zougla: Birth, School, Work, Death

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Birth, School, Work, Death

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1024
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Εικασία: «Με τα χρόνια, γίνεσαι η δουλειά σου». Όταν λέω «γίνεσαι η δουλειά σου», δεν εννοώ (μόνο) τον τρόπο που σκέφτεσαι, αλλά και τον τρόπο που φαίνεσαι, την εμφάνισή σου – ιδιαίτερα το πρόσωπό σου. Μιλάω (και) για τη σωματική αποτύπωση της δουλειάς σου. Και την ονομάζω «εικασία» γιατί δεν μπορώ να την αποδείξω, αν και νομίζω ότι ισχύει (σε μεγάλο βαθμό).

Εξηγούμαι: Αν το επιτρέπει η ηλικία σας, θα σας έχει συμβεί να συναντήσετε, μετά από πολλά χρόνια, έναν καλό, παιδικό σας φίλο και να είναι όλα όπως τότε: σαν να σας ένωνε μία αόρατη κλωστή όλο αυτό το διάστημα, η οποία –για κάποιο λόγο– ποτέ δεν έσπασε. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Από την άλλη, πιθανότατα σας έχει συμβεί και το αντίθετο: να συναντήσετε, μετά από εξίσου πολλά χρόνια, έναν εξίσου καλό, παιδικό σας φίλο και να συνειδητοποιήσετε με λύπη ότι πλέον δεν έχετε τίποτα να πείτε, ούτε για τώρα ούτε για τότε: δεν σας ενώνει τίποτα πια. Παράξενο; Για να δούμε.

Ας πάρουμε τρεις παιδικούς φίλους οι οποίοι, στην ενηλικίωση, χάθηκαν μεταξύ τους. Με βάση τα όσα προηγήθηκαν, ας ονομάσουμε τον πρώτο Α και τους άλλους δύο Β και Γ αντιστοίχως. Δεδομένου ότι ο Α είναι αυτός που είναι, η εξήγηση για τη διαμετρικά αντίθετη αίσθηση που αποκόμισε (ο Α) από τις συναντήσεις του με τους Β και Γ πρέπει να αναζητηθεί σε αυτούς τους τελευταίους. Πιο συγκεκριμένα: στην ουσία της αρχικής σχέσης του Α με τον Β και του Α με τον Γ, και στην εξέλιξη και των τριών τους στο διάστημα που μεσολάβησε από την παιδική τους ηλικία μέχρι σήμερα (δηλαδή, τότε που η άμεση αλληλεπίδρασή τους ήταν μηδενική). Για να μην μπλέξουμε με παλιοϊστορίες, ας υποθέσουμε ότι τότε, βαθιά στο παρελθόν, οι σχέσεις του Α με τους Β και Γ ήταν πανομοιότυπες (πράγμα δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο). Για να απλοποιήσουμε κι άλλο τα πράγματα, ας υποθέσουμε επίσης ότι οι Β και Γ δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Με αυτά τα δεδομένα, είναι βέβαιο ότι, αν πάρουμε ως κεντρικό άξονα των ξεχωριστών «τροχιών» των τριών (ανά δύο, ως προς τον Α) παιδικών φίλων τη ζωή του Α, η ζωή του Β κινήθηκε παράλληλα με τον άξονα, ενώ εκείνη του Γ απέκλινε. Συμβαίνει· δεν περιγράφω κάτι σπάνιο.

[Εδώ οφείλω να σημειώσω ένα κενό στον παραπάνω συλλογισμό: Υπάρχει μία πιθανότητα οι Α και Β να άλλαξαν με παρόμοιο τρόπο (προς το χειρότερο ή το καλύτερο, δεν έχει σημασία) –να είναι, δηλαδή, ακόμα και σήμερα συμβατοί, αλλά με τρόπο διαφορετικό από εκείνον του παρελθόντος– και να είναι ο ασύμβατος Γ εκείνος που παρέμεινε σε γενικές γραμμές ο χαρακτήρας που ήταν και τότε. Συνεπώς, σε αυτή την περίπτωση, εκείνοι που απέκλιναν είναι οι Α και Β, όχι ο Γ. Πρόκειται για ίδιας τάξης πρόβλημα, αλλά με διαφορετικές παραμέτρους. Το σημειώνω και το προσπερνώ.]

Γιατί όμως; Τι έπαθε ο Γ; Όλα παίζουν: έρωτες, γάμοι, παιδιά· αρρώστιες, νίλες, καταστροφές· λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί· μέχρι και ιδεολογίες, θρησκείες, βιοθεωρίες: τα πάντα. Μπορεί όμως κάτι απ’ όλα αυτά να αλλοιώσει παιδικές φιλίες; Δεν νομίζω (ίσως γιατί δεν θέλω να το νομίζω). Δεν θέλω όμως να κάνω φτηνή ψυχολογική ανάλυση (ούτε και ακριβή άλλωστε), γι’ αυτό και θα το πω χωρίς φιοριτούρες: Απ’ όλα όσα συνέβησαν στη ζωή του Γ, πιστεύω –διαισθητικά– ότι μόνο οι σπουδές (ή η απουσία τους) και η (όποια) καριέρα (ίσως και η μετανάστευση) μπορούν να εξηγήσουν την κατάσταση. Με άλλα λόγια, «με τα χρόνια, ο Γ έγινε η δουλειά του».

[Το πρόσημο του –ομολογουμένως κάπως αυθαίρετου– συμπεράσματος δεν είναι απαραίτητα αρνητικό: θα μπορούσε κάλλιστα ο «καλός» της ιστορίας να είναι ο Γ.]

Αν, δε, αντικαταστήσω τον Γ με κάποιον άνθρωπο υπαρκτό (και ταιριαστό), μπορώ μέσες-άκρες να εξηγήσω τι του συνέβη γιατί παρατηρώ (πολύ συχνά για να είναι τυχαίο) ότι η δουλειά του είναι αποτυπωμένη πάνω του – και κυρίως στο πρόσωπό του. Ένδειξη, όχι απόδειξη. Και με τις ενδείξεις δεν κάνουμε δουλειά, το ξέρω. (Κάπου εδώ υφέρπει μία μομφή κατά της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας, αλλά ας μην το χοντρύνουμε.) Η εικασία δεν έγινε θεώρημα γιατί παραμένει αναπόδεικτη. (Μικρό το κακό. Σάμπως είναι η πρώτη;)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *