Δεκάλογος απεργοσπάστη

—της Ξένιας Κουναλάκη—

Η ΕΣΗΕΑ απειλεί με διαγραφές όσους έσπασαν την απεργία των δημοσιογράφων τη Δευτέρα. Επειδή εργάστηκα αλλά ανυπόγραφα, θα ήθελα εδώ να το δηλώσω δημοσίως, ώστε αν διαγραφούν οι συνάδελφοί μου να μην τη γλιτώσω από την –τυχαία– ανωνυμία μου στο επίμαχο φύλλο της Καθημερινής, το οποίο υπενθυμίζεται ότι κυκλοφόρησε μόνο ηλεκτρονικά. Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση για πολλούς από εμάς. Kαι για τους περισσότερους ήταν η πρώτη φορά. Γιατί, μέχρι πρότινος, υπήρχε κάπως η αίσθηση ότι ένα συνδικαλιστικό όργανο και οι αποφάσεις του πρέπει να γίνονται σεβαστές, για να υπάρχει ένα ελάχιστο επίπεδο εκπροσώπησης και συντονισμού δράσης. Τι μεσολάβησε;

1. Η επιμονή στο παρωχημένο σχήμα συνδικαλιστικού οργάνου – συντεχνιακού σωματείου.

2. Η αγνόηση των νέων εργαζομένων στον κατεξοχήν χώρο του δημοσιογραφικού προλεταριάτου, τις ιστοσελίδες.

3. Οι διαγραφές δημοσιογράφων επειδή τάχθηκαν υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα.

4. Οι παρατεταμένες, πολύμηνες συνήθως, διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση Δ.Σ. Σαν κυβέρνηση του Βελγίου και χειρότερα.

5. Και όλα αυτά τη στιγμή που η κρίση εξωθούσε χιλιάδες εργαζομένους στην ανεργία κι ενώ οι σχολές ΜΜΕ εξακολουθούν να παράγουν νέες στρατιές ανέργων ή υποαπασχολούμενων πτυχιούχων δημοσιογράφων.

6. Καμία (αυτο)κριτική για τους δημοσιογράφους που έσπευδαν να βγουν στη σύνταξη –σοβούσης της κρίσης– σε ηλικία κάτω των 50 ετών.

7. Προσκόλληση στο ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο αγγελιόσημο, ενώ ήταν σαφές από το 2012 ότι οδεύαμε προς την κατάργησή του στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων. Καμία προετοιμασία για τον διάδοχο πόρο χρηματοδότησης του Ταμείου μας.

8. Απεργίες μόνο για στενά συντεχνιακά αιτήματα και ανόρεχτες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης προς τη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.

9. Καμία αίσθηση της προόδου που έχει σημειώσει η τεχνολογία. Ακόμη και το κάλεσμα-ραντεβού της Δευτέρας προκειμένου να μην τυπωθούν τρία απεργοσπαστικά φύλλα, δείχνει πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι η Ενωσή μας.

10. Η πλήρης απαξίωση των δημοσιογράφων στα μάτια αναγνωστών, τηλεθεατών και ακροατών, εξαιτίας και των εννέα προηγούμενων σημείων. Με αποτέλεσμα όλο και συχνότερα να ακούγεται τις μέρες της απεργίας η ισοπεδωτική φράση «καλύτερα που απεργούν οι δημοσιογράφοι, δεν χάνουμε τίποτα».

Όχι, δεν είναι αλήθεια. Οι πολίτες χάνουν όταν απεργούν τα ΜΜΕ. Η παραπληροφόρηση, η σύγχυση, οι θεωρίες συνωμοσίας και ο φόβος δεν είναι ενημέρωση και υπονομεύουν την ποιότητα της δημοκρατίας. Δεν το παίζουμε ήρωες, εμείς που δουλέψαμε τη μέρα της απεργίας, αλλά κατά τη γνώμη μου, ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη χρονική συγκυρία, ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να κάνουμε για να διαφυλάξουμε το ελάχιστο κύρος που μας έχει απομείνει.

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste

from dimart http://ift.tt/1N2aU4f
via IFTTT