zougla: Άνοιξις

Σάββατο 2 Απριλίου 2016

Άνοιξις

Αυτό δεν είναι τραγούδι #706
Dj της ημέρας, η Ερωφίλη Ν.

“Inspiration gives no warnings”
Gabriel Garcia Marquez
(Memories of my melancholy whores)

Εκεί που τα δέντρα πετάνε στα κλαδιά τους άσπρα λουλούδια και πράσινα φύλλα· τότε που ο ήλιος ξεμυτίζει από τις βαριές συννεφιές· όπου η γη ζεσταίνεται, ξυπνά και σιγομουρμουρίζει το τραγούδι της ζωής— εκεί ήρθα να σε συναντήσω. Δέκα χρόνια μετά. Αιώνες μετά, που πέρασαν σ’ ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών.

Και ήταν η οικειότητα ανάμεσα στα βλέμματα και στα σώματα αξέχαστη, κι ήταν η φωτιά –απίστευτο– άσβεστη από τότε, και ήταν η λαχτάρα ακόμη παρούσα κι επίμονη, και κατά παράδοξο τρόπο πολλαπλασιασμένη.

Ήταν βλέμματα και χαμόγελα, γέλια και ζεστασιά· στα πρόσωπα μας, στα κορμιά μας, στην ψυχή μας και στη φύση. Άνοιξη της πλάσης και άνοιξη των αισθήσεων. Άνοιξη στο έξω και στο μέσα μας.

Πήγαμε βόλτες χέρι-χέρι, μου έδειξες την πόλη σου με τη βέσπα και στα φανάρια φιλιόμασταν ώσπου ν’ ανάψει πράσινο, και μετά ώσπου να μας κορνάρουν να ξεκινήσουμε και γελούσαμε με την καρδιά μας. Κι ήταν τόσο όμορφα στην πόλη σου, την πόλη των βασιλιάδων, και ήταν τόσο όμορφα δίπλα σου, βασιλιά μου.

Μου κρατούσες την πόρτα για να μπω πρώτη, και ερχόσουν πίσω για να με φιλήσεις και μου έκανες φασαρία όταν έφευγα απ το κρεβάτι χωρίς να σ’ αγκαλιάσω. Με παρατηρούσες όσο κοιμόμουν και μου έλεγες όταν ξυπνούσα «είσαι υπέροχη» και μ’ έκανες να νιώθω βασίλισσα κάθε στιγμή, μ’ αυτό τον τρόπο που με κοιτούσες. Βασίλισσα στην χώρα των βασιλιάδων, καταλαβαίνεις;

Κοιμόμασταν γαλήνιοι, χαμογελώντας στον ύπνο μας, διαγώνια στο κρεβάτι. Kι ήταν μεσημέρι· είχες αφήσει τις υπέροχες μουσικές σου να παίζουν σε random list. Με ξύπνησε αυτή η ουράνια μελωδία, δεν είχα ξανακούσει αυτό το κομμάτι. Άνοιξα τα μάτια εκστασιασμένη. Ανοιξιάτικο φως πλημμύριζε το δωμάτιο (από που ήρθε όλος αυτός ο ήλιος στην Αγγλία;) Ένα πουλί κάθισε στον γυάλινο φεγγίτη ακριβώς πάνω απ το βλέμμα μου· κελάηδησε και βιαστικό ξαναπέταξε. Και τότε σκέφτηκα πως μέσα σε κάτι τέτοιες μικρές στιγμές είναι κρυμμένη η απόλυτη Ευτυχία.

Δεν είχα πάλι πολλές μέρες. «Πρέπει ν αρχίσουμε ν’ αγοράζουμε χρόνο ο ένας για τον άλλον», πρότεινες. Στο αεροδρόμιο μου είπες ότι το τέλος μας ήταν όπως στην «Καζαμπλάνκα». Όμως θα έχουμε πάντοτε το Λονδίνο, αγάπη μου.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.