zougla: Το μυστικό που δεν θα ειπωθεί

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Το μυστικό που δεν θα ειπωθεί

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Και τα παιδιά συνέχισαν να κατεβαίνουν το πεζοδρόμιο και να περνούν απέναντι το μεγάλο δρόμο, με τα ρούχα της πρόσκαιρης μόδας, δεκάδες χρόνια, μπορεί και αιώνες, εκτελώντας το προορισμένο ταξίδι τους με κέφι αμείωτο, καθώς η γειτονιά τα φοράει σαν φυλλωσιά που αλλάζει.

Και μετά χειμάζονται τα ποτέ παιδιά στις κουρνιές τους σαν άρρωστα καναρίνια του μακρύ χρόνου, τραβούν και λίγο τη σκοτεινή κουρτίνα και κοιτάζουν τις νέες φυλλωσιές με τ’ άσπρα δόντια και με την πιο πικρή γνώση, την άχρηστη κι αζήτητη, επιστρέφουν στην πολυθρόνα.

Και τα παιδιά συνέχισαν να κατεβαίνουν από το σχολείο, να περνούν το δρόμο απέναντι, να σταματάνε στο περίπτερο για αναψυκτικά και τσιγάρα ενώ ο περιπτεράς μόλις τα βλέπει σέρνοντας τις δαγκάνες του χώνεται μέσα, σωτηρία μέρα σωτηρίου έτους και τω Θεώ Δόξα.

Τα παιδιά έχουν ξεθάψει τις πρώτες παντόφλες και κάτι μαύρα χρόνια, ήλιους καλοκαιριού που χάθηκε και ξαναχάθηκε άμα τω έμπα του, λόγια με φωνές, ίσκιους στη διάβαση που ‘βγάλαν τα καπέλα τους εις ένδειξη ότι δεν είναι τίποτε ίδιο.

Και κατεβαίνουν τα παιδιά, πολλών λογιών μάτια, σε ένα κοπάδι ορμητικό, με τους κροκόδειλους να περνάνε σύγκρυοι ανάμεσα από τα ζεστά αγκαλιάσματα και τις ερωτικές απορίες. Δεν έχουν τα παιδιά καράβι, δεν έχουν θάλασσα, μόνο ένα τραύμα που ξεκίνησε να μεγαλώνει, τα παιδιά είναι το μυστικό που δεν θα ειπωθεί σε κανέναν, η εμπιστοσύνη που γεννήθηκε νεκρή, τα όνειρα του ετοιμοθανάτου.

Τα παιδιά είναι καρφιά ατσάλινα που δακρύζουν, τα παιδιά πάνε σχολείο, ο δάσκαλος είναι πουλημένος, άνθρωπος του θανάτου. Ο ήλιος, η μεγάλη κλώσσα, μας μεγαλώνει κάτω απ’ της ακτίνες του, είμαστε κρεατοπαραγωγικές ψυχές. Ο Χριστός δεν έσπασε τα νοσοκομεία, δεν τράβηξε τα σωληνάκια, οι άρρωστοι δε γέλασαν, μόνο ένας Λάζαρος, με τα χίλια ζόρια κι αυτός, επειδή ήταν φίλος.