Τhey can’t take that away from me

Αυτό δεν είναι τραγούδι #521
Dj της ημέρας, η Αναστασία Κότσαλη 

Τhe way you sip your tea- επειδή αν τα πάθη ομοιοκαταληκτούσαν, η ποίηση θα ήταν περιττή- 

Με απασχολούσε η ύπαρξη, και η απουσία, του wit στα λόγια και στα έργα : Η αβάσταχτη ελαφρότητα του βάθους –( είναι; δεν είναι ; Κι αν δεν είναι, τι είναι;) Τους φλεγματώδεις ψύλλους τους κοσκινίζουμε άφοβα στον ντόπιο αχυρώνα- Γιατί είναι αυτοί- και μόνο αυτοί- που ξέρουν τι να κάνουν, με την αμηχανία μας, την (υπερ)έκθεση μας,  με τη δική τους. Αλίμονο, ουδέποτε υπήρξε χαρακτηριστικό της εγχώριας κλάσης μας αυτή η υφέρπουσα ειρωνεία , η αιματηρή οικονομία και η πύκνωση του συναισθήματος σε verse. Aνήκουστο για εμάς , το χιούμορ πάνω από το μελόδραμα;  Ο έρωτας, τα πάθη μας, η τέχνη μας, οι επιλογές μας- ό,τι είμαστε δεν στρώνεται χαλί να το πατήσει ο πάσα ένας αλλά μαρκάρεται ενδελεχώς, πιο εύγλωττο εν τέλει μες στο φλέγμα του παρά απ’ έξω.

Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο ενός αναμφιβόλως witty ποιητή , το «Γιατί γράφω ποίηση» του Χάρη Βλαβιανού, μια «απολογία ζωής και ποίησης» θυμήθηκα αμέσως το τελευταίο τραγούδι του διδύμου George και Ira Gershwin « Τhey can’t take that away from me» -μια «απολογία έρωτα», το πιο προσωπικό κι αγαπημένο κομμάτι του Αμερικανοεβραίου στιχουργού, κατά ομολογία του .Oι εκλεκτικές συγγένειες ποιητών και στιχοπλόκων είναι λίγο ως πολύ γνωστές- το tempo , ο λόγος, οι τομές μεταξύ ρυθμού και λέξεων. Ο Βλαβιανός και ο Ira μοιράζονται όμως και μονοπάτια πιο προσωπικά, «μιλούν τέσσερις γλώσσες, γράφουν σε δύο, δακρύζουν σε μια». Ο γιος Ρώσων μεταναστών στη Νέα Υόρκη και ο κοσμοπολίτης Έλληνας δημιουργός αναπολούν τον Yeats ,τον Poe, τον ήχο της γραφομηχανής.  Kαι ακολουθούν  την ίδια υπόγεια διαδρομή στην τόνωση των  credo τους (η τέχνη, η ζωή, ο έρωτας) : Ξεκίνησαν  απ’τα μικρά παράπλευρα πριν  περιτριγυρίσουν τα μεγάλα, τα πλεύρισαν με ανώδυνες αναφορές- Ώσπου έγινε εννοούμενο το υπονοούμενο, χωρίς να χρειάζεται κάτι άλλο.

The way you wear your hat
The way you sip your tea
The memory of all that
No, no, they can’t take that away from me

The way your smile just beams
The way you sing off-key
The way you haunt my dreams
No, no, they can’t take that away from me

We may never, never meet again
On this bumpy road to love
Still I’ll always, always keep the memory of…

The way you hold your knife
The way we danced till three
The way you’ve changed my life
No, no, they can’t take that away from me
No, they can’t take that away from me

Advertisement

«Γιατι γράφω ποίηση;

(…)

Επειδή όταν βρέχει δεν παίρνω ποτέ ομπρέλα

Επειδή όπως λέει ο Κάμινγκς «τα φιλιά είναι καλύτερα μοίρα απ΄τη σοφία»

Επειδή ο παππούς μου είχε τα ωραιότερα δάχτυλα, χόρευε ταγκό και φορούσε Pino Silvestre

Eπειδή όταν η γυναικα του διάσημου Γάλλου λεξικογράφου Εμίλ Λιττρέ τον έπιασε επ’αυτοφώρω με την ερωμένη του , ακολούθησε ο εξής χαρακτηριστικός για τη γλωσσική ακρίβεια και γαλατική ευγένεια, διάλογος μεταξύ των δυο συζύγων : « Κύριε με αιφνιδιάσατε!» « Όχι κυρία μου, εμείς αιφνιδιαστήκαμε. Εσείς απλώς εκπλαγήκατε»

(…)

Γιατί αγαπάμε, γιατί δημιουργούμε;

Προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά ημιτελών ποιημάτων , να θυμηθούμε μυρωδιές και φάλτσες μελωδίες; Οι συγκεκριμένοι δημιουργοί αποφεύγουν να κοιτάξουν την απάντηση κατάματα- Η όπως λέει ο Cummings, δεν ξέρουν τι είναι αυτό σε κείνους που ανοίγει και που κλείνει , «αλλά κάτι μέσα τους καταλαβαίνει».

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Women, Gary Winograd

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

 

 

 

 

from dimart http://ift.tt/1l3e0bp
via IFTTT