zougla: Ghosts in the Machine

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Ghosts in the Machine

Αυτό δεν είναι τραγούδι #882
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Βλέπω παράξενα όνειρα. Υπερπαραγωγές. Δεν δίνω σημασία, δεν πιστεύω ότι κρύβονται μηνύματα στα όνειρα. Χθες όμως είδα κάτι (δεν θυμάμαι τι, δεν είναι αυτό το θέμα) και αναρωτήθηκα μέσα στο όνειρο: «Μήπως ονειρεύομαι τώρα;» Όταν ξύπνησα, αυτό ήταν το μόνο που θυμόμουν. Μετά τον πρώτο καφέ, το φιλοσόφησα το πράμα: Γίνεται να αναρωτιέται κανείς, καθώς κοιμάται, αν ονειρεύεται εκείνη τη στιγμή; Λογικά, όχι: αφού όταν κοιμάμαι δεν έχω συνείδηση. Και ονειρεύομαι μόνο όταν κοιμάμαι. Αν αναρωτηθώ: «ονειρεύομαι τώρα;» δεν μπορεί να κοιμάμαι και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να ονειρεύομαι. Και όμως, ονειρεύτηκα ότι αναρωτιόμουν μήπως και ονειρευόμουν! Μήπως η ερώτηση μέσα στο όνειρο διαφέρει από την ερώτηση στην πραγματική ζωή; Και αν ναι, πώς;

Θα μου πείτε τώρα ότι φταίει που έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Ή που κοιμάμαι ξεσκέπαστη. Σωστά είν’ αυτά. Το γαμώτο, όμως, είναι ότι δεν μπορεί να ξε-σκεφτείς κάτι που έχεις ήδη σκεφτεί: κάμποσες ώρες και κάνα-δυο ακόμα καφέδες αργότερα, σκεφτόμουν ακόμα το λογικό αδιέξοδο του ονείρου. Είχα κολλήσει. Κι όταν κολλάω, παίρνω τηλέφωνο τον θείο μου, τον σκοτεινό παντογνώστη. Ο θείος, λέμε, έχει απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, ακόμα σε κείνες που δεν έχουν ακόμα τεθεί – για να μην σας πω κυρίως σ’ αυτές.

Του εξήγησα το πρόβλημα και μου είπε, χωρίς καν να το ψάξει: «Κάτι τέτοιο (ότι δεν έχει νόημα η ερώτηση «ονειρεύομαι τώρα;») έχει ισχυριστεί και ο Νόρμαν Μάλκολμ, ένας Αμερικανός φιλόσοφος. Αλλά δεν ισχύει». Γιατί; «Γιατί έχουμε συνείδηση ακόμα και όταν κοιμόμαστε. Τα επίπεδα συνείδησης διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εσύ πρέπει να είσαι ψηλά στο παιχνίδι, μπορεί και στην τελευταία πίστα». Ναι, κοντεύω να το τερματίσω. «Σου έχει τύχει να βλέπεις όνειρο, να ξέρεις ότι βλέπεις όνειρο, και παρ’ όλα αυτά να συνεχίζεις να το βλέπεις, έτσι, για γούστο;» Ναι, αμέ! Μου έχει τύχει και το άλλο: να βλέπω όνειρο, να ξυπνάω, να ξανακοιμάμαι και να βλέπω τη συνέχεια του ίδιου ονείρου γιατί έτσι γουστάρω! «Τα βλέπεις που σου λέω;» Είναι κάτι που πρέπει να με ανησυχεί, θείε; «Σώπα, μωρέ! Κανένας δεν πέθανε σε όνειρο». Δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Σε κάποια από τα δικά μου όνειρα πέφτουν κορμιά. Τι να κάνω; «Φρόντισε να μην τρως βαριά το βράδυ. Και να σκεπάζεσαι! Όνειρα γλυκά». Κλικ.

Μου λύθηκε η απορία, εντάξει. Μόνο που τώρα, γνωρίζοντας ότι έχω συνείδηση ακόμα και όταν κοιμάμαι, άντε να ξανακοιμηθώ σαν άνθρωπος! Το φάντασμα στη μηχανή θα μείνει ξάγρυπνο μέχρι να σβήσει το λεντάκι – οριστικά. Μπου! (Επιτέλους, μου κόπηκε ο λόξυγκας!)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.