—της Stucano Closer—
Η φωτογραφία έμοιαζε αδιάψευστος μάρτυρας: ο Πεπ, ο σκύλος-δολοφόνος πόζαρε με τον αριθμό κρατουμένου κάτω από το κεφάλι του, κατάμαυρος, με τα αυτιά κατεβασμένα από την ντροπή. Αναμφίβολα ένοχος. Το έγκλημά του: η στυγερή δολοφονία της γάτας του κυβερνήτη της Πενσυλβάνια. Ποινή: ισόβια κάθειρξη, στην ίδια φυλακή που είχε «φιλοξενήσει» και τον Αλ Καπόνε.
Αυτά, τουλάχιστον, διάβασαν στον τοπικό τύπο, το καλοκαίρι του 1924, οι κάτοικοι της Πενσυλβάνια. Ήταν, όντως, καλή ιστορία – αν εξαιρέσεις ένα μικρό πρόβλημα: ότι ήταν επίσης φανταστική. Ο δημοσιογράφος είδε τη φωτογραφία κρατουμένου του Πεπ, του μαύρου λαμπραντόρ, που τράβηξαν για πλάκα οι υπεύθυνοι των φυλακών, ξετρελάθηκε και αποφάσισε να βελτιώσει λίγο την πραγματικότητα, αποδίδοντας στον Πεπ την ιδιότητα του αιμοσταγούς δολοφόνου.
Οι φυλακές
O Kυβερνήτης G.Pinchot
Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο Πεπ –σαν σωστό λαμπραντόρ– είχε απλώς δολοφονήσει μερικά μαξιλάρια στη βεράντα του κυβερνήτη. Το παράπτωμα ήταν, προφανώς, αρκετό για να θεωρηθεί ο Πεπ ακατάλληλος για οικία κυβερνήτη, κι έτσι πήρε «απόσπαση» στις φυλακές της πολιτείας. Εκεί έζησε πράγματι το υπόλοιπο του βίου του, επιτελώντας όμως και μια πρωτοποριακή, ιδίως για την εποχή εκείνη, αποστολή: ο Πεπ έγινε ένας από τους πρώτους επίσημους «σκύλους φυλακής», το κατοικίδιο, δηλαδή, των κρατουμένων, η παρέα και η παρηγοριά τους.
Και βέβαια, έφτιαξε και τη μέρα τουλάχιστον ενός δημοσιογράφου, έστω κι αν η αλήθεια υπέφερε λιγουλάκι…
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ποιον είπες ζώο, ρε;
Το dim/art στο Facebook
from dimart http://ift.tt/1XPLaZW
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου