Σαν το τίποτα
—Ζήσης Οικονόμου—
Όλα να τ’ άφηνες
που σε κρατούν δέσμιο στις πόλεις.
Σου αρκεί μια στέππα ως πέλαγος
μια πάμπα απέραντη σβησμένη
στων οριζόντων το αχανές.
Μια καλύβα στη μέση πρωτόγονη
στην πιο παρθένα γη της Γης
μοναχικός, χωρίς σκοπό
τις μέρες να ζεις κυανές
γεμάτες αγέρα και χρώμα.
Να ’ναι η ζωή σου ηλιοτρόπιο
την τροχιάν ακολουθώντας.
Και να ’ναι
τόσο λεπτός τόσο ανεπαίσθητος
ο εαυτός σου.
* * *
Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart https://ift.tt/2OQjcBb
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου