zougla: Brian Damage vs. V. Neil Junkie

photoofcompletedrecordshelves

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1013
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Οι λογικολόγοι έχουν, θεωρητικά, τα εργαλεία να σου πάρουν τα σώβρακα – αν θέλουν. Δεν θέλουν όμως, γιατί είναι καλοί άνθρωποι. Όλοι; Όχι βέβαια· υπάρχουν και κάτι μούτρα που δεν καταλαβαίνουν από αθέμιτη χρήση «όπλων», fair play και άλλες τέτοιες ηθικές σαπουνόπερες. Αλλά ακόμα κι αυτοί μπορεί να βρουν τον δάσκαλό τους, αν πέσουν πάνω σε κάποιον αναλυτικό εν απογνώσει. Για του λόγου το αληθές, ακολουθεί μια σχετική ιστορία που συνέβη όπως ακριβώς την επινόησα.

Το Σάββατο που μας πέρασε, 22/4/2017, ανήμερα της Record Store Day, o Brian Damage, επιφανής λογικολόγος, καθώς χαζολογούσε στα ράφια ενός δισκάδικου είδε να μπαίνει στο μαγαζί ένας φίλος του, ο V. Neil Junkie, αδιαφανής φοιτητής φιλοσοφίας επί πτυχίω – ως τον αιώνα τον άπαντα. O Brian, γνωρίζοντας το κόλλημα του Neil με τα βινύλια, θέλησε να τον πειράξει λιγάκι – και, γιατί όχι, να προσθέσει στη συλλογή του μερικές χιλιάδες δισκάκια. Κρατούσε στα χέρια του το LP Breakfast in America (1979) των Supertramp και το 45άρι “The logical song” των ίδιων και από τον ίδιο δίσκο. Δεν σκόπευε να τα αγοράσει: βόλτα τα πήγαινε.

Κρατώντας τους δίσκους, πλησίασε τον Neil και τον χαιρέτισε εγκάρδια. Ο Neil ανταπέδωσε βιαστικά γιατί το βλέμμα του έτρεχε ήδη στα ράφια· η εγγύτητα με βινύλια πάντα τον αποσυντόνιζε.

«Neil, φίλε μου, σου χαρίζω αυτά τα δύο βινύλια», είπε ο Brian και του έδωσε τους Supertramp, μικρούς και μεγάλους. Ο Neil τους επεξεργάστηκε χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό: περσινά ξινά σταφύλια. Θα τους έπαιρνε βέβαια (δεν λες ποτέ όχι όταν σου χαρίζουν δίσκους – χώρια που το 45άρι δεν το είχε). Πάνω που είχε αρχίσει τις ευχαριστίες, ο Brian τον διέκοψε:

«Υπό έναν όρο. Θα κάνω μια δήλωση. Αν η δήλωση είναι ψευδής, θα μου επιστρέψεις τον έναν από τους δύο δίσκους. Αν όμως είναι αληθής, θα τους κρατήσεις και τους δύο. Μου δίνεις τον λόγο σου;»

Ασφαλώς και του τον έδωσε: κερδισμένος θα έβγαινε σε κάθε περίπτωση – έτσι νόμιζε.

Έκανε καλά; Ασφαλώς και όχι! Ποτέ μην δίνεις τον λόγο σου σε λογικολόγο: χαμένος θα βγεις. Γιατί ο Brian ήταν σε θέση να κάνει μια δήλωση τέτοια ώστε ο μόνος τρόπος που θα είχε ο Neil να κρατήσει τον λόγο του θα ήταν να δώσει στον Brian οτιδήποτε – ολόκληρη τη δισκοθήκη του, λ.χ.

Τι λέτε; Μπορείτε να σκαρώσετε μια τέτοια δήλωση; Πριν το πάρει το ποτάμι, θα σας αφήσω να το σκεφτείτε για λίγο. Ας πούμε, για όσο διαρκεί το περί ου ο λόγος τραγούδι:

Τέλος χρόνου, περνάει το ποτάμι. Λοιπόν, ο Brian θα μπορούσε να πει κάτι σαν αυτό:

«Ή θα μου επιστρέψεις έναν από τους δύο δίσκους ή θα μου δώσεις ολόκληρη τη δισκοθήκη σου».

Αν η δήλωση είναι ψευδής, ο Neil θα πρέπει να επιστρέψει στον Brian τον έναν από τους δύο δίσκους (σίγουρα το LP γιατί το έχει ήδη, είπαμε). Αλλά αν o Neil επιστρέψει τον έναν από δύο δίσκους, η δήλωση του Brian καθίσταται αληθής, οπότε η υπόθεση ότι είναι ψευδής καταλήγει σε αντίφαση. Άρα η δήλωση πρέπει να είναι αληθής και συνεπώς ισχύει αυτό που λέει: «Ή θα μου επιστρέψεις έναν από τους δύο δίσκους ή θα μου δώσεις ολόκληρη τη δισκοθήκη σου». Αλλά οι Brian και Neil έχουν συμφωνήσει –επί λόγω τιμής– ότι αν η δήλωση είναι αληθής ο Neil θα κρατήσει και τους δύο δίσκους. Είναι υποχρεωμένος να τους κρατήσει. Μόνο που, για να κρατήσει τον λόγο του, θα πρέπει να δώσει στον Brian ολόκληρη τη δισκοθήκη του!

Και έτσι θα γινόταν, γιατί ο Neil είναι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του. Έφυγε από το δισκάδικο χωρίς να αγοράσει τίποτα (πρωτοφανές!) και γύρισε στο σπίτι του μόνο με τους δύο των Supertramp να του θυμίζουν τη βλακεία του. Την επομένη θα ερχόταν ο Brian –έτσι είχαν κανονίσει– να πάρει ολόκληρη τη δισκοθήκη του. Ο Neil δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα: σκεφτόταν.

Την άλλη μέρα, ο Brian κατέφτασε στο σπίτι τού Neil μ’ ένα νοικιασμένο ημιφορτηγό για να σηκώσει δια μιας τα βινύλια μιας ζωής, ο ανάλγητος! Ο Neil τον περίμενε, ψύχραιμος και χαμογελαστός.

«Μπράβο, καλά το σκέφτηκες κι έφερες φορτηγάκι. Θα σου χρειαστεί! Έλα να σε βοηθήσω στο φόρτωμα», είπε στον Brian.

Τον έμπασε στο σπίτι. Στο καθιστικό υπήρχε ένα τεράστιο έπιπλο με ράφια, όλα άδεια. Ο Neil το έδειξε στον Brian και του είπε, δήθεν περίλυπος:

«Δική σου».

«Οι δίσκοι πού είναι;»

«Δεν συμφωνήσαμε να σου δώσω όλους τους δίσκους μου, αλλά ολόκληρη τη δισκοθήκη μου. Δηλαδή, τη θήκη των δίσκων μου. Τη ραφιέρα, με άλλα λόγια. Πάρ’ την, λοιπόν, και ξεφορτώσου με».

Ο Brian προς στιγμήν σάστισε και μετά έβαλε τα γέλια.

«Ρε Neil, σε παραδέχομαι. Είδες για να έχεις σπουδάσει αναλυτική φιλοσοφία; Και λυπόσουν που σπατάλησες τα καλύτερα σου χρόνια! Αν δεν είχες φάει τα νιάτα σου για να κάνεις την τριχιά μιλιούνια τρίχες, τώρα θα είχες μείνει χωρίς δισκάκια!»

Ο Neil παραδέχτηκε ότι αυτός ήταν από μόνος του ένας πολύ καλός λόγος για να σπουδάσει κανείς. Ο Brian πέρασε το χέρι του στους ώμους του Neil και οι δυο τους κατευθύνθηκαν προς την εξώπορτα.

«Ξέρεις κάτι;» είπε ο Brian. «Κράτα και το έπιπλο, δεν το θέλω. Και μιας και βρεθήκαμε με ρόδα, δεν πάμε παραλία να πιούμε καμιά μπύρα. Τι λες;»

«Μέσα!»

«Θα κεράσεις όμως».

«Εννοείται. Γιατί σε έχω ικανό να με αρχίσεις πάλι με τις “δηλώσεις” σου και στο τέλος να βρεθώ χωρίς σπίτι!»

«Τώρα που το λες, τι θα έλεγες αν–»

«Κομμένη! Μπες κι οδήγα. Κι άμα θες μαγκιές με “αληθείς/ψευδείς προτάσεις”, φύλαξέ τις για το γκαρσόνι, μπας και πιούμε εκείνες τις μπίρες τσάμπα».

«Εύκολα».

«Ξέρεις κάτι, Brian; Ευτυχώς που σπουδάσαμε, ρε συ. Αλλιώς μπορεί και να καταλήγαμε τίποτα ρεμάλια!»

«Ουδέν αληθέστερον τούτου, φίλε μου», είπε ο Brian.

Και κατηφόρισαν προς την παραλία.

[Ο γρίφος στηρίζεται –κατά το ήμισυ τουλάχιστον– σε έναν γρίφο τού Raymond Smullyan από το βιβλίο του Ο Σατανάς, ο Cantor και το Άπειρο, και άλλοι γρίφοι μαθηματικής λογικής (μετάφραση: Στάμος Τσιτσώνης, Κάτοπτρο 2003).]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *