου τέτοια πρόκληση». (Λαϊκο-δεξιός, αν εννοεί το ανέβασμα· Ποταμίσιος, αν εννοεί το κατέβασμα.)
«Ό,τι πει η Αμερική. Αιωνίως η Αμερική». (Κομμουνιστής.)
«Γιατί δεν κλείνανε την παράσταση σε κουτί, όπως στην Ιταλία τα αγάλματα;» (Ούφο.)
Αυτό το τελευταίο μού άρεσε, αλλά δεν ξέρω αν ειπώθηκε για πλάκα, δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πλέον. Σκέφτομαι κάτι έξυπνο να πω, για τη γάτα του Σρέντινγκερ ως άγαλμα, αλλά δεν το λέω, δε με παίρνει: έχουν πολωθεί πάλι, σε φάση “να βρούμε ποιος έκλασε μέσα στο ασανσέρ”.
Ο καλός συνάδελφος θέλει οπωσδήποτε να πάρω θέση. Μου την ξαναλέει:
«Από σένα, που σου αρέσουν αυτά [τα ποια;], δεν το περίμενα. Είσαι κότα, τελικά».
Με βρίζει ο μαλακοπίτουρας!
«Κοίτα να δεις, δεν θέλω να πάρω θέση, δεν βλέπω το νόημα. Αν η κατάσταση φτάσει στα χαρακώματα, εκεί θα πάρω τ’ όπλο μου και όποιον πάρει ο χάρος. Αλλά εσύ μην ανησυχείς. Δεν αρέσουν σε όλες τις κότες τα πίτουρα».
Δεν το είπα –φυσικά!–, μόνο το σκέφτηκα. Έτσι μιλάω τώρα τελευταία: μέσα μου. Δεν το κάνω ακριβώς από εσωστρέφεια. Είμαι φύσει εξωστρεφής, αλλά πρόσφατα έκανα μεταβολή: έχω πάρει ανάποδες.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1Sm7oBl
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου