—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Ο σκηνοθέτης David Fincher έχει φτιάξει ωραίες ταινίες – σκοτεινές, ενίοτε βίαιες, πάντοτε λίγο άρρωστες, αλλά ωραίες: το Seven, το Fight Club, πιο πρόσφατα το Gone Girl. Πέρα όμως από αυτά τα πολύ γενικά χαρακτηριστικά, υπάρχει σε όλες του σχεδόν τις ταινίες και μια εμμονή, που επανέρχεται ξανά και ξανά – γιατί, ε, αυτό κάνουν οι εμμονές.
Ο σκηνοθέτης, λοιπόν, φαίνεται πως έχει σημειολογική αδυναμία σε ένα κατεξοχήν αθώο αντικείμενο της οικιακής μας καθημερινότητας: το ψυγείο.
Είπαμε «αθώο»; Ίσως και όχι ακριβώς, εν τέλει. Γιατί το ψυγείο είναι, κατ’ αρχήν ένα ντουλάπι -κρύο, αλλά ντουλάπι- και τα ντουλάπια πάντα κάτι κρύβουν από τα μάτια του τυχαίου παρατηρητή. Ανοίγοντάς το μπορεί κανείς να ανακαλύψει πράγματα, πιθανώς και πάρα πολύ δυσάρεστα (ιδίως αν πρόκειται για το ψυγείο ενός serial killer). Μπορεί όμως να αποκαλύψει πολλά και για τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του: ένα ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένο ψυγείο παραπέμπει σε έναν ψυχαναγκαστικά τακτικό ένοικο του σπιτιού, για παράδειγμα. Ή, ακόμα χειρότερα, ένα εντελώς άδειο ψυγείο σημαίνει πως και το σπίτι που το φιλοξενεί δεν είναι παρά ένα πλαστό σκηνικό. Ένα μεγάλο ψέμα.
Όλα αυτά, στο ωραίο βίντεο που ακολουθεί.
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι υπάρχει πίσω από μια κλειστή πόρτα, μέχρι να την ανοίξεις.
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Σινεμά
Το dim/art στο facebook
from dimart http://ift.tt/21jInuP
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου