Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε δάσκαλος

Αυτό δεν είναι τραγούδι #784
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

[Ένα κείμενο κι ένα τραγούδι, για τον Σεπτέμβρη που έρχεται. Για τη χρονιά που ξεκινάει.]

Δυο ζάχαρη και μια κοφτή καφέ, ένα κουταλάκι νερό και ανακάτεμα
ο καφές του

Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε ανόρεχτα δάσκαλος
Πότισε το μαντήλι του δυο ρανίδες με τη μυρωδιά μουσκεμένου από τη βροχή χώματος
κι έβαλε στο πέτο του ένα τσαμπί σαββατιανό
έτσι
κάτι να του θυμίζει πως δεν είναι μόνο ένα

Έριξε μια ματιά στον καθρέφτη
πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά
“παλιόφιλε… παλιοσειρά!” σκέφτηκε κι αμέσως διαπίστωσε την υπερβολή
τη λεκτική, όχι στην ουσία!
ίσως και να έπρεπε ν’ αποσυρθώ
ως πότε θα σηκώνω την έναρξη
βάρυνε κι αυτή με τα χρόνια
κάποτε ήταν νέα κι όλη την είχαν περί πολλού και την ποθούσαν
και τώρα το ίδιο συμβαίνει μα ανομολόγητα κι οι λόγοι είναι άλλοι

Κοίταξε, χωρίς να αντιδράσει, δυο μυρμήγκια που νέμονταν τον νεροχύτη του
ακούμπησε το φλιτζάνι κι έκανε να φύγει

Έλεγξε το θερμόμετρο στη γλάστρα
χαμηλές για την εποχή θερμοκρασίες
ωραία, σκέφτηκε κι ήρθε αντιμέτωπος με πολλούς

Θυμήθηκε τη χθεσινή μέρα και χαμογέλασε
αστραπόβροντα πολλά σε σχέση με το νερό που έπεσε
σαν για εκφοβισμό!..
«κάποιος θύμωσε τον Αύγουστο»
«δε βαριέσαι! νταηλίκια ενός Καίσαρα», σκέφτηκε με συγκατάβαση
και γύρισε τον διακόπτη του αυτοκινήτου

«Έφη Δώλα στη ρύθμιση του ήχου..”
όλα στη θέση τους
και πάτησε το γκάζι βαριεστημένα

Δέκα και εννιά λεπτά ακριβώς η διαδρομή
μια αττική οδός γκαστρωμένη ένταση και ανορθόδοξη βιασύνη
Καλημέρισε τους άλλους
όλοι εδώ, διαπίστωσε ανακουφισμένος κι αναθαρρεύοντας, άρχισε τις διαχύσεις

Για μια στιγμή μόνο, γύρισε πίσω στη πόρτα
να βάλει τη ταμπελίτσα από την άλλη
«Πεδίο μαχών, ανοικτό»
διόρθωσε τα γυαλιά στη μύτη του
άπλωσε μια έκφραση λαχτάρας στο πρόσωπο
και βάλθηκε να περιμένει

ο Σεπτέμβρης ντύθηκε δάσκαλος.

 

Πάντα τον νευρίαζε το ξύπνημα της μάνας του γι αυτό το λόγο
κι αυτή η μυρωδιά του στυμμένου φρέσκου πορτοκαλιού από την κουζίνα
“καλύτερα να με στείλεις να σκάβω”, μουρμούρισε και σηκώθηκε με το ζόρι

Πέρασε τα δυο του δάχτυλα πάνω από τα μάτια
πρωινό πλύσιμο
κι έπλυνε τα δόντια του
“για κάθε ενδεχόμενο..”

Φόρεσε το τζην του
πέρασε ένα μαύρο μακό στο κορμί του
το πακέτο με τα τσιγάρα, ταλαιπωρημένο, στη κωλότσεπη
το κινητό μπροστά
ταυτότητα και πορτοφόλι στη θέση τους κλασικά

Μια ματιά στον καθρέφτη
πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του να τα ξεμπερδέψει
τα μάζεψε κοτσίδα πίσω μ’ ένα μαύρο λαστιχάκι
“μάγκα μου.. πάμε”
και προσπέρασε τη κουζίνα με ζοριλίκι
“ας είναι καλά η κυρά Ευστρατία στο κυλικείο! θα μου χτυπήσει μια φραπεδιά!”

Πίσω από την πόρτα,
η ανασφάλεια κάθισε στους ώμους του
κι αυτοί υψώθηκαν για να το κρύψουν
η ματιά του σκλήρυνε
κι ο καπνός από το τσιγάρο έπνιξε τον νεαρό λαιμό του
5 λεπτά η διαδρομή, σε είκοσι στον προορισμό του

Πλήρωσε τον καφέ
και,
διασχίζοντας τον διάδρομο
σήκωσε τα μάτια στην πόρτα
“Πεδίο μαχών, ανοικτό”, του έκλεινε μάτι η ταμπέλα
“Μεγάλε! εδώ είμαστε!”, και οι ώμοι πήραν τη θέση τους ταυτόχρονα με το χαμόγελο στο σαστισμένο πρόσωπο του

Ο Σεπτέμβρης ντύθηκε έφηβος.

[Ασημίνα Λαμπράκου, Σεπτέμβρης 2008]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Ασημίνα Λαμπράκου, Νατάσσα Συλλιγνάκη, Jethro Tull

from dimart http://ift.tt/2bDtHUt
via IFTTT

Doggy-bag!

—της Stucano Closer—

Πόσες φορές έχουμε κοιτάξει και μετά έχουμε γυρίσει για να ξανακοιτάξουμε την εικόνα ενός μικρού σκυλιού μέσα σε τσάντα, πάνω σε παπί (σε μηχανάκι, δηλαδή. Σκυλί πάνω σε παπί που κάνει κουάκ δεν βλέπουμε ποτέ, δυστυχώς) ή ακόμα και μέσα σε φαρδιές τσέπες. Το θέαμα είναι πάντα αφόρητα χαριτωμένο ή αστείο ή και τα δυο.

Στη Νέα Υόρκη, πάντως, όπου όλα είναι σε κάπως μεγαλύτερη κλίμακα από οπουδήποτε αλλού, θα είχαμε ακόμα συχνότερα την ευκαιρία να δούμε κάτι άλλο: μεγάλα σκυλιά μέσα σε μεγάλες τσάντες. Ιδίως στο μετρό. Ο νόμος, βλέπετε, προβλέπει ότι τα ζώα που ταξιδεύουν με το μετρό πρέπει να βρίσκονται μέσα σε κάτι και όχι χύμα στο βαγόνι. Προφανώς, ένα μεγάλο σκυλί θα χρειαζόταν ένα ακόμα μεγαλύτερο pet porter, βαρύ και δύσχρηστο.

Έτσι, οι κάτοχοι μεγαλόσωμων σκύλων αποφάσισαν να ακολουθήσουν την τακτική των κατόχων μικρόσωμων σκύλων: να τα μεταφέρουν μέσα σε τεράστιες πάνινες τσάντες. Παρόλο που το θέαμα ενός κεφαλιού πιτ μπουλ που ξεπροβάλλει από μια τσάντα μπορεί να κινείται στα όρια του σουρεαλισμού, η πρακτική έχει νόημα: τα ζώα νιώθουν ήρεμα χάρη στη στενή σωματική επαφή με το αφεντικό τους ΚΑΙ παραμένουν στο πλαίσιο του νόμου.

Η μόνη απορία που μας μένει, βέβαια, είναι η εξής: πώς στην ευχή καταφέρνουν να βάλουν κατ’ αρχήν το σκυλί μέσα στην τσάντα; Έλα ντε;

 

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ποιον είπες ζώο ρε;

Στο:Ποιον είπες ζώο ρε; Tagged: Νέα Υόρκη, Stucano Closer

from dimart http://ift.tt/2c15Dfg
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 31/8

Διακοπές στην πραγματικότητα

—Χάρης Βλαβιανός—

Να μπορούσες να χαθείς,
έστω για λίγο,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό, αμετάβλητο, κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει…

Να το! Κοίτα!
Ποιο; Πού;

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Στο:Το ποίημα της εβδομάδας, Uncategorized Tagged: ποίηση, Λογοτεχνία, Χάρης Βλαβιανός

from dimart http://ift.tt/2bBbszb
via IFTTT

Ο τρόμος και η τρυφερότητα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #783
Dj της ημέρας, η Βυζαντία Πυριόχου-Γκυ

Το 2007 η συγκλονιστική Σαββίνα Γιαννάτου μαζί με αρκετούς εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς και συνθέτες ηχογραφούν ένα άλμπουμ με τίλο Μουσική δωματίων. Στο δίσκο αυτό μελοποιούν ποιητές με έναν μοναδικό, τρυφερό και τρομακτικό τρόπο. Μελοποιούν, ναι – δεν δημιουργούν όμως τραγούδια. Πρόκειται για ένα παράξενο κράμα μουσικής, απαγγελίας και φωνητικής διακόσμησης. Η απαγγελία σαν λέξη είναι φτωχή για το εν λόγω αποτέλεσμα. Άλλωστε, η φωνή της Σαββίνας, ακόμα κι όταν απλώς μιλά, διαθέτει τέτοια μουσικότητα, που την απομακρύνει αυτόματα από μια ξερή απαγγελία. Δεν ξέρω άλλη τέτοια φωνή στην Ελλάδα, γλυκιά, βαθιά, μαλακιά και σκληρή ταυτόχρονα. Κατ’ εμέ, ο δίσκος αυτός αριστούργημα.

Οι ποιητές που μελοποιήθηκαν: Τάκης Σινόπουλος, Γιώργης Παυλόπουλος, Χόρχε Λούις Μπόρχες, Γιάννης Αγγελάκας, Τάσος Λειβαδίτης, Ομάρ Καγιάμ, ενώ υπάρχει και μια ωραιότατη απόδοση του Άσματος Ασμάτων του Σολομώντα και μια πανέμορφη διασκευή του Κάποιου Δειλινού του Γιώργου Μουζάκη, αλλά και του λιγότερο γνωστού Κύριε, του Μάνου Χατζιδάκι, από τον μεταθανάτιο δίσκο του “2000 Μ.Χ.”. Το άλμπουμ διασχίζει, αγγίζει και ξεπερνά πολλά είδη μουσικής, όπως η τζαζ, η φολκ, η έθνικ, η κάντρυ και μας αφήνει με μια ανατριχίλα που αντέχουμε, μερικές στιγμές, δύσκολα.

Ένα από τα πιο “δύσκολα” κομμάτια του δίσκου είναι Το Παιδί και οι Ληστές, σε ποίηση Γιώργη Παυλόπουλου και σε μουσική σύνθεση της ίδιας της Σαββίνας και του θαυμάσιου (προσωπική λατρεία) Μιχάλη Σιγανίδη, ο οποίος ταχυδακτυλουργεί σε αυτό το κομμάτι με ένα μαγεμένο κοντραμπάσο (δεν το εξηγώ αλλιώς). Η δεξιοτεχνία όμως του όλου κομματιού γίνεται αντιληπτή μόνο ίσως μετά από μερικές ακροάσεις, αν ανήκετε στη δική μου κατηγορία, που άκουγα πραγματικά σοκαρισμένη και τρομαγμένη και μαγεμένη τους στίχους και την αλλούτερη ερμηνεία της Σαββίνας, και ξεπάγωνα μόνο για να ψελλίσω “πάλι” και να πατήσω το play ξανά. Και ξανά.
Το όλο σύμπαν του Παιδιού και των Ληστών πρόκειται για έναν παιδικό εφιάλτη – λαβύρινθο. Πρόκειται για μια δίνη που το Παιδί πέφτει, για να ξαναγυρίσει στα μαχαίρια των Ληστών, στα σκοτεινά τους λόγια. Εδώ η μάνα (;) είναι παρήγορη, αλλά σε τούτον τον εφιάλτη δεν είναι αρκετή. Νομίζω πως όλοι οι συντελεστές του κομματιού εμπνεύστηκαν για να εκφράσουν, μέσα σε κάτι λιγότερο από τέσσερα λεπτά, τον τρόμο του να είσαι παιδί και τα μυστικά σύμπαντα από τα οποία, άγνωστο πώς, επιβιώνεις και οδεύεις προς την ενηλικίωση αμείλικτα και παραδόξως σχετικά αναίμακτα.

Το ποίημα:

Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεββάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια
Κι έλεγε ο ένας: «Να τον πάμε στα βουνά, να τον κάνουμε ληστή»
Κι έλεγε ο άλλος: «Να του βγάλουμε τα μάτια, να τον κάνουμε τσιγγάνο βιολιτζή»
Κάθε νύχτα το παιδί, τρελλό απ το φόβο του, μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το παιρνε, και το χάιδευε, το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεββάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές…

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Βυζαντία Πυριόχου Γκυ, Γιώργης Παυλόπουλος, Μιχάλης Σιγανίδης, Σαββίνα Γιαννάτου

from dimart http://ift.tt/2bPfu4D
via IFTTT

Τζην Γουάιλντερ 1933-2016

—της Stucano Closer—

Πέθανε χθες, από επιπλοκές του Αλτσχάιμερ, σε ηλικία 83 ετών, ο αγαπημένος Τζην Γουάιλντερ: μια γνήσια κωμική ιδιοφυία.

Ο Τζέρομ Ζίλμπερμαν, ένα εβραιόπουλο από το Μιλγουόκι, με παλαβό μαλλί και ελαφρώς γουρλωτά μάτια από τα οποία ξεχείλιζε ο σουρεαλισμός, γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 1933, και έμελλε να γίνει διάσημος με το όνομα Τζην Γουάιλντερ.

Ο Γουάιλντερ υπήρξε ένας από εκείνους τους ηθοποιούς που τα κατάφεραν αποκλειστικά χάρη στο πληθωρικό τους ταλέντο. Μέχρι να φτάσει στους πρώτους μεγάλους ρόλους του, αρχές της δεκαετίας του ’60, πρώτα στο Μπρόντγουεϊ ως Μπίλι Μπίμπιτ στη Φωλιά του Κούκου, πλάι στον Κερκ Ντάγκλας, κι έπειτα στο Χόλιγουντ, στο Μπόνι και Κλάιντ, πέρασε από δεκάδες δουλειές: πλασιέ παιχνιδιών, σοφέρ σε λιμουζίνες και χορογράφος ξιφομαχιών στο θέατρο. Επίσης πέρασε από τον Θεό. Ο θρησκευτικός του ζήλος, ωστόσο, έσβησε με το θάνατο της μητέρας του, και έκτοτε αυτοχαρακτηριζόταν ως «εβραίος βουδιστής άθεος».

Ο Γουάιλντερ όμως ήταν γεννημένος κωμικός – τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σεναριογράφος. Ήδη από τους Παραγωγούς του Μελ Μπρουκς, το 1968, έδωσε τα διαπιστευτήριά του. Και ήταν τόσο εντυπωσιακά, όπως και η παρουσία του στο Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα (1969) και το Βίλι Βόνκα και το εργοστάσιο σοκολάτας (1971) που έκαναν τον Γούντι Άλεν να του ανακοινώσει τηλεφωνικώς, το 1972, πως επρόκειτο να κάνει σεξ με μια προβατίνα στο Όσα θα θέλατε να μάθετε γύρω από το σεξ. Πέρα από την ταινία, η συγκεκριμένη σκηνή είναι σήμερα καλτ.

 

Η δεκαετία του ’70 συνέχισε ιδιαίτερα ευοίωνη για τον Γουάιλντερ: Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλλες το 1974, και την ίδια χρονιά μια νέα συνεργασία με τον Μελ Μπρουκς πάνω σε ένα σενάριο του ίδιου του Γουάιλντερ: Φράνκενσταϊν Τζούνιορ.

Αρχικά, ο Γουάιλντερ παρουσίασε ένα προσχέδιο του σεναρίου στον Μπρουκς, ο οποίος το βρήκε «χαριτωμένο», αλλά πέραν τούτου ουδέν. Λίγο αργότερα όμως, ο ατζέντης του, ο Μάικ Μένταβοϊ, του τηλεφώνησε για να τον ρωτήσει μήπως τυχόν είχε στα σκαριά τίποτα που θα μπορούσε να περιλαμβάνει τους δύο νέους του πελάτες, τον Πίτερ Μπόιλ και τον Μάρτι Φέλντμαν. Κάπως έτσι προέκυψε η μεγαλύτερη ίσως εμπορική επιτυχία του Γουάιλντερ και μια από τις πιο αστείες ταινίες όλων των εποχών. (Το σενάριο υπήρξε και υποψήφιο για Όσκαρ το 1975, οπότε κονταροχτυπήθηκε με τον Νονό 2 – και έχασε.)

Η συνεργασία του Γουάιλντερ με τον Μπρουκς δεν συνεχίστηκε μετά το Φράνκενσταϊν, άγνωστο γιατί.

Η δεκαετία του ’80 έφερε έναν νέο μεγάλο κωμικό παρτενέρ στον Γουάιλντερ, τον Ρίτσαρντ Πράιορ – και επίσης τη Γυναικάρα με τα Κόκκινα, το Δε βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα, και έναν ακόμα γάμο για τον Γουάιλντερ, τον τρίτο του, με την κωμική ηθοποιό Γκίλντα Ράντνερ.

«Εγώ δεν είμαι τόσο αστείος. Αστεία ήταν η Γκίλντα. Εγώ είμαι αστείος μπροστά στην κάμερα, μερικές φορές. Στη ζωή, πού και πού. Εκείνη, συνεχώς».

Μόλις πέντε χρόνια μετά το γάμο τους, η Γκίλντα πέθανε από καρκίνο των ωοθηκών, το 1989. Ο θάνατός της τον διέλυσε συναισθηματικά, αλλά τον ώθησε επίσης να ιδρύσει στο Λος Άντζελες ένα Κέντρο Διάγνωσης Καρκίνου των Ωοθηκών και το Gilda’s Club, ένα ίδρυμα υποστήριξης γυναικών που πάσχουν από καρκίνο, και που σήμερα έχει παρακλάδια σε ολόκληρη τη χώρα.

Κάπου εκεί έληξε και η κινηματογραφική καριέρα του Γουάιλντερ, η δημιουργικότητά του όμως διοχετεύθηκε στο γράψιμο, με πολλά βιβλία στο ενεργητικό του. Στην αυτοβιογραφία του γράφει:

«Η κωμωδία είναι δύσκολη, αν δεν είσαι κωμικός. Το δράμα επίσης, αν δεν είσαι δραματικός ηθοποιός. Κάποιοι είχαν την ευλογία να έχουν ταλέντο και στα δύο – όπως π.χ. ο Σπένσερ Τρέισι ή ο Κάρι Γκραντ. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και σε μένα…»

Εδώ και μερικά χρόνια, η συλλογική συνείδηση του Διαδικτύου αναγνώρισε, με τον τρόπο της, την κωμική ιδοφυία του Γουάιλντερ: ένα συγκεκριμένο ενσταντανέ από το Εργοστάσιο Σοκολάτας έχει αναδειχθεί στην προσωποποίηση του ήσυχου, ευγενικού (και ανελέητου) σαρκασμού. Ξεκίνησε από τα chat rooms, με την ατάκα «Oh, you must be new here!» ως ειρωνικό σχόλιο σε χρήστες που αγνοούσαν τους κανόνες καλής ιντερνετικής συμπεριφοράς. Στην πορεία, δημιουργήθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες δηλητηριώδη memes για κάθε περίσταση.

* * *

Εδώ άλλες επετειακές αναρτήσεις από το dim/art

Εδώ άλλες αναρτήσεις στην κατηγορία Σινεμά

Στο:Επετειακά, Σινεμά Tagged: Gene Wilder, Τζην Γουάιλντερ, Stucano Closer

from dimart http://ift.tt/2c1qZHS
via IFTTT