Το τρένο

Αυτό δεν είναι τραγούδι #490
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

«ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ και κοιτάζω τις ράγες του τρένου που τραβάνε πέρα μακριά. Τις ίδιες ράγες που περνάνε εδώ μπροστά μου, αν τις πάρεις ίσια ίσια, φτάνεις και ίσαμε την Πετρούπολη.
— Σα βάλεις το αυτί σου πλάι στις ράγες, ακούς τη βουή του τρένου που έρχεται, λέει ο μπαμπάς.
— Κι είναι μακριά; ρωτάω.
— Πολύ μακριά. «…κι ο Σπανός έβαλε το αυτί του στη γη κι άκουσε το ποδοβολητό των δράκων. Πήρε δρόμο και το ’σκασε. Το αυτί της γης τον γλίτωσε…»
— Τι είναι το αυτί της γης; ρώτησα τη μαμά.
— Τίποτα, το παραμύθι το λέει.
Να, που δεν το ’λεγε μόνο το παραμύθι. Γιατί εγώ πήγα κι ακούμπησα μια μέρα το αυτί μου στις ράγες κι ένιωσα στο μάγουλό μου τη δροσιά από το κρύο σίδερο. Κι όταν άκουσα το βουητό του τρένου, γύρισα τρεχάλα στο σπίτι, μήπως και δεν το προλάβω και κάθισα στο παράθυρο και περίμενα, περίμενα, ατέλειωτη ώρα, όσο να φανεί.

Η μαμά κάθε τόσο λέει:
— Ν’ αλλάξουμε σπίτι. Δεν μπορώ μέσα στη νύχτα όταν σφυρίζει το τρένο.
Εμένα μ’ αρέσει, και μέσα στη νύχτα ακόμα, ν’ ακούω το σφύριγμά του, μα πιότερο απ’ όλα να κοιτάζω τις ράγες, έτσι γυαλιστερές, γυαλιστερές που τραβάνε πέρα, μακριά».

[Άλκη Ζέη, «Κοντά στις ράγες», «Οι Καθρεφτούλες κι η Σαμοβαρούλα», πρώτο κεφάλαιο, Κέδρος 1977]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1GQ1lC5
via IFTTT