zougla: Mission impossible

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Mission impossible

Αυτό δεν είναι τραγούδι #993
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Ήρθε μια μέρα στα καλά καθούμενα, χωρίς να του έχω κάνει ποτέ κανένα κακό, και μου είπε: «Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα και θέλω να το διαβάσεις». Γιατί εγώ; Γιατί σε μένα; Γιατί; «Γιατί ξέρω ότι διαβάζεις». Εμ, καλά να πάθω αφού πάω και διαβάζω στα φανερά. Έβγαλε από το σακίδιο μια εκτύπωση, ένα ολόκληρο πακέτο Α4, δεμένο με σπιράλ. Κρίνοντας από το τούβλο και τη δεδηλωμένη πρόθεση για «κονόμα», υπέθεσα κάτι σε ροζ. «Όχι, αστυνομικό είναι». Το άνοιξα στην τύχη: μονό διάστημα! Όχι μόνο δεν υπάρχει Θεός, αλλά και το σύμπαν διαστέλλεται υπερβολικά αργά. «Δεν βιάζει». Πάλι καλά.

Διάβασα –με κόπο– το πρώτο κεφάλαιο. Ναι, αστυνομικό ήταν. Της σκανδιναβικής σχολής. Φόνοι, οικογενειακά μυστικά, νοσηρότητα. Κι ένας μπάτσος τόσο στερεοτυπικός (χωρισμένος, αλκοολικός, καταραμένος) που ήθελα να πάρω ένα καλά ξυσμένο μολύβι και να το περάσω από το ένα μου αυτί στο άλλο. Διέτρεξα την αρχή όλων των κεφαλαίων. Όλα ξεκινούσαν με τον κακό μας τον καιρό: βροχή, κρύο, ομίχλη. Στην Αθήνα όλ’ αυτά. Τι λένε τώρα;

Οι επιλογές: (α) Keep your morning job. (β) Ξαναγράψ’ το – χωρίς τα μετεωρολογικά δελτία, την άρρωστη οικογένεια και τον μπάτσο. (γ) Δεν το διάβασα γιατί στο μεταξύ τυφλώθηκα. (δ) Αριστούργημα!

Στη βδομάδα πάνω, πήρε τηλέφωνο να ρωτήσει αν το είχα διαβάσει. Του είπα «όχι» για να κερδίσω χρόνο. Τι να του έλεγα; Δεν ήταν κολλητός μου, αλλά δεν ήθελα να μου κόψει και την καλημέρα. Καλό παλικάρι ήταν, κατά τα άλλα. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα σενάρια στρίβειν δια του αρραβώνος. Αν του έλεγα να το ξανάγραφε ως παρωδία; Αλλά ήταν ήδη παρωδία, κι αν το ξανάγραφε ήταν ικανός να το «χαλάσει». Αν του έλεγα ότι μπήκε στο σπίτι ένα ρακούν και μου έφαγε την εκτύπωση; Μπα, θα μου το ξανατύπωνε σε μαρμάρινες πλάκες. Αν του έλεγα να αλλάξει το τέλος και να βάλει, ας πούμε, τον δολοφόνο να σκοτώνει τον συγγραφέα και να κλέβει το μοναδικό αντίτυπο; Αυτό θα είχε την πλάκα του, γιατί ξαφνικά θα βρισκόταν χωρίς μυθιστόρημα – και νεκρός από πάνω. (Καλή ιδέα! Να άλλο ένα μυθιστόρημα που δεν θα γράψω.)

Δεν κατέληξα πουθενά. Ένα μήνα αργότερα, δεν γινόταν να το τρενάρω άλλο: «Αριστούργημα!» του είπα – και καθάρισα. Τώρα ψάχνει για εκδότη. Υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει να το εκδώσει· δεν αποκλείεται να σκίσει κιόλας. Έχει ξανασυμβεί. Ήδη με βλέπω στην παρουσίαση, πρώτο τραπέζι πίστα, να φωνάζω «καλοτάξιδο!» (και, ει δυνατόν, με one–way ticket). Γι’ αυτό το σύμπαν διαστέλλεται τόσο αργά: γιατί αναλώνεται σε συνωμοσίες – εις βάρος μας.

marika2

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *