zougla: Η περιπέτεια ενός ιππότη

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Σπύρος Γιαννακόπουλος, Η περιπέτεια ενός ιππότη
Εικονογράφηση: Γεωργία Ζάχαρη
Εκδόσεις Πατάκη, 2022

Η Μαρία στη Νίκη:

Αν το καταλαβαίνω σωστά, ο ιππότης που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο είναι ένα τυπικό «καλό παιδί». Καλό αλλά και ευαίσθητο, γενναίο αλλά και τρυφερό. Άραγε πώς θα τον χαρακτήριζε κανείς με βάση το σημερινό λεξιλόγιο των νέων; Πολύ θα ήθελα να το ξέρω! Έχει ένα όνειρο, να βρει μια «δεσποσύνη» που θα πρέπει οπωσδήποτε να κατοικεί σε έναν ψηλό πύργο. Ξεκινά να την βρει γιατί, όπως έχει ακούσει, είναι φυλακισμένη στον πύργο αυτόν. «Ο ιππότης κίνησε να ελευθερώσει τη δεσποσύνη». Η λιτή και ήπια έκφραση του Γιαννακόπουλου με κερδίζει εδώ όπως και σε όλα τα βιβλία του. Το άλογο είναι η αχώριστη παρέα και ο συνεργάτης του. Δρόμο πάνε, δρόμο αφήνουν, αλλά δεν φαίνεται να βιάζονται κιόλας. Η Ιθάκη τους δίνει το ωραίο ταξίδι, σωστά; Μέχρι να φτάσουν στον πύργο, έχουν κάνει ένα σωρό καλές και γενναίες πράξεις. Για να μην τα πολυλογούμε, άνθρακες ο θησαυρός. Άδειος ο πύργος, ανοιχτά και αναπάντητα τα ερωτήματα. Και τότε, συμβαίνει η ανατροπή: ο ιππότης τους γυρίζει την πλάτη, των ερωτημάτων, με λίγη βοήθεια από τους φίλους του, όπως λέει και το τραγουδάκι των Beatles. Όχι όμως οποιουσδήποτε φίλους αλλά αυτούς που κέρδισε στην πορεία, με την καλοσύνη και τη γενναιότητά του. Η εικονογράφηση βρίσκεται σε σπάνιο συντονισμό και ισορροπία με το κείμενο: ισχύει εδώ υποδειγματικά το «τόσο-όσο». Δεν θα προδώσω εδώ ποιο είναι το τέλος, αλλά θα επισημάνω ότι την αφήγησή του τη μοιράζονται ο Γιαννακόπουλος και η Ζάχαρη πενήντα-πενήντα. Νομίζω ότι αν ήθελα να δείξω σε παιδιά αλλά και σε μεγάλους πώς μπορεί να διηγηθεί κανείς μια δύσκολη ιστορία με χιούμορ και με συνδυασμό λόγου και εικόνας, θα χρησιμοποιούσα ευχαρίστως αυτό το βιβλίο ως παράδειγμα.

Η Νίκη στη Μαρία:

Δεν είχα σκεφτεί πως ο ιππότης είναι το τυπικά καλό παιδί, αλλά έχεις απόλυτο δίκιο. Και μάλιστα είναι αυτό το καλό παιδί που στον δρόμο για τη δεσποσύνη μαθαίνει τους υπόλοιπους ανθρώπους και ανακαλύπτει τον εαυτό του προσφέροντας και «κουβαλώντας». Και διασκεδάζοντας λιγάκι. Είναι σαν να αλλάζει επαγγελματικό προσανατολισμό, σαν να αφήνει το τέλειο επάγγελμα για να κάνει κάτι που του ταιριάζει καλύτερα. Ή σαν να αφήνει το κορίτσι που είχε στο γυμνάσιο. Τον συμπάθησα πολύ. Είναι και νοικοκύρης.

Συμφωνώ πολύ μαζί σου για τη λιτότητα που σε κερδίζει. Το κείμενο είναι όπως πρέπει να είναι και η εικονογράφηση το συμπληρώνει με έναν σύγχρονο ρεαλισμό, που δεν τον περιμένεις αν δεις μόνο το εξώφυλλο. Ο ιππότης κάνει «κανονικά πράγματα», πάει στη λαϊκή, τακτοποιεί παιδικά δωμάτια, πιάνει μια μπάλα, ενώ ταυτόχρονα ως ιππότης έχει και πιο παραμυθένιες υποχρεώσεις, να διώξει κάτι ληστές, να ελευθερώσει μια νεράιδα, να μπει σε κάτι πύργους… Και όλα αυτά είναι διατυπωμένα και ζωγραφισμένα με τον ίδιο τρόπο, ισότιμα και το ίδιο πιθανά. Ο ιππότης-συμμαθητής μου από το λύκειο ή γείτονας ή μεγάλος ξάδερφος πιστεύω πως είναι η τέλεια παρέα για παραμύθι καληνύχτας. Εκτός από μένα θα τον συμπαθήσουν και τα τετράχρονα.