Κτηνίατροι με κέφια

Στο Κάρολ Κάουντι του Μέριλαντ, οι κτηνίατροι έχουν κέφια — αν όχι όλοι, σίγουρα πάντως το μέλος του προσωπικού που φροντίζει να ανανεώνει την επιγραφή έξω από το κτηνιατρείο της περιοχής, την Carroll County Veterinary Clinic. Η ταμπέλα φιλοξενούσε αρχικά ανακοινώσεις που αφορούσαν το ιατρείο — ωράρια, αργίες, τέτοια. Σιγά σιγά, έκαναν την εμφάνισή τους λιγότερο αναμενόμενα κείμενα, που στην αρχή αφορούσαν τα ζώα και τη φροντίδα τους, εν συνεχεία τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Πολύ σύντομα, οι κάτοικοι του Κάρολ Κάουντι απέκτησαν τη συνήθεια να περνούν έξω από το κτηνιατρείο μόνο και μόνο για να δουν τι γράφει σήμερα η ταμπέλα του, η φήμη της οποίας ξεπέρασε εν τέλει τα όρια της μικρής κωμοπολης του Μέριλαντ κι έγινε viral στο διαδίκτυο.

Εν πάση περιπτώσει, με μερικά από τα μηνύματα της ταμπέλας σκας τα γέλια — ή, έστω, σκας ένα χαμόγελο. Λίγο είναι;

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ποιον είπες ζώο ρε;

from dimart https://ift.tt/c4hqV5p
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 28/12

Το χτύπημα της Μιας

—Χόρχε Καρέρα Ανδράδε—
Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας

Από τον σκοτεινό πύργο που είναι του πλοίου το κατάρτι
το χτύπημα της Μιας
γλιστράει στη νύχτα σαν πτώμα πνιγμένου ανθρώπου.

Στον μαυροπίνακα
χαράζει την κακογραφία του
το χτύπημα της Μιας.
Σπίτια με γυάλινα μάτια βυθίζονται στη νύχτα.

Με τις ουρές ανάμεσα στα σκέλια,
τ’ αδέσποτα σκυλιά
ουρλιάζουν στο χτύπημα της Μιας
σάμπως μπροστά σε πεθαμένο.

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/Fcsa257
via IFTTT

Η Αμαλία βαριέται

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη! 

Η Αμαλία βαριέται
Κείμενο: Αλεξία Βερνίκου
Εικονογράφηση: Φωτεινή Τίκκου
Εκδόσεις Ίκαρος, 2022

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε κάπως, αλλά. Θα πω πρώτα τί μου άρεσε: το θέμα, είναι all time classic. Το μικρό αδερφάκι, το μικρότερο σε ηλικία παιδί του σπιτιού, βαριέται και διαολίζεται. Βιώνει έναν από τους πιο παλιούς αποκλεισμούς. Οι γονείς και το μεγαλύτερο παιδί ανήκουν σε έναν κόσμο στον οποίο το μικρό, η Αμαλία εν προκειμένω, δεν συμπεριλαμβάνεται. Οι μεγάλοι και ο/η σύμμαχός τους έχουν δουλειές, είναι ενταγμένοι, συζητούν ακατανόητα πράγματα, ξέρουν να διαβάζουν. Φυσικό είναι η μικρή ή ο μικρός να θέλει να τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον τους με κάθε τίμημα, έστω και καταστρέφοντας κάτι από αυτόν τον τόσο επιθυμητό κόσμο – να κάτι που ήδη μου φαίνεται λιγάκι αφύσικο στο βιβλίο αυτό: παραείναι αγγελικά τα πράγματα. Η Αμαλία ενοχλεί, αλλά ήπια. Δεν καταστρέφει τίποτα, δεν φωνάζει, δεν θυμώνει, δεν κάνει αληθινές σκανταλιές. Η μαμά της απευθύνεται με λόγια διδακτικά και απολύτως ακαταλαβίστικα για ένα παιδί της ηλικίας της: «Όταν κάποιος βαριέται, Αμαλία, είναι στο χέρι του να σταματήσει να βαριέται. Ένα συναίσθημα είναι κι αυτό, έρχεται από μέσα μας, κι αν δεν μας αρέσει να το νιώθουμε, πρέπει εμείς οι ίδιοι να σκεφτούμε έναν τρόπο για να το αλλάξουμε.» Προτιμώ σαφώς άλλα σημεία της αφήγησης όπως όταν η Αμαλία επιδίδεται με εξαιρετική φαντασία σε ένα σωρό δραστηριότητες, πιθανές και απίθανες και η εικονογράφηση, από κοντά, την ακολουθεί. Σοκάρομαι κάπως όταν εν έτει 2022 έρχομαι αντιμέτωπη με στερεότυπα όπως «ο Μπαμπάς δουλεύει για το γραφείο και η Μαμά έχει συνέχεια κάποια δουλειά να κάνει» ενώ στην αμέσως προηγούμενη σελίδα έχουμε δει τον Μπαμπά καθισμένο στον υπολογιστή του και τη Μαμά να ανακατεύει το φαγητό στην κατσαρόλα. Αυτό τώρα γιατί; Το βιβλίο άρεσε πολύ στη μαμά μου, μια μικρότερη αδερφή 90 ετών πια, αλλά οι κόρες μου τραβούσαν τα μαλλιά τους. Ας σταθώ κάπου στη μέση.

Η Νίκη στη Μαρία:

Διάβασα την Αμαλία σε 25 χαρούμενα δευτεράκια ένα πρωί που αντικαθιστούσα τη δασκάλα τους που έλειπε. Αν και πιο μεγάλα παιδιά από την Αμαλία, ξέρουν πια να διαβάζουν, πηγαίνουν στο «μεγάλο σχολείο» και έχουν υποχρεώσεις σοβαρές, σίγουρα κάποτε βαριούνται. Πλήττουν και δυσανασχετούν συχνά. Οπότε το βιβλίο τους άρεσε. Ταυτίστηκαν και σίγουρα σκέφτηκαν τις βαρετές ώρες του σπιτιού και του σχολείου που το μυαλό χρειάζεται μια διέξοδο, μια ζωγραφιά στα κρυφά πάνω στο θρανίο ή ένα άλμα πάνω από τα μαξιλάρια του καναπέ και μια κακοκουρεμένη κούκλα. Τα διδακτικά λόγια της μαμάς του βιβλίου, βγήκαν πολύ φυσικά από το στόμα μου μπροστά στο ακροατήριο της τάξης χωρίς καν να συνειδητοποιήσω πόσο κενά ήταν, μέχρι που μία μικρή είπε «ε καλά, οι μαμάδες πάντα αυτά λένε». Και οι δασκάλες, πρόσθεσα εγώ από μέσα μου, συνεχίζοντας την ανάγνωση. Εύκολη λύση στη βαρεμάρα δεν υπάρχει.

Η εικονογράφηση είναι αισθητικά ωραία, ευχάριστη, με χρώματα και οικείες λεπτομέρειες που μπορείς να χαζέψεις και να σου θυμίσουν ίσως κάτι. Είναι όμως και κάπως εύκολη, ακολουθεί την τάση της εποχής, μιμείται το εσωτερικό των σπιτιών που βλέπουμε στα social media και τις διαφημίσεις για γάλα αμυγδάλου και ψωμί του τοστ. Σε αυτό το σπίτι, οι γονείς δεν μπορούν να διασκεδάσουν την Αμαλία. Έτσι, αναφέρεται πως η μαμά «έχει συνέχεια κάποια δουλειά να κάνει», δουλειά ασαφή, όχι ορισμένη σαν του μπαμπά. Αργότερα δίνεται πιο συγκεκριμένα το εύρος των πραγμάτων που έχουν να κάνουν οι μαμάδες που δουλεύουν και μεγαλώνουν παιδιά, μαζί και η μαμά της Αμαλίας, που έχει «να τελειώσει κάτι που γράφει στον υπολογιστή, να βάλει τα λουλούδια στο βάζο, να ετοιμάσει το φαγητό», πιο μετά να τακτοποιήσει τις ντουλάπες… Ενώ η ευθύνη της αναπαραγωγής του έμφυλου στερεοτύπου είναι πρωτίστως στο κείμενο, και η εικονογράφος επιλέγει να μας δείξει μόνο τη δουλειά του νοικοκυριού – πραγματικά σαν διαφημιστικό σποτ. Στη μεγάλη κουζίνα η οικογένεια συναντιέται και συμβιώνει: ο μπαμπάς είναι μεν παρών, αλλά δουλεύει στο λάπτοπ ή «έχει ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα για τη δουλειά του και θέλει ησυχία» όσο η μαμά μαγειρεύει ή βάζει τα λουλούδια στο βάζο χαμογελώντας ήρεμα. Και όσο τα κορίτσια φοράνε ροζ.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

 

from dimart https://ift.tt/vWKgioS
via IFTTT

Όταν έφυγε η Ταρανέ

—του Αιμίλιου Χαρμπή—

Στο αριστουργηματικό φιλμ με τίτλο «Όταν έφυγε η Έλι» (2009) του Ασγκάρ Φαραντί, η Ταρανέ Αλιντουστί υποδύεται μια νεαρή δασκάλα, η οποία εξαφανίζεται μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια ενός πικνίκ με φίλους κάπου στην ιρανική εξοχή.

Το περασμένο Σάββατο, έγινε γνωστό από τη σκηνοθέτιδα Σάμια Μιρσάμσι πως η αληθινή Αλιντουστί έχει επίσης «εξαφανιστεί», έπειτα από τη σύλληψή της από την αστυνομία εξαιτίας της κριτικής που άσκησε πρόσφατα στο ιρανικό καθεστώς σχετικά με την επιβολή της θανατικής ποινής, η οποία φαίνεται πως χρησιμοποιείται και ενάντια σε συλληφθέντες των τελευταίων ταραχών.

«Το όνομά του ήταν Μοχσέν Σεκαρί. Κάθε διεθνής οργανισμός που παρακολουθεί αυτή την αιματοχυσία και δεν αντιδρά, είναι ντροπή για την ανθρωπότητα», ανέφερε η τελευταία της ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με την εκτέλεση στις 8 Δεκεμβρίου ενός διαδηλωτή που κατηγορήθηκε για τον τραυματισμό ενός αστυνομικού και το μπλοκάρισμα ενός δρόμου στην Τεχεράνη. Στη συνέχεια ο λογαριασμός της, ο οποίος μετρούσε πάνω από 8 εκατομμύρια ακολούθους, κατέβηκε. Λίγες ημέρες νωρίτερα, η ίδια είχε δημοσιεύσει μια φωτογραφία με τα μαλλιά της ακάλυπτα και τη γνωστή επιγραφή «Γυναίκες, ζωή ελευθερία», ανά χείρας, η οποία έχει γίνει το σλόγκαν του πρόσφατου αντικυβερνητικού κινήματος.

Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους της από τους χώρους του σινεμά και τον τεχνών, που έχουν καταφύγει στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της λογοκρισίας και των διώξεων, η Αλιντουστί έμεινε στο Ιράν. «Δεν έχω άλλο διαβατήριο ή κατοικία έξω από το Ιράν. Θα μείνω και θα σας κοιτάζω ευθεία στα μάτια, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι, όταν φωνάζω για τα δικαιώματά μου», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Το ζήτημα της θανατικής ποινής, ωστόσο, δεν απασχολεί τόσο όψιμα τον κινηματογραφικό κόσμο του Ιράν. Το 2020, ο Μοχαμάντ Ρασούλοφ κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου με το «Δεν υπάρχει κακό», ένα σπονδυλωτό φιλμ με θέμα ακριβώς τη θανατική ποινή και τον τρόπο με τον οποίο αυτή καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων – και όχι μόνο των εκτελεσμένων. Ο διαρκής τρόμος των διώξεων αλλά και της άγριας τιμωρίας διαπερνά και τις τέσσερις βινιέτες, οι οποίες μάλιστα έχουν πρωταγωνιστές και από τις δύο πλευρές του νόμου. Η ταινία γυρίστηκε φυσικά κρυφά, ενώ στον ίδιο τον Ρασούλοφ απαγορεύτηκε τότε η έξοδος από τη χώρα προκειμένου να παραλάβει το βραβείο του στο Βερολίνο. Εδώ και μερικούς μήνες, δε, τόσο εκείνος όσο και ο συνάδελφός του σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί κρατούνται λόγω της αιχμηρής προς το ισλαμικό καθεστώς πολιτικής στάσης τους.

Όσο για την Ταρανέ Αλιντουστί, η οποία εκτός των άλλων έχει πρωταγωνιστήσει και στον βραβευμένο με Όσκαρ «Εμποράκο» του Ασγκάρ Φαραντί, η μοίρα της παραμένει αβέβαιη. Σύμφωνα με όσα γνωστοποίησε η Μιρσάμσι, το σπίτι της έχει γίνει άνω-κάτω από τις Αρχές, ενώ η σύλληψή της επιβεβαιώθηκε και επισήμως, με τη σημείωση πως «η υπόθεση ερευνάται περαιτέρω».

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

 Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste

from dimart https://ift.tt/cV6yF9X
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 21/12

Απρόσμενη συνάντηση

—Βισουάβα Σιμπόρσκα—
Μετάφραση: Μπεάτα Ζουλκιέβιτς

Είμαστε πολύ ευγενικοί ο ένας με τον άλλον,
δηλώνουμε πως είναι ωραίο να συναντιόμαστε μετά από τόσα χρόνια.

Οι τίγρεις μας πίνουν γάλα.
Τα γεράκια μας περπατούν στη γη.
Οι καρχαρίες μας πνίγονται στο νερό.
Οι λύκοι μας χασμουριούνται μπροστά στο ανοιχτό κλουβί.

Οι οχιές μας αποτίναξαν τις αστραπές τους,
οι πίθηκοι τις εμπνεύσεις τους, τα παγόνια τα φτερά τους.
Οι νυχτερίδες εδώ και καιρό δεν μπλέκονται στα μαλλιά μας.

Σωπαίνουμε στη μέση της πρότασης
χαμογελώντας αβοήθητοι.
Οι άνθρωποί μας
δεν ξέρουν να μιλούν μεταξύ τους.

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/ow3I7yz
via IFTTT