Το κάτι και το τίποτα

—της Ρούλας Καλαρά—

Με αφορμή αυτό το μικρό, το δειλό βηματάκι της Σίας Αναγνωστοπούλου, το τόσο ευπρόσδεκτο και επαινετέο από όλους τους προοδευτικούς, δημοκράτες και έλλογους φιλοευρωπαίους πολίτες αυτού του τόπου, έχει αναδυθεί σήμερα απ’ τα έγκατα του άλογου θυμικού, της θρησκοληψίας, της απαιδευσίας και της μικρόνοιας ενός μεγάλου μέρους των συμπατριωτών μας, ένας βόρβορος σκοταδισμού και μεσαιωνικής ιδεοληψίας.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Ο νους μου γυρνάει ακριβώς 30 χρόνια πίσω: 1985, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου υπηρετώ ως φιλόλογος καθηγήτρια στο Λύκειο. Νεαρή, με κέφι για δουλειά, με ιδέες και οράματα για την παιδεία, στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου. Ο Διευθυντής του σχολείου μου ήταν θεολόγος, απ’ αυτούς τους μικρόνοες θρησκόληπτους, με διασυνδέσεις με τις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις και τον Μητροπολίτη του νομού.

Και ξαφνικά, μια ωραία πρωία, μου παραδίδεται στο Γραφείο ένα επίσημο υπηρεσιακό έγγραφο που καλεί εμένα και άλλες δύο συναδέλφισσές μου, επίσης νεαρές φιλολόγους, σε ΕΔΕ από το Γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού με την εξής κατηγορία:

«Δεν κάνετε το σταυρό σας στην πρωινή προσευχή και είστε άθεες και επικίνδυνες για την εκπαίδευση, γιατί διαφθείρετε τα χρηστά ήθη των μαθητών σας. Ο Μητροπολίτης Π… του νομού Κ… απευθύνθηκε ανήσυχος στη Διεύθυνση και απαιτεί την παραδειγματική τιμώρία σας».

Μας είχε καταγγείλει ύπουλα και εν κρυπτώ ο Λυκειάρχης μας…

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την προσωπική και οικογενειακή περιπέτεια που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο, που οδήγησε σε ανάκριση όλους τους μαθητές μας μαζί με τους γονείς τους, που μας διέσυρε σε ολόκληρο το νομό με έγγραφα του Δεσπότη εναντίον μας τα οποία διάβαζαν από άμβωνος οι ιερείς στους πιστούς… Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι και ο τότε Υπουργός (δεν ζει πια) και ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας, που διεταξε την ΕΔΕ, και ο Σύμβουλος Φιλολόγων ήσαν άνθρωποι προοδευτικοί, με σύγχρονες απόψεις και καθόλου θρησκευόμενοι. Και όμως, υποτάχθηκαν πλήρως στην απαίτηση του Μητροπολίτη.

Και όταν καταφύγαμε στην ΟΛΜΕ για κάλυψη και συμπαράσταση, ο συνάδελφος συνδικαλιστής μάς είπε επί λέξει: «Καλά, κι εσείς γιατι δεν κάνετε το σταυρό σας να ξεμπερδεύετε;» Και όταν απευθυνθήκαμε σε μαχόμενο δικηγόρο, μετέπειτα αρχηγό κόμματος, αποφασισμένες να καταθέσουμε μήνυση εναντίον του Δεσπότη, μας απάντησε, πάλι επι λέξει: «Κορίτσια, δεν υπάρχει στην Ελλάδα δικαστήριο που θα καταδικάσει Δεσπότη. Ας έχετε δίκιο, ας σας καλύπτει το σύνταγμα και οι νόμοι. Θα ταλαιπωρηθείτε άδικα, θα διασυρθείτε σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και θα χάσετε».

Κάπου εκεί προσγειωθήκαμε και κατανοήσαμε σε τι χώρα ζούμε και σε τι είδους εκπαιδευτικό σύστημα επρόκειτο να προσφέρουμε τα καλύτερά μας χρόνια και ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μας. Αλλά συνεχίσαμε, χωρίς να υποχωρήσουμε ούτε χιλιοστό στο θέμα της ανεξιθρησκίας και της ελευθερίας της συνείδησης, μέχρι να φτάσουμε στη σύνταξη. Και αυτά διδάξαμε και στους μαθητές μας.

Σήμερα, 30 χρόνια αργότερα, η ελληνική κοινωνία —όπως και η Εκκλησία— βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο. Να πω ότι θλίβομαι και νιώθω σαν να πήγε χαμένη η ζωή μου και τα κομματάκια της ψυχής μου που άφησα μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, είναι λίγο…

YΓ. Η αλήθεια είναι ότι άλλαξε κάτι: εγώ που, μεγαλώνοντας, έμαθα να εκτιμώ πολύ το «κάτι» σε σύγκριση με το «τίποτα».

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία  De profundis

from dimart http://ift.tt/1NV8EsI
via IFTTT