Dust in the Wind

Αυτό δεν είναι τραγούδι #480
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Κάθε γενιά, με το που περνάει στη μέση ηλικία, αρχίζει νομοτελειακά τις αναθεωρήσεις, τα “guilty pleasures”, τα «ήμασταν υπερβολικοί· υπάρχει μόνο καλή και κακή μουσική». Κατανοητό.

Η εφηβεία μου συνέπεσε με την έκρηξη του punk. Κιθάρα-μπάσο-ντραμς (ξεκούρντιστα, κατά προτίμηση), φωνές (όπως, βάζω τις φωνές) και σας γαμώ τα λύκεια! Τέτοια άκουγα. Δεν είχα punk attitude (καλό παιδί), ούτε punk looks (Θεός φυλάξοι!), αλλά ήμουν punk at heart (με αρρυθμία). Ούτως των πραγμάτων εχόντων, δεν άντεχα τραγούδια όπως το αποψινό. Έβγαζα φλύκταινες, λέμε! Μπαλάντα με βιολί και αμπελοφιλοσοφίες; Μόνο δεμένος πισθάγκωνα στα μπουντρούμια του Πουρόκ.

Ύστερα, πέρασαν τα χρόνια («βάλε το βιολί, μάστορα!»), μεγάλωσα, ωρίμασα, έπεσα. Άρχισα ν’ ακούω κι άλλα πράγματα. Κατανοητό.

Ανάμεσα στ’ άλλα, άρχισα ν’ ακούω και μουσικές από τα 60s και τα 70s, εκείνα που τότε, στα τέλη των 70s, λοιδορούσα. Σε πολλά είχα άδικο (δηλαδή, δίκιο είχα τότε, έτσι έπρεπε να αντιδρώ τότε: είχα συμβόλαιο με την ιστορία), σε άλλα είχα (και έχω) δίκιο. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το “Dust in the Wind” (1977) των Kansas. Έχει ένα μουσικό ενδιαφέρον (το κούρντισμα της δεύτερης ακουστικής, οι αρμονίες του βιολιού και της βιόλας, άντε και οι φωνητικές αρμονίες), δεν αντιλέγω. Αλλά οι στίχοι παραμένουν κοελιογενώς γλυκανάλατοι. Παρ’ όλα αυτά, στο πλαίσιο της συναινετικής συναίνεσης, είπα να δω το βίντεο μπας και συνάψω ειρήνη με τους “εχθρούς”.

Α, το βίντεο! Θα γίνω εντελώς politically incorrect τώρα: απομακρύνετε τα παιδιά από την οθόνη και βάλτε το βίντεο να παίζει.

Τι έχουμε εδώ;

Πάνω αριστερά: Ο Jeronimo, γκαρσόνι σε στριπτιτζάδικο στην Τσιουάουα.

Πάνω δεξιά: Ο χίπστερ πρωταθλητής του κατς “Violin@Xmas_Tree_with_Τρίχες”.

Κάτω αριστερά: Η ξανθιά των Abba έμαθε κιθάρα (και άφησε μουστάκι).

Κάτω δεξιά: Γκρουμ σε πεντάστερο του Las Vegas κάνει καλλιτεχνικό διάλειμμα.

Αυτή η εικόνα μού γύριζε τ’ άντερα τότε. Αυτή η εικόνα μού γυρίζει τ’ άντερα και σήμερα. (Η διαφορά μεταξύ των δύο χρονικών σημείων είναι ότι τώρα μπορώ και γελάω θεραπευτικά.) Δεν συνάπτω ειρήνη με δαύτους. Στα όπλα!

(Πάω να βάλω Buzzcocks να στανιάρω. Κατανοητό;)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1LBI8Rr
via IFTTT