Fly

Αυτό δεν είναι τραγούδι #547
Dj της ημέρας, ο Γιάννης Μάγκας

Ανεβαίνω στο 404 προς Κηφισιά. Εντοπίζω τη μοναδική κενή θέση στο πίσω μέρος του λεωφορείου και πηγαίνω να βολευτώ. Πάντα κάθομαι πλάι στο παράθυρο. Μου αρέσει να κοιτάζω τη διαδρομή. Όχι πως είναι όμορφη ή ιδιαίτερη. Απλά μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Τον τρόπο που βαδίζουν, τα ρούχα που φοράνε, τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους. Προσπαθώ να βγάλω συμπεράσματα για τον τρόπο που σκέφτονται  και κινούνται, από τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες.

Ωστόσο, το λεωφορείο είχε αρκετό κόσμο. Κατά συνέπεια η φασαρία από τις ομιλίες και τα γέλια τους δε με άφηναν να συγκεντρωθώ. Ευτυχώς είχα μπαταρία στο κινητό μου για να ακούσω μουσική. Βγάζω τα ακουστικά από το σακίδιο, τα συνδέω με το κινητό, δυναμώνω την ένταση για να μην τους ακούω και βυθίζομαι ξανά στις σκέψεις μου.

Πέρασαν λίγα μόνο λεπτά, όταν ήρθε και κάθισε δίπλα μου μια ηλικιωμένη, μα ιδιαίτερα κομψή κυρία. Προσπάθησα να την κοιτάξω, μα δεν ήθελα να με καταλάβει. Πρόλαβα μόνο να δω τα γκρίζα μαλλιά και τα ρούχα της, ρούχα μιας αλλοτινής εποχής. Έτσι, έμεινα να παρατηρώ και να περιεργάζομαι τα χέρια της. Τόσο όμορφα και καλοσχηματισμένα, που σίγουρα δε μαρτυρούσαν την ηλικία τους. Μαρτυρούσαν όμως αρκετά για εκείνη. Το οβάλ σχήμα τους και τα μακριά κωνικά δάχτυλα πρόδιδαν μια αιθέρια και εμπνευσμένη ύπαρξη. Σίγουρα θα είναι καλή στη ζωγραφική. Ίσως παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Πιάνο. Ίσως άρπα. Μακάρι να έπαιζε άρπα. Όχι πως θα είχε κάποια σημασία για μένα. Απλώς έχω αδυναμία στους ανθρώπους που παίζουν άρπα.

Βρέθηκα πάλι να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Λες και θα μπορούσα να βρω απαντήσεις σε μια διαδρομή. Εξάλλου, η εικόνα που έβλεπα περισσότερα ερωτηματικά παρά απαντήσεις μου έδινε. Τα αυτοκίνητα έτρεχαν, οι άνθρωποι έτρεχαν και όλα έμοιαζαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι.

Ξάφνου, νιώθω ένα χέρι να με ακουμπά απαλά στον ώμο. Βγάζω τα ακουστικά και γυρνώντας προς το μέρος της τη βλέπω να μου χαμογελά, με ένα υπέροχο χαμόγελο. Αμέσως μου λέει :

— Με συγχωρείς  που σε ενοχλώ, μα νομίζω πως ακούς το Fly του Einaudi.

— Μάλιστα, της απαντώ, φανερά απορημένος.

—  Όμορφα, μου αποκρίνεται.

— Το δυναμώνεις λίγο, γιατί είναι από τα αγαπημένα μου;

Ακούσαμε μαζί το υπόλοιπο του τραγουδιού. Και παρόλο που έβλεπα το λεωφορείο να κινείται, ο χρόνος είχε σταματήσει. Για μια στιγμή δεν υπήρχαν άλλοι μέσα στο 404. Μονάχα αυτή κι εγώ, να νιώθουμε ξεχωριστά την κάθε νότα. Και ήταν τόσο έντονα παράξενο, μα όμορφο συναίσθημα. Αυτή η οικειότητα, ο αυθορμητισμός και η ευγένεια στο χαμόγελο της, με αιχμαλώτισαν. Δύο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, διαφορετικής εποχής, να βιώνουν ταυτόχρονα και μοναδικά μια κοινή στιγμή από την καθημερινότητα τους.

Όταν κατέβηκα πια από το λεωφορείο, καθώς περπατούσα, σκεφτόμουν το εξής :

«Αν η καθημερινότητα μας ήτανε γεμάτη από τέτοιες στιγμές, ποιος θα έτρεχε για να ξεφύγει;»

Κάθε φορά που ακούω το Fly,  τη σκέφτομαι και τη λησμονώ. Προσπαθώ να την αισθανθώ δίπλα μου, να ακούσουμε μαζί το τραγούδι. Μα ποτέ δε θα ’ναι το ίδιο. Έτσι όπως το ένιωσα εκείνο το μεσημέρι, στο 404.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1Uc26XK
via IFTTT