zougla: Αθανασία

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Αθανασία

Αυτό δεν είναι τραγούδι #700
Dj της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

Πρόσφυγες, μετανάστες, μουσουλμάνοι, αλλόθρησκοι, τρομοκρατία, χριστιανισμός, παρέλαση, μαντίλες, ένα μείγμα που δεν δένει (όπως άλλοτε το ατσάλι). Στην υποχρεωτικά κοντόφθαλμη οπτική μας, έτσι όπως περιορίζεται αναγκαστικά στο «τώρα» μας, ανθρώπινα αναλωνόμαστε σε μεγαλόστομες δηλώσεις και οξείες αντιπαραθέσεις — για πράγματα που οι περισσότεροι εις βάθος αγνοούμε. Αυτή είναι η δημοκρατία των social media. Ο καθένας έχει μια γνώμη, και εφόσον έχει και το βήμα, έχει τη δυνατότητα (μα και την επιθυμία, ως φαίνεται) να την πει ηχηρά. Και τη λέει.

Αναρρώνοντας από οδοντιατρικό χειρουργείο τις τελευταίες μέρες, διαπιστώνω πώς ο πόνος, ο σωματικός πόνος, αφού σε στεναχωρήσει μέχρι λυγμών, σε θυμώσει, σε εξοργίσει, σε συνθλίψει και εντέλει σε ταπεινώσει καταφέρνοντας να τον αποδεχτείς, να του παραδοθείς, σου δίνει το μέτρο των πραγμάτων χάρη στη μοιραία αποστασιοποίηση από τα τρέχοντα. Και αποκαλύπτει ότι είναι πολλή η φασαρία για το τίποτα. Ποιον απασχολεί η κραυγή που θα γίνει στάτους, όταν δεν πρόκειται για την κραυγή του απελπισμένου σε πρώτο πρόσωπο; Ποιον ενδιαφέρουν οι τσακωμοί μας με ένταση και πάθος και κοινοτυπίες, εκτός από την επιβεβαίωση της αυτοεικόνας μας και, ίσως, την οικοδόμηση της περσόνας μας στη φεϊσμπουκική μας γειτονιά;

Τα social media είναι σοβαρή υπόθεση και μπορούν πράγματι να επηρεάσουν στα χέρια ανθρώπων με κοινωνική διείσδυση, γνώση, λόγο και επιχειρήματα. Στην εποχή που όλα τα παραπάνω έχουν γίνει σούπα (είτε απαξιώνονται είτε υποτιμώνται είτε διαστρεβλώνονται), άνθρωποι κι εμείς της εποχής μας, αισθανόμαστε όλοι, σε έναν βαθμό, την ανάγκη να «τοποθετηθούμε» για να υπάρξουμε. Να «τοποθετηθούμε» για να είμαστε κάποιοι κι εμείς.

Ο σωματικός πόνος αντέχεται χάρη στην ελπίδα ότι, αργά ή γρήγορα, θα περάσει. Με τον ίδιο τρόπο, σκέφτομαι, με παρόμοια λειτουργία, αντέχουμε όλοι μας να ζούμε παρά την επίγνωση του αμετάκλητου τέλους, επειδή, συνειδητά ή όχι, ελπίζουμε ότι έχει νόημα η ζωή μας. Οπότε, σε δεύτερο χρόνο ξανασκέφτομαι, ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει, όπως μπορεί προσπαθεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Όλο το θέμα, ούτως ή άλλως, για όλους μας, για κάθε γενιά, είτε είμαστε «διψασμένοι Κροίσοι» είτε «ταπεινοί προσκυνητές», είναι η «σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά» αθανασία, η ομορφονιά που δεν την κέρδισε κανείς. Την αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τους χάρισε ποτές, τα λέει υπέροχα ο Νίκος Γκάτσος:

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.