Αυτό δεν είναι τραγούδι #1137
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Καφές. Σκέτος. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ή της νύχτας. Είναι αυτή η λυδία λίθος που μετατρέπει τον χρόνο σε ενέργεια. Που περιγελά τη χαλάρωση του ύπνου και σε βάζει (εν γνώσει σου) στο τριπ της αϋπνίας. Τι είναι η αϋπνία; Ένα κομμάτι χρόνου που κανονικά δεν ανήκει στην εγρήγορση –άρα δεν ανήκει σε σένα– κι εσύ παραβιάζεις τα όρια κι αρχίζεις να περιπλανιέσαι στην επικράτειά του. Αλλά όποια άλλη δραστηριότητα κι αν επιχειρήσεις, στην ουσία μόνο ένα πράγμα κάνεις εκεί μέσα: περιμένεις.
Θυμήθηκα σήμερα αυτό το τρομερό τραγούδι (που το έχουν πει όλοι, από την Ella Fitzgerald και τον Ray Charles έως τη Shinead O’Connor και τη Νάνα Μούσχουρη) με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μετάφρασης. Για μας τους μεταφραστές, ο καφές είναι το ναρκωτικό μας. Our favorite poison. Ταιριάζει στις ατέλειωτες ώρες της δουλειάς μέσα στη μέρα (ή και τη νύχτα), είναι πράγμα σπιτικό και παρήγορο. (Αν ήμουν εκδότης, θα ζητούσα να ελέγχω τα πρωτότυπα από τα οποία δουλεύουν οι μεταφραστές μου: αν δεν είχαν επάνω τους λεκέδες από καφέ, θα ανησυχούσα σφόδρα.)
Η μετάφραση είναι ένα πράγμα που θέλει, εκτός των άλλων, χρόνο. Τον χρόνο σου. Τον ρουφάει ανελέητα. Δουλεύεις, δουλεύεις, κι έχει κι άλλο. Θέλει υπομονή. Είναι λίγο όπως η αϋπνία: ό,τι κι αν κάνεις στο διάστημα που διαρκεί, αυτό που κάνεις βασικά είναι το ίδιο. Περιμένεις. Ενεργά μεν, αλλά περιμένεις. Ο καφές είναι αυτή η παραγωγική αναμονή.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
[ Διάλογοι με την Άμπι: κάποτε επιδίδεται σε αμπιλοφιλοσοφίες, συχνά είναι πνεύμα αμπιλογίας — και πάντως ποτέ δεν μασάει τα λόγια της (προτιμάει τα παπούτσια). ]
— Γιατί έχει τόσα νεύρα ο κύριος Σεπτέμβριος;
— Τι εννοείς, Άμπι μου;
— Είναι ντυμένος στα γκρι, φυσάει συνέχεια και ψιλοβρέχει.
— Μα έτσι είναι το Φθινόπωρο, Άμπι μου. Μας προετοιμάζει για τον χειμώνα ο Σεπτέμβριος.
— Άρα για όλα φταίει ο κύριος Αύγουστος.
— …
—Μην απορείς. Δεν έπρεπε να δώσει τα σκήπτρα στον κύριο Σεπτέμβριο αφού μάλλον ξέρει καλύτερα από εμάς, πόσο νευρικός είναι.
Αυτό δεν είναι τραγούδι #1136
DJ της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου
Θέλω να γράψω για το τραγούδι σε νέο έγγραφο Word, και δυσκολεύομαι.
Τα Windows μου είναι τριών ετών παλιά, και οι τεχνικοί στο τηλέφωνο, των οποίων τη γνώμη ζήτησα, μου τα χαρακτήρισαν ήδη παλιά και κουρασμένα. Τριών ετών, και έχουν μπει σε ηλικία σύνταξης ήδη. Το λογισμικό μου πάσχει από σοβαρή αρθρίτιδα, ίσως και από πάρκινσον και ποιος ξέρει τι άλλο. Ο κέρσορας χάνεται κάθε τόσο για δευτερόλεπτα και επανεμφανίζεται όποτε θέλει, ενώ εγώ κοντεύω από την επαναλαμβανόμενη αγωνία μου να τον δηλώσω στο άμπερ αλέρτ. Πληκτρολογώ γράμματα, αυτά μένουν αόρατα για λίγο και ύστερα εμφανίζονται στη σειρά μαζεμένα. Στο μεταξύ όμως, οι σκέψεις μου έχουν ήδη μπερδευτεί, έχει χαθεί ο ειρμός και ο προσανατολισμός, είμαι στην επόμενη και μεθεπόμενη σκέψη ενώ στην οθόνη και στο ψηφιακό χαρτί τυπώνεται ακόμα η προπροηγούμενη. Το άνοιγμα και το κλείσιμο του desktop υπολογιστή μου είναι κάθε φορά μια περιπέτεια προς το άγνωστο: δεν ξέρω αν θα πάρει μπρος, αλλά το χειρότερο και πιο γκραν γκινιόλ είναι ότι δεν ξέρω αν θα κλείσει, ή θα μένει αναμμένος στον αιώνα τον άπαντα, μέχρι να έρθει και στην Ελλάδα ένας τυφώνας ‘Ιρμα και τότε μόνο, άνευ οιουδήποτε είδους ηλεκτρισμού, πάει επιτέλους το hardware για ύπνο. Οι καρτέλες του Chrome έχουν δυσπεψία. Ανοίγω όλο και καινούργιες, για να εναλλάσσω ειδησεογραφικά σάιτς, αλλά ίσαμε να φορτώσουν, τα νέα που θα διάβαζα αν είχαν λειτουργήσει αυτές σωστά, είναι ήδη ξεπερασμένα: yesterday’s virtual papers. Τα εικονίδια στην οθόνη επάνω —και έχω πάρα πολλά— δεν υπακούν στις εντολές μου να μετακινηθούν εκεί που τα θέλω, αλλά μένουν κολλημένα ή πάνε και χώνονται όπου αγαπάνε αυτά, σε φακέλους άσχετους, εκεί που θα θαφτούν αν δεν τα προσέξω, για πάντα. Με τρομοκρατεί η σκέψη ότι έχω στα υπόψιν πολλές αναρτήσεις στον τοίχο μου να βάλω, αλλά με το επικείμενο κρασάρισμα του λογισμικού και τις χαμηλές ταχύτητες και τα κολλήματα θα υποφέρω, αγκυλωμένη σε μια άβολη καρέκλα γραφείου, ένα τοτέμ που έμεινε εκεί ώρες, προσευχόμενη να ανέβουν οι φωτογραφίες της και τα λινκς της κάποια στιγμή. Το τάμπλετ με το οικιακό wi fi είναι πιο γρήγορο, αλλά με βολεύει μόνο για ανάγνωση σελίδων, όχι για τις άλλες επεξεργασίες.
Για να αλλάξω παραστάσεις, μετακινούμαι στους πολυαγαπημένους χάρτες της google. Ψάχνω να βρω μια διεύθυνση που αναζητώ. Ο χάρτης μου δείχνει τη φωτογραφία του δρόμου που ψάχνω: έχω μια συνήθεια να κοιτώ και τις φωτογραφίες των οδών σχεδόν πάντα. Βλέπω ότι το αυτοκινητάκι της google είχε περάσει και το είχε απαθανατίσει το σημείο το φθινόπωρο του 2014. Εκτός από τα σπίτια, διακρίνω φιγούρες ανθρώπων, που τους έπιασε ο φακός τις στιγμές που περνούσε το όχημα από εκεί. Το σύστημα έχει αυτομάτως σβήσει τα χαρακτηριστικά προσώπου τους, αλλά φαίνονται ολοκάθαρα οι άνθρωποι καθώς ανεβαίνουν σκαλοπάτια σκύβοντας, ή αγγίζουν το κράνος τους για να ισιώσει ενώ είναι στη μοτοσυκλέτα τους, ή ποτίζουν με μια μάνικα τον κήπο τους. Έχουν αποτυπωθεί έτσι, ακίνητοι, σε αυτές τις στάσεις, από το φθινόπωρο του 2014, και θα είναι αναλλοίωτοι για πάντα σε αυτές τις φωτό, όπως έμειναν οι κάτοικοι της Πομπηίας σαν αγάλματα εν κινήσει κάτω από τη στάχτη, σαν εκμαγεία.
Επιστρέφω στο γυαλί του desktop και πανικοβάλλομαι στη σκέψη ότι πριν κρασάρουν τα Windows πρέπει να προλάβω να σώσω εκ νέου, και όχι σε στικάκια από εδώ και από εκεί, τα 40 GB αρχείων φωτογραφιών και εγγράφων, μέσα από τον εγκέφαλο του σκληρού δίσκου, προτού τα ψηφιακά αποτυπώματα και τεκμήρια δώδεκα χρόνων μικτής αληθινής και ψηφιακής ζωής γίνουν άυλη συμπαντική σκόνη.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
Η μαγειρική σόδα έχει πολλές χρήσεις στην κουζίνα σου τις οποίες ίσως και να μην γνωρίζεις. Δες 5 από αυτές οι οποίες πραγματικά θα σου λύσουν τα χέρια...
Καθάρισε τα βραστά αυγά πιο εύκολα Σύμφωνα με τους ειδικούς ένας από τους λόγους
που έχουν να κάνουν με το ότι δεν ξεφλουδίζουν εύκολα τα βραστά αυγά έχει να κάνει με τα επίπεδα του pH τους. Τα ασπράδια των αυγών έχουν από φυσικού τους χαμηλό pH, τα οποία τα κάνουν να κολλάνε περισσότερο στο κέλυφός τους. Βάζοντάς, όμως, λίγη μαγειρική σόδα στο νερό αυξάνεται το pH με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο το ξεφλούδισμά του. Καθάρισε το γκριλ σου Τα γκριλ μας δούλεψαν αρκετά το καλοκαίρι και τώρα που αυτό τελείωσε χρειάζονται ένα καλό καθάρισμα. Η μαγειρική σόδα βοηθάει να καθαριστεί καλά το γκριλ σου.. πολύ καλύτερα από το σαπούνι μόνο του. Φτιάξε μία πάστα από μαγειρική σόδα και νερό και τρίψε με αυτήν και μία βούρτσα το γκριλ σου. Ξέπλυνε στο τέλος και θα εκπλαγείς από το πόσο θα έχει γυαλίσει το γκριλ σου. Φτιάξε cookies με υφή κέικ Οι ειδικοί ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να φουσκώσουν τα cookies τους. Τώρα ήρθε η ώρα να μάθεις και εσύ. Βάζοντας λίγη μαγειρική σόδα στα υλικά σου θα έχει ως αποτέλεσμα αφράτα cookies. Αν τα θέλεις έτσι ακριβώς.. αφράτα και σαν κέικ, πρόσθεσε λίγη μαγειρική σόδα στη συνταγή σου. Διώξε τις μυρωδιές Το σκόρδο και το κρεμμύδι είναι από τις τροφές που νοστιμεύουν κάθε φαγητό. Η μυρωδιά που αφήνουν, όμως, στα χέρια σου δεν είναι ότι καλύτερο. Για να τη διώξεις τρίψε μία κουταλιά της σούπας μαγειρική σόδα στα χέρια σου και ξέπλυνε. Η σόδα λειτουργεί σαν αποσμητικό ουδετερώνοντας και τα βασικά και τα όξινα συστατικά που έχεις στα χέρια σου. Καραμέλωσε τα κρεμμύδια Τα καραμελωμένα κρεμμύδια μπορεί να έχουν υπέροχη γεύση αλλά καθυστερούν πολύ να ετοιμαστούν. Για να κάνεις πιο γρήγορη τη διαδικασία πρόσθεσε 1/4 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα για κάθε μισό κιλό κρεμμυδιών. Η σόδα είναι αλκοολούχα με αποτέλεσμα να αυξάνει το pH των κρεμμυδιών και να κάνει πιο γρήγορο το καραμέλωμα.
Πολλές μουσικές στην Κινούμενη Άμμο της 24ης Σεπτεμβρίου.
Ο Gorecki με τον Charles Mingus, o Marin Marais με την Miriam Stockley είναι μόνο λίγες από τις επιλογές που κυλάνε αβίαστα σε όλη τη διάρκεια του δίωρου και «συνομιλούν» με ένα μαγικό αφήγημα του Roger Zelazny
Playlist
1. Ferenc Snetberger- Empathy
2. Pink Floyd- Echoes / Part 1- Live at Pompeii
3. Gorecki – Symphony of Sorrowful Songs
4. Charles Mingus- Duet Solo Dancers
5. Gorecki Symphony of Sorrowful Songs (συνέχεια)
6. Animal Collective – I think I Can
7. Henryk Górecki – Miserere
8. Harmonia Ensemble meets Zappa- Barking Playful Sandwich
9. Alfred Schnittke- Cello Sonata No1.
10. Erika Anderson (EMA)- Butterfly Knife
11. Henryk Górecki- Miserere / Amen
12. Biosphere- Sphere of No- Form
13. Dagmar Krause- The Priest
14. Marin Marais – Suite for viola da gamba & continuo in F major
15. Miriam Stockley- Prelude 2
16. John Grand- Where the dreams got to die
17. Clarke / Di Meola / Ponty- Memory Canyon
18. Psychic TV- Black Moon
Ακούστε την εκπομπή:
Κινούμενη άμμος
Κάθε Κυριακή 21.00-23.00 ζωντανά στον Astra 92,8 (Κύπρος).
Λίγες μέρες αργότερα, στο dim/art.
Μουσική. Κυρίως στις περιοχές του κλασικού ροκ και της αφροαμερικάνικης μπλουζ σκηνής.
Λόγος. Που επιδιώκει να είναι συνεκτικός και ανθρώπινος. Απέναντι όμως σε κάθε είδους διακρίσεις και ρατσισμούς.
Η Κινούμενη Άμμος βαφτίστηκε έτσι κυρίως για να παρέχει την ελευθερία που επιθυμεί ο παραγωγός της, προκειμένου να κινείται σε διαφορετικά επίπεδα και διαθέσεις. Ορκισμένος εχθρός των «κατηγοριοποιήσεων» του τύπου «μουσική για νέους, μουσική για πένθος, για χαρούλες, για το καλοκαίρι, το απόγευμα, το πρωί», ο παραγωγός απλά ακούει αυτά που επιλέγει στο σπίτι του και στο αυτοκίνητό του και ελπίζει το ακροατήριο που τον τιμά να μην έχει πρόβλημα με άλματα που μπορεί να ξεκινούν από μια φυτεία του αμερικάνικου νότου και να καταλήγουν στον Pfitzner. Εμμονές στην εκπομπή, υπάρχουν. Ακούνε στα ονόματα Bob Dylan & Beatles. Επίσης, κατά καιρούς, η Κινούμενη Άμμος γλιστράει στα Μονοπάτια του Γαλαξία. Αυτός ήταν ο τίτλος εκπομπής που έκανε ο παραγωγός «μια φορά κι’ έναν καιρό» στο πρώτο πρόγραμμα της ΕΡΤ και κατά καιρούς επανέρχεται, με σκοτεινές ιστορίες συνοδευμένες από σκοτεινότερες μουσικές.
Βιβλία για παιδιά: προτάσεις μιας βιβλιόφιλης μαμάς
—της Αγγελικής Μποζίκη—
Τούτο το βιβλίο είναι η πρώτη πρόταση ενός νέου εκδοτικού οίκου στον χώρο του παιδικού βιβλίου. Η Ρόζα το τερατάκι είναι ο πρώτος τίτλος για την Μικρή Σελήνη, όπως ήταν και το πρώτο βιβλίο για την ισπανίδα συγγραφέα και εικονογράφο Olga de Dios. Εκδόθηκε στην Ισπανία το 2013 και γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία αποσπώντας πολλά βραβεία, ενώ και η συγγραφέας έχει τιμηθεί για τη συμβολή της στην διάδοση της αξίας της ισότητας.
Η Ρόζα το τερατάκι ήταν διαφορετική από όλους τους άλλους πριν ακόμα γεννηθεί. Αλλά και μετά ήταν διαφορετική από όλα τα υπόλοιπα τέρατα του χωριού της. Όχι μόνο στο χρώμα αλλά σε όλα. Της άρεσε να γελά, να παίζει και να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα, παρά το γεγονός ότι ζούσε σε έναν κόσμο που δεν της ταίριαζε. Μια μέρα αποφασίζει να φύγει από το μέρος που γεννήθηκε και να ξεκινήσει το δικό της ταξίδι εξερεύνησης. Ανεβοκατεβαίνει βουνά, περνάει θάλασσες και συνεχίζει το ταξίδι της μέσα από την έρημο μέχρι που φτάνει σε έναν τόπο χρωματιστό, σε έναν τόπο που ο ήλιος λάμπει. Και εκεί θα συναντήσει το θηρίο μπαλάκι, το κίτρινο πουλάκι και άλλα τέρατα. Και δεν θα είναι πλέον η μόνη διαφορετική.
Μια υπέροχη τρυφερή ιστορία για τη διαφορετικότητα. Η Olga de Dios με το λιτό κείμενο και την εικονογράφηση να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο κάνει τους μικρούς αναγνώστες να αναθεωρήσουν την εικόνα που έχουν για τα τέρατα. Η Ρόζα δεν είναι καθόλου τρομακτική. Παίζει, γελά και κάνει φίλους. Και, διαβάζοντας την ιστορία της, τα παιδιά μπορούν να βρουν το έρεισμα να συζητήσουν για τους φόβους τους, την αποδοχή του διαφορετικού αλλά και την ελευθερία του να επιλέγουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους.
Ο Πέτρος αγάπησε τη Ρόζα. Του άρεσε το ροζ της χρώμα αν και θα την προτιμούσε μπλε. Βλέποντας τις εικόνες έφτιαχνε την δική του ιστορία και στο τέλος χάρηκε που επιτέλους η Ρόζα βρήκε το μέρος που της ταίριαζε και φίλους για να παίζει. Και στο τέλος δήλωσε ότι δεν έχει ενδιαφέρον να είμαστε όλοι ίδιοι.
Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικό εργαλείο και για τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους γονείς που θέλουν να μιλήσουν για τη διαφορετικότητα. Στο blog της Μικρής Σελήνης μπορούν να βρουν παιδαγωγικό υλικό από ισπανίδες δασκάλες που έχουν δουλέψει την ιστορία της Ρόζας στην τάξη τους με μεγάλη επιτυχία.
Ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα δουλειάς από τη Μικρή Σελήνη, που συστήνεται ως ένας εκδοτικός οίκος που αγαπά τα γελαστά τέρατα, τους ντροπαλούς γίγαντες, τους σούπερ ήρωες με τιράντες και τους μικρούς καλλιτέχνες που ψάχνουν να βρουν το θάρρος τους. Μαμά και γιος ανυπομονούμε για τις επόμενες ιστορίες και τους επόμενους ήρωες.
Γιατί έχουμε λόξυγκα; Είναι ανησυχητικό όταν τρώμε παγωτό να παγώνει ο εγκέφαλός μας;
Πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε «κρακ» τα δάχτυλά μας και τι να κάνουμε όταν μας πιάνει κράμπα; Αυτά και πολλά ακόμα παράξενα του ανθρώπινου οργανισμού εξηγούνται από τους ειδικούς, βοηθώντας μας να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα το σώμα μας αλλά και δίνοντάς μας την ευκαιρία να το «παίξουμε» ειδικοί στα παιδιά.Λόξυγκας: Όταν έχουμε λόξυγκα... δε μας μελετά κάποιος. Απλά συσπάται ανεξέλεγκτα το διάφραγμα, δηλαδή ο αναπνευστικός μυς κάτω από τα πνευμόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι αιτίες ποικίλουν: Μπορεί να έχει να κάνει με βαρυστομαχιά, με το γεγονός ότι το άτομο έφαγε πολύ γρήγορα ή απλά επειδή στραβοκατάπιε. Συνήθως ο λόξυγκας σταματά μόνος του, ωστόσο αν σας ενοχλεί μπορείτε να δοκιμάσετε να κρατήσετε την αναπνοή σας ή πιείτε γρήγορα ένα ποτήρι νερό. Το πιθανότερο είναι ότι έτσι θα σταματήσει. Λέγεται, μάλιστα, πως οι άνδρες παθαίνουν λόξυγκα πιο συχνά από τις γυναίκες.Ίλιγγος: Όταν ξαφνικά το δωμάτιο γυρίζει και έχετε αστάθεια και αίσθημα ναυτίας, πιθανώς έχετε ίλιγγο. Μπορεί ακόμα να έχετε προσωρινή απώλεια ακοής ή «βούισμα» στα αυτιά αλλά και ασυνήθιστες κινήσεις των ματιών. Ο ίλιγγος συνήθως οφείλεται σε προβλήματα στο εσωτερικό του αυτιού ή σε νευρολογικές παθήσεις και μπορεί να διαρκέσει ακόμα και ώρες. Η θεραπεία του εξαρτάται από την αιτία που τον προκαλεί, οπότε αν σας συμβαίνει συχνά θα πρέπει να επισκεφθείτε τον γιατρό σας.Ανατρίχιασμα: Την νιώθουμε στο κρύο ή όταν φοβόμαστε. Η ανατριχίλα είναι μία παροδική, τοπική μεταβολή στην επιδερμίδα. Μικροί μύες στις ρίζες των τριχών συστέλλονται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται «κεφαλάκια» που κάνουν τις τρίχες να ανασηκώνονται. Στον σύγχρονο άνθρωπο η ανατριχίλα ούτε σημαίνει ούτε προσφέρει κάτι. Πριν εκατοντάδες χρόνια, όμως, όταν οι άνθρωποι ήταν πιο τριχωτοί αυτή η φυσική αντίδραση του οργανισμού τους βοηθούσε αφενός να προστατεύονται από το ψύχος, αφετέρου να δείχνουν πιο μεγαλόσωμοι και τρομακτικοί προκειμένου να φοβίσουν τον εχθρό τους. Ωστόσο, κάποιοι ανατριχιάζουν και με το σύρσιμο της κιμωλίας ή νυχιών στον πίνακα. Αυτό, σύμφωνα με μουσικολόγους, έχει να κάνει κυρίως με την ανατομία του ανθρώπινου ακουστικού πόρου, που κάνει τα άτομα πιο ευαίσθητα σε ορισμένες συχνότητες.Παγωμένος εγκέφαλος: Όταν κάτι κρύο, όπως παγωτό, αγγίξει τα νεύρα του ουρανίσκου προκαλείται προσωρινό πήξιμο των αιμοφόρων αγγείων στο μπροστινό τμήμα του κεφαλιού. Αυτό το απότομο πήξιμο είναι που προκαλεί το «πάγωμα» του εγκεφάλου και έναν προσωρινό πονοκέφαλο. Για να το αποφύγετε απλά τρώτε το παγωτό σας πιο... αργά.Φτέρνισμα: Το φτέρνισμα μπορεί να συνοδεύει άλλα παθολογικά συμπτώματα όπως βήχα, ρινική συμφόρηση, δυσπεψία, δύσπνοια, πυρετό αλλά μπορεί να αποτελεί και μεμονωμένο σύμπτωμα. Σύμφωνα με την παθολόγο κ. Αναστασία Μοσχοβάκη μπορεί ακόμα να συνδέεται με ψυχικό στρες, έξαψη, λοιμώδη νοσήματα, αλλεργίες, ενώ μπορεί να εμφανιστεί και ως υστερική εκδήλωση. Συμβαίνει συνήθως όταν κάτι ερεθίζει αντανακλαστικά τον βλεννογόνο της μύτης και την περιοχή γύρω από αυτήν, μέσω της εισπνοής. Το μεμονωμένο φτάρνισμα είναι αθώο, όμως όταν είναι παρατεινόμενο ή συνοδεύει και άλλα συμπτώματα πρέπει να αξιολογείται ιατρικώς. Τέλος, κάτι που ίσως δεν γνωρίζετε: Είναι αδύνατο να φτερνιστούμε με ανοιχτά μάτια!«Κρακ» στα δάχτυλα: Στα δάχτυλα και στους ώμους μας υπάρχει ο αρθρικός σύνδεσμος, δηλαδή δύο κόκαλα που ενώνονται σε έναν θύλακα. Σε κάθε έναν από τους θύλακες υπάρχει ένα είδος λιπαντικού, το αρθροσιελικό υγρό, το οποίο περιέχει υγροποιημένα αέρια. Όταν τεντώνουμε τον σύνδεσμο, στην ουσία τον συμπιέζουμε σπρώχνοντας τα πλούσια σε άζωτο αέρια να βγουν από το υγρό. Το «κρακ» που ακούμε είναι η απελευθέρωση αυτών των αερίων μέσα στον αρθρικό θύλακα, κάτι που κάνει τα δάχτυλά μας να γίνονται πιο ευλύγιστα. Ωστόσο, θα έχετε παρατηρήσει πως δεν γίνεται να ξανακάνετε «κρακ» αμέσως στα ίδια δάχτυλα. Αυτό συμβαίνει γιατί χρειάζονται περίπου 15 με 30 λεπτά μέχρι τα αέρια να αφομοιωθούν ξανά από το υγρό. Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτά που λένε πολλοί, δεν πρόκειται για βλαβερή συνήθεια, παρά για ενοχλητική για τους γύρω που... ακούνε.Κοκκίνισμα: Κοκκινίζουμε συνήθως όταν ντρεπόμαστε ή όταν ενθουσιαζόμαστε και αυτό συμβαίνει επειδή τότε αυξάνεται η έκκριση αδρεναλίνης και ο καρδιακός παλμός, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αρτηριακή πίεση και η κυκλοφορία του αίματος, καθώς και η αγγειοδιαστολή. Το πολύ μικρά αγγεία του προσώπου μας, λοιπόν, διαστέλλονται και γίνονται ορατά κάτω από την λευκή επιδερμίδα ορισμένων ατόμων που λέμε ότι «κοκκινίζουν».Γουργούρισμα: Πιστεύουμε ότι η κοιλιά μας γουργουρίζει όταν είναι άδεια και όταν πεινάμε. Αυτό είναι μερικώς αλήθεια, ωστόσο οι επιστήμονες εξηγούν πως το γουργούρισμα είναι ένας σπασμός του εντέρου και οφείλεται στην υπερκινητικότητά του, συχνά λόγω σπαστικής κολίτιδας που πυροδοτείται από το άγχος και την διατροφή (όταν αυτή περιλαμβάνει πολλά γαλακτοκομικά, φρούτα και λαχανικά). Πρόκειται, κατά κανόνα, για αθώο σύμπτωμα, αρκεί να μην συνοδεύεται από εμετούς και πόνους που μπορεί να συνδέεται με απόφραξη του εντέρου και τότε χρήζει άμεσης ιατρικής αντιμετώπισης.Κράμπα: Για μερικά μαρτυρικά λεπτά δε μπορείτε να κουνήσετε τον μυ σας και πονάτε αφόρητα. Η κράμπα, σύμφωνα με τους ειδικούς, οφείλεται συνήθως σε αφυδάτωση, υπερκόπωση του συγκεκριμένου μυ (π.χ. από έντονο περπάτημα), ερεθισμό των νεύρων ή έλλειψη ορισμένων μετάλλων, π.χ. ασβέστιο ή κάλιο. Για να ανακουφιστείτε από τον πόνο προσπαθήστε να κουνήσετε και να τεντώσετε τον μυ, π.χ. να περπατήσετε αν η κράμπα είναι στο πόδι. Αν, ωστόσο, έχετε συχνές και επίμονες κράμπες, επικοινωνήστε με τον γιατρό σας.Μάτι που «πετάει»: Ποιο μάτι πετάει; Ποιον θα συναντήσετε; Η λαϊκή παράδοση δεν έχει καμία σχέση με αυτά που λένε οι οφθαλμίατροι. Το πέταγμα του ματιού, καταρχήν, δεν είναι ανησυχητικό. Είναι, όμως, εκνευριστικό. Προκαλείται από άγχος, κούραση, κόπωση του ματιού, ξηροφθαλμία, υπερβολική δόση καφεΐνης ή, σε πολύ επίμονες περιπτώσεις, από το σύνδρομο Tourette. Συνήθως οι σπασμοί σταματούν μόνοι τους, αλλά αν επιμένουν ο γιατρός μπορεί να συστήσει θεραπεία με botox.Ξέρατε, ακόμα, ότι...Η μύτη και τα αυτιά του ανθρώπου δεν σταματάνε ποτέ να μεγαλώνουν.Τα κόκαλα των μηρών στον μέσο άνθρωπο είναι πιο δυνατά από το τσιμέντο (!)Οι άντρες μπορούν να διαβάζουν μικρότερα γράμματα από τις γυναίκες, ενώ οι γυναίκες ακούνε καλύτερα από τους άνδρες.Τα ανθρώπινα δόντια είναι σκληρά σαν πραγματικές πέτρες.Υπάρχουν πιο πολλοί ζωντανοί οργανισμοί πάνω στο ανθρώπινο δέρμα απ' ότι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη!
Αυτό δεν είναι τραγούδι #1135
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς
Ο Roger Miller γεννήθηκε στο Τέξας και μεγάλωσε στην Οκλαχόμα. Ήθελε από μικρός να γίνει μουσικός: στα δεκαεφτά του έκλεψε μια κιθάρα για να μάθει να παίζει. Την επομένη παραδόθηκε μόνος του και, για να γλιτώσει τη φυλακή, κατατάχτηκε στον στρατό — κι έτσι βρέθηκε να πολεμάει στην Κορέα. «Αυτή ήταν η εκπαίδευσή μου, Κορέα, κλάση ’52», έλεγε αργότερα. Πάντως, από τον στρατό απολύθηκε μουσικός. Εγκαταστάθηκε στο Νάσβιλ και έγινε ένας από τους εκπροσώπους του Nashvile sound της Country & Western, στα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Το Words and Music (1966) είναι το τέταρτο άλμπουμ του και περιλαμβάνει απομεινάρια των ηχογραφήσεων που μπήκανε στα τρία προηγούμενα, συν μια εκτέλεση του Heartbreak Hotel του Έλβις. Φαίνεται πως δικαίως ο κριτικός του Allmusic απέδωσε την επιλογή των κομματιών στην «τεμπελιά του Miller». Στην ίδια κριτική, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται ως μια «έκρηξη παράνοιας», ενώ το συγκεκριμένο κομμάτι είναι «το πιο κουλό απ’ όλα». Παρ’ όλα αυτά, το άλμπουμ πήρε 4/5 αστέρια από τον εν λόγω κριτικό.
Το My uncle used to love me but she died είναι όντως κουλό και ακατανόητο, τουλάχιστον οι στίχοι του. Ίσως έχει μια ευχάριστα μεγάλη δόση nonsense humor (πολλοί έχουν γράψει τέτοια κομμάτια, μεταξύ τους βέβαια και οι Beatles), ίσως πάλι να γράφτηκε στη διάρκεια καμιάς ολονυχτίας με μπάφους (και οι Beatles κάπως έτσι τα έγραφαν). Σε κάθε περίπτωση έχει πλάκα να το ακούς με την χαρακτηριστική ακατέργαστη φωνή του Miller, που ανά πάσα στιγμή περιμένεις να φύγει από τον τόνο, αλλά αυτός εκεί, ακροβατεί στις νότες, σαν μεθύστακας που ως διά μαγείας καταφέρνει να περπατήσει πάνω σε άδεια μπουκάλια από μπύρες, αφού τις έχει πιει όλες. Ακούστε το, διαβάστε και τους στίχους και, κυρίως, keep on the sunny side.
My uncle used to love but she died
A chicken ain’t chicken ’til it’s lickin’ good fried
Keep on the sunny side
My uncle used to love me but she died
Who’ll bid me quarter, thirty cents for a ring of keys
Three sixty-five for a dollar bill of groceries
I’ll have me a car of m’own someday but ’til then I need me a ride
My uncle used to love me but she died
Hamburger cup of coffee lettuce and tomater
Two times a dime to see a man kiss an alligator
One more time around free on the Ferris wheel ride
My uncle used to love me but she died
Apples are for eating and snakes are for hissing
I’ve heard about a’hugging and I’ve heard about kissing
I read about it free in a fifty cent illustrated guide
My uncle used to love me but she died
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
