Το μαυρισμένο δαχτυλάκι

Αυτό δεν είναι τραγούδι #550
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Όταν γεννήθηκα, η μητέρα μου στο άκουσμα της έλευσης της πολυπόθητης κόρης και ξεχνώντας την αιμορραγία που κόντεψε να την στείλει στον άλλο κόσμο, έπιασε τα χέρια του γιατρού κι άρχισε να του φωνάζει “κορίτσι, κορίτσι, μπράβο γιατρέ μου“. Ο πατέρας μου θα μπορούσε να παρεξηγηθεί· αλλά εκείνη την ώρα είχε πάθει μια κώφωση από αντίστοιχη ευτυχία και δεν υπήρξε απαίτηση εξηγήσεων για τα λάθος συχαρίκια.
Δεν ήξεραν τι τους περίμενε, δεν ήξεραν τι τους είχε σκάσει. Άλλωστε ήταν νέοι κι είχαν ακόμα αντοχές.

Η μετέπειτα ιστορία έδειξε ότι η πολυπόθητη κόρη δεν είχε καμία τάση να ανταποκριθεί στα ροζ όνειρά τους, στα παιδικάτα της ήταν αγοροκόριτσο και στην εφηβεία αγρίμι.

Εκεί λοιπόν γύρω στα δεκαπέντε μου, ερωτεύτηκα μέχρι θανάτου (ε, στα δεκαπέντε όλα έπρεπε να χουν τραγικότητα κι υπερβολή, αλλιώς τζάμπα το αλόγιστο της ηλικίας), δεν με μαζεύανε με τίποτα και με τον τότε «πεθαίνω για σένα και δεν μπορώ αν δεν σε δω για μισή ώρα» πηγαίναμε τα βράδια στην περίφημη «Λήδρα» στην Πλάκα, καθόμασταν στο πατάρι, έπινα βερμούτ, ακούγαμε μουσικές και περιμέναμε την τακτική επίσκεψη της αστυνομίας που ερχόταν για εξακριβώσεις. Πάντα την ώρα που γινόταν το μαλλιοβράσε, η μόνη μορφή αντίστασης ήταν ότι ακουγόταν αυτό το τραγούδι. Ως ανήλικη, βέβαια, ήμουν τακτική στο τμήμα και ουδέποτε είχα καθαρά δάχτυλα.

Σε όλα αυτά, ο πατέρας μου έβαζε χαρακτηριστικά τον δείκτη του στον κρόταφο, κοίταζε με νόημα και κατεργαριά την απελπισμένη μάνα μου κι έλεγε την επωδό “αμ, κόρη ήθελες, δες τα τώρα“.
Δεν με ένοιαζε ότι και να λέγαν, δεν με ένοιαζε καθόλου, πέρναγα υπέροχα!

Αργότερα διαπίστωσα ότι δεν ήμουν εγώ και τα υπόλοιπα επονομαζόμενα φρικιά, οι μόνοι θαμώνες της Λήδρας· ένδοξο ήταν το παρελθόν της. Είχαν περάσει στην δεκαετία του ’60 ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Τσαρούχης, ο Ξυλούρης, ο Θάνος Μικρούτσικος κι άλλοι κι άλλοι, ήταν πνεύμονας πολιτιστικής αντίστασης στα χρόνια της χούντας. Εκεί παρουσίασε ο Γιάννης Μαρκόπουλος την “Ιθαγένεια“ του, σε ποίηση Κ. Χ. Μύρη και ηχογράφησε τον δίσκο “ Θητεία “. Είχε γίνει θέμα στο διεθνή τύπο σαν τα λίγα τετραγωνικά που η δικτατορία δεν κυριαρχούσε.

Πως τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Να, έγραφα κάτι με αυτά τα στυλό-μαρκαδόρους, δεν είχαν στεγνώσει στο χαρτί οι λέξεις, όταν έσυρα το δάχτυλό μου πάνω τους, μαύρισε όλη η ρόγα στον δείκτη μου κι εκεί που τον σαπούνιζα να βγει ο λεκές, μου ήρθε η εικόνα του τότε μαυρισμένου δάχτυλού μου. Σταμάτησα το πλύσιμο και πήγα και τον ξαναέσυρα πάνω από το νωπό μελάνι, τον κοίταζα και χαμογέλασα.
Ε, και είπα να το μοιραστώ.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1OlioNR
via IFTTT