Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα
—Μίλτος Σαχτούρης—
Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα
Σκοτείνιασε από την άλλη τη μεριά καθώς κοιτάζω
τ’ άσπρα σπίτια και τα μαύρα σπίτια
ποιο χέρι σημαδιακό τώρα θα μ’ αγγίξει;
δαιμονικές κόκκινες ρόδες όλο και κυλάνε
αυτό το σμάρι των παιδιών
φωλιάζει κι από ένας θάνατος μέσ’ στο κορμί τους
τον κάνανε χαρούμενο στεφάνι
και το χτυπούν με το μικρό το ξύλο
κυλάει κυλάει το τσέρκι, το κυλάνε
κυλάει η ζωή τους ήλιος που τα περονιάζει
καθώς χτυπάνε με το ξύλο
τον παγωμένο θάνατο που τρέχει
το πένθος άφωνο κοκκάλωσε τριγύρω
δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart http://ift.tt/1TR03dR
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου