Αυτό δεν είναι τραγούδι #495
Dj της ημέρας, ο Σόλων Σαρακενίδης
Εκείνα τα χρόνια στην μικρή μας πόλη, μετά τον εμφύλιο, ο κόσμος ήταν μαζεμένος, φοβισμένος και προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα. Προσεκτικές κινήσεις, στα χνάρια του «μεροδούλι-μεροφάϊ», ειδικά αν είχες κινηθεί στην no man’s land ανάμεσα στις δύο παρατάξεις. Παρ’ όλο που σε χώναν ακόμη και τότε στην φυλακή, όπως είχαν κάνει στον πατέρα μου, για ένα μικρό διάστημα.
Ήταν όλοι ύποπτοι. Ακόμη και αν έλεγες «Νίκος» αντί για «Νικόλαος».
Παρ’ όλα αυτά, μέσα σ’ αυτόν τον ζόφο και το ψύχος, ο κόσμος —ειδικά οι πιο νέοι— έκαναν απόπειρες διασκέδασης. Τα πάρτυ στο σπίτι.
Κάπου θα βρίσκονταν λίγο κρασί, κανένα λικέρ απ αυτά που έφτιαχνε η μάνα με κράνα, κανένα στραγάλι ή καλύτερα κανένα σαρμαδάκι ή κεφτές.
Επίσης στην γειτονιά κάποιος θα είχε ένα παλιό, κουρδιστό γραμμόφωνο και μερικές βελόνες ανταλλακτικές. Αρκούσαν και λίγες βελόνες, γιατί συνήθως άλλαζαν μετά από αρκετά παιξίματα και κουρδίσματα.
Το ρεπερτόριο περιλάμβανε ταγκό (αυτό που τότε λέγαμε ταγκό-τρία βήματα μπρος, τρία πίσω). Όταν αργότερα είδαμε πώς χορεύουν κανονικά το ταγκό, στα όρια της σεξουαλικής πράξης, νιώσαμε σαν καπουτσίνοι καλόγεροι.
Το βαλς —το βαλσάκι— ήταν το δεύτερο στο ρεπερτόριο. Και εκείνο καμία σχέση δεν είχε με τις βιενέζικες επιδόσεις του, μόνο που καμιά φορά ο πατέρας θυμόταν το ένδοξο παρελθόν του στο Σοχούμι που μεγάλωσε και στις καντρίλιες που είχε εντρυφήσει μικρός, σήκωνε ξαφνικά το κεφάλι και έδινε μια ξεκάρφωτη εντολή στα γαλλικά που κανείς δεν καταλάβαινε. «Changer les dames»! ή κάπως έτσι. Και ο χορός συνεχίζονταν κανονικά. Άσε που τα περισσότερα ζευγάρια ήταν ανάμεσα σε κορίτσια, ως μία «εισαγωγή» σε μελλοντικό λεσβιακό πάρτυ, οπότε η εντολή πήγαινε στον βρόντο..
Μόνο όταν έφτανε η στιγμή για το κορυφαίο βαλσάκι της εποχής, σταματούσαν οι μισοί να χορεύουν και συνόδευαν στο τραγούδι τον τραγουδιστή, ενώ οι άλλοι μισοί λικνίζονταν τραγουδώντας κι αυτοί.
Ήταν κάτι σαν φινάλε. Η αυλαία μιας εποχής που ωρίμασε σιγά-σιγά σε χαμηλές θερμοκρασίες, μέχρι να φανεί ο ήλιος της δεκαετίας του ’60. Ήλιος με δόντια.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1Sppfps
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου