zougla: Ο άνθρωπος, τα σώματά του και το μανιφέστο του Μαρξ

Το βιβλίο της άμμου #60

Μετά τις πρώτες υγρασίες του Οκτωβρίου, οι στέγες της Πετρούπολης, οι οξυκόρυφες άκρες των κτιρίων της Πετρούπολης, οι θόλοι των εκκλησιών της Πετρούπολης άρχισαν να λούζονται εκτυφλωτικά στον παγερό ήλιο του Οκτωβρίου.

Εκείνη την ημέρα, ο Άγγελος Πέρι είχε απομείνει μόνος. Ο σύζυγός του έλειπε από το σπίτι. Κάπου ασχολούνταν με τις προμήθειες τροφοδοσίας του στρατού. Αχτένιστος ο άγγελος, φορώντας το ροζ κιμονό του, πηγαινοερχόταν ανάμεσα σε βάζα με χρυσάνθεμα και το όρος Φουτζιγιάμα. Οι άκρες του κιμονό κυμάτιζαν σαν μεταξωτά φτερά, η ιδιοκτήτρια όμως του εν λόγω κιμονό, ο προαναφερθείς άγγελος, υπνωτισμένος από την ίδια πάντοτε ιδέα, δάγκωνε πότε το μαντιλάκι του και πότε την ακρούλα της μαύρης του κοτσίδας. Ο Νικολάι Απολλώνοβιτς παρέμενε, φυσικά, μέγας παλιάνθρωπος, αλλά και ο συνεργάτης της εφημερίδας, ο Νάιντελπφαϊν, ήταν κι εκείνος κτήνος. Τα αισθήματα του αγγέλου είχαν δοκιμαστεί στο έπακρο.

Προκειμένου να βάλει σε κάποια τάξη τα δεινοπαθούντα αισθήματά του, ο Άγγελος Πέρι ξάπλωσε σε ένα καναπεδάκι και άνοιξε το βιβλιαράκι του: Ανρί Μπεζανσόν, Ο άνθρωπος και τα σώματά του. Αυτό το βιβλιαράκι ο άγγελος το άνοιγε επανειλημμένως, αλλά… αλλά… το βιβλιαράκι τού έπεφτε από τα χέρια, τα ματάκια του Αγγέλου Πέρι σφάλιζαν ορμητικά, στην τόση δα μυτίτσα του άρχιζε μια θυελλώδης ζωή: η μυτίτσα σφύριζε και ρουθούνιζε.

Όχι, σήμερα δεν θα την πάρει ο ύπνος. Η Βαρόνη Ρ. Ρ. τη ρώτησε κάποτε για το βιβλιαράκι και, μαθαίνοντας ότι το είχε διαβάσει, της είπε κάπως πονηρά: «Τι έχετε να μου πείτε, ma chère;». Η chère όμως δεν είπε το παραμικρό, και η βαρόνη Ρ. Ρ. τη φοβέρισε κουνώντας το δαχτυλάκι της. Άδικα άρχιζε η αφιέρωση του βιβλίου με τις λέξεις «Ντεβακανική μου φίλη» και τελείωνε με την υπογραφή «αρόνη Ρ. Ρ., θνητό κέλυφος, αλλά με μια βουδιστική σπίθα»;

Επιτρέψτε μου όμως, επιτρέψτε μου· τι σημαίνουν όλα αυτά; Η «ντεβακανική μου φίλη», «το κέλυφος», η «βουδιστική σπίθα;» Αυτά ακριβώς θα διευκρινίσει η Ανρί Μπεζανσόν. Και τούτη τη φορά η Σοφία Πετρόβνα θα εντρυφήσει στην Ανρί Μπεζανσόν. Εκεί όμως που έχωσε τη μυτούλα της στην Ανρί Μπεζανσόν, διακρίνοντας ολοκάθαρα μέσα από τις σελίδες το άρωμα της βαρόνης (η βαρόνη ανάδινε το άρωμα του οποπάνακα), χτύπησε το κουδούνι και μπήκε ορμητική σαν θύελλα η Βαρβάρα Γιεβγκράφοβνα. Ο Άγγελος Πέρι δεν πρόλαβε να εξαφανίσει, ως όφειλε, το πολύτιμο βιβλίο. Κι έτσι πιάστηκε ο άγγελος στα πράσα.

— Τι είναι αυτό; φώναξε αυστηρά η Βαρβάρα Γιεβγκράφοβνα, φέρνοντας στη μύτη της το φασαμέν της και σκύβοντας πάνω από το βιβλίο…

— Πώς βρέθηκε αυτό στα χέρια σας; Ποιος σας το έδωσε;

— Η βαρόνη Ρ. Ρ…

— Ε, φυσικά… Και τι είναι αυτό;

— Ανρί Μπεζανσόν…

— Θέλετε να πείτε Άννι Μπέζαντ… Ο άνθρωπος και τα σώματά του; Τι βλακεία είναι πάλι τούτη; Το Μανιφέστο του Καρλ Μαρξ το διαβάσατε;

Τα γαλάζια ματάκια ανοιγόκλεισαν φοβισμένα και τα άλικα χειλάκια σούφρωσαν θυμωμένα.

— «Η αστική τάξη νιώθει το τέλος της και γαντζώνεται από τον μυστικισμό. Εμείς θ’ αφήσουμε τον ουρανό στα σπουργίτια και από το βασίλειο της ανάγκης θα δημιουργήσουμε το βασίλειο της ελευθερίας».

Και η Βαρβάρα Γιεβγκράφοβνα έριξε θριαμβευτικά ένα επιτιμητικό βλέμμα στον άγγελο μέσα από το φασαμέν της. Και ανοιγόκλεισαν απελπισμένα τα ματάκια του Αγγέλου Πέρι.

* * *

Αντρέι Μπέλυ, Πετρούπολη, μετάφραση Σταυρούλα Αργυροπούλου, Κίχλη, Αθήνα 2017

Peterburg

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

Εικόνα εξωφύλλου: λεπτομέρεια από αφίσα του Ελ Λισίτσκι για την πρώτη ρωσική φουτουριστική όπερα, με τίτλο Η νίκη επί του ήλιου (1913).

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—