Ας παγώσει για λίγο ο χρόνος, μέχρι να γυρίσει το πρόσωπό της», σκέφτεται... Ήδη την αγαπά, χωρίς καν να δει το πρόσωπό της, και τη στιγμή που γυρίζει «σαν να πιάστηκε από ένα μπουρίνι, όπως συμβαίνει με τα παιδιά που παίζουν στον άνεμο» βρίσκει τον εαυτό του εντελώς και αμετάκλητα ερωτευμένο μαζί της. «Κάτι έχει συμβεί σε μένα», λέει, σαστισμένος…
Οι απαγορευμένοι έρωτες.
Στο τέλος ακριβώς του 18ου αιώνα, ο γεμάτος πάθος ιδεαλιστής Φρίντζ, ερωτεύεται παράφορα την «ακατάλληλη» κατά τον περίγυρό του, Σοφί φον Κιν. Δεν έχουν τίποτα κοινό, διαφωνούν σε όλα, ο Φριντζ το βλέπει, μα δεν τον αγγίζει, τίποτα δεν κλονίζει τα ανεξέλεγκτα συναισθήματά του για εκείνη.
Υπάρχει άραγε κάποια εξήγηση για την έλξη που συχνά νιώθουμε για έναν άνθρωπο που είναι τόσο διαφορετικός έως και τελείως αντίθετος από εμάς;
Για το θέμα αυτό έχουν γίνει ακόμη κι επιστημονικές μελέτες, ενώ οι πολυάριθμες έρευνες καταδεικνύουν ότι κατά πάσα πιθανότητα, το συνεκτικό στοιχείο μιας τέτοιας σχέσης είναι ο θαυμασμός του «εξωτικού»: Πράγματι, μας συναρπάζει να ανακαλύπτουμε ξανά τη ζωή μέσα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, να δοκιμάζουμε πρωτόγνωρες εμπειρίες και να προκαλούμε τον εαυτό μας.
Η σχέση με έναν άνθρωπο διαφορετικό βέβαια εξαρτάται από το νόημα που δίνουμε σε αυτό το «διαφορετικό», που φυσικά, επιδέχεται διαβαθμίσεις.
Είναι διαφορετική η περίπτωση της επιλογής ενός συντρόφου που ασπάζεται διαφορετική θρησκεία από την επιλογή ενός συντρόφου που προτιμά διαφορετική γεύση παγωτού. Όπως και να’ χει, οι διαφορές αυτές, μικρές ή μεγάλες, κρατούν το ενδιαφέρον στη σχέση και με τη σκέψη ότι αυτή δε θα είναι ποτέ βαρετή στο υποσυνείδητό μας, προβαίνουμε συχνά σε τέτοιες επιλογές.
Εντούτοις, είναι αμφίβολο το κατά πόσο αυτές οι σχέσεις μπορούν να έχουν διάρκεια.
Ο αρχικός ενθουσιασμός είναι θετικό στοιχείο πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει; Και αν όμως στην πορεία αντικατασταθεί από εγωισμό και πείσμα; Τι συμβαίνει;
Αν η σχέση όντως είναι ειλικρινής και οι σύντροφοι συναισθηματικά ώριμοι το ζευγάρι μπορεί να κάνει αμοιβαίες υποχωρήσεις, σεβόμενος τη διαφορετικότητα του άλλου. Όταν ο ενθουσιασμός είναι επιπόλαιος είναι πολύ πιθανόν η σχέση αυτή να τελειώσει σύντομα.
Η επιλογή του συντρόφου πέρα από τη σωματική έλξη θα πρέπει να βασίζεται στα κοινά στοιχεία, τα παρόμοια ενδιαφέροντα και συνήθειες, που οδηγούν σύμφωνα με τις επιστημονικές στατιστικές σε μια σταθερότητα και ασφάλεια.
Η ομοιότητα εξασφαλίζει τη σταθερότητα στις σχέσεις;
Πολλοί μιλούν για μια τάση να παντρεύονται μεταξύ τους όσοι ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη. Κατά το αρχαίο ρητό «όμοιος ομοίωι αεί πελάζει», αυτό που ψάχνουμε υποσυνείδητα, δεν είναι ο ενθουσιασμός ή το πάθος, αλλά έναν άνθρωπο «του επιπέδου μας», που θα μας εξασφαλίσει ένα γάμο χαρακτηριζόμενο από ομαλότητα και ισορροπία. Το πρόβλημα είναι ωστόσο, ότι πέρα από ζευγάρια «ετερώνυμα» που παρέμειναν μαζί κι ερωτευμένα για χρόνια, υπάρχουν κι άλλα τόσα «ομώνυμα» που δεν άντεξαν στο χρόνο, αλλά και αντίστροφα. Ποιος είναι ο κανόνας λοιπόν και ποια η εξαίρεση;
Αν αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις στατιστικές, καθώς τα πράγματα ίσως είναι πολύ πιο απλά. Έστω ότι το DNA των ανθρώπων είναι κοινό κατά 99,9%, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το 0,1% που απομένει κρύβει μέσα του όλη τη μαγεία και τη γοητεία του μυστηρίου της ανθρώπινης ζωής. Είμαστε όλοι ίδιοι και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί.
Γιατί ο έρωτας και η αγάπη, συναισθήματα αυτεξούσια κι απαρακώλυτα, πρέπει να πληρούν προϋποθέσεις,
γιατί πρέπει να έχουν «πρέπει» και «μη»;
Να
έχουν μόνο «ας». Ας αφεθούμε... «Κι ας μην κάνω εγώ τίποτα χρήσιμο... Κι ας αγαπώ εσένα περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή. Με σένα μπορώ να τραβήξω όλο τον ουρανό πάνω μου μ'ένα σου χαμόγελο .» (E. Cummings)
Via
Οι απαγορευμένοι έρωτες.
Στο τέλος ακριβώς του 18ου αιώνα, ο γεμάτος πάθος ιδεαλιστής Φρίντζ, ερωτεύεται παράφορα την «ακατάλληλη» κατά τον περίγυρό του, Σοφί φον Κιν. Δεν έχουν τίποτα κοινό, διαφωνούν σε όλα, ο Φριντζ το βλέπει, μα δεν τον αγγίζει, τίποτα δεν κλονίζει τα ανεξέλεγκτα συναισθήματά του για εκείνη.
Υπάρχει άραγε κάποια εξήγηση για την έλξη που συχνά νιώθουμε για έναν άνθρωπο που είναι τόσο διαφορετικός έως και τελείως αντίθετος από εμάς;
Για το θέμα αυτό έχουν γίνει ακόμη κι επιστημονικές μελέτες, ενώ οι πολυάριθμες έρευνες καταδεικνύουν ότι κατά πάσα πιθανότητα, το συνεκτικό στοιχείο μιας τέτοιας σχέσης είναι ο θαυμασμός του «εξωτικού»: Πράγματι, μας συναρπάζει να ανακαλύπτουμε ξανά τη ζωή μέσα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, να δοκιμάζουμε πρωτόγνωρες εμπειρίες και να προκαλούμε τον εαυτό μας.
Η σχέση με έναν άνθρωπο διαφορετικό βέβαια εξαρτάται από το νόημα που δίνουμε σε αυτό το «διαφορετικό», που φυσικά, επιδέχεται διαβαθμίσεις.
Είναι διαφορετική η περίπτωση της επιλογής ενός συντρόφου που ασπάζεται διαφορετική θρησκεία από την επιλογή ενός συντρόφου που προτιμά διαφορετική γεύση παγωτού. Όπως και να’ χει, οι διαφορές αυτές, μικρές ή μεγάλες, κρατούν το ενδιαφέρον στη σχέση και με τη σκέψη ότι αυτή δε θα είναι ποτέ βαρετή στο υποσυνείδητό μας, προβαίνουμε συχνά σε τέτοιες επιλογές.
Εντούτοις, είναι αμφίβολο το κατά πόσο αυτές οι σχέσεις μπορούν να έχουν διάρκεια.
Ο αρχικός ενθουσιασμός είναι θετικό στοιχείο πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει; Και αν όμως στην πορεία αντικατασταθεί από εγωισμό και πείσμα; Τι συμβαίνει;
Αν η σχέση όντως είναι ειλικρινής και οι σύντροφοι συναισθηματικά ώριμοι το ζευγάρι μπορεί να κάνει αμοιβαίες υποχωρήσεις, σεβόμενος τη διαφορετικότητα του άλλου. Όταν ο ενθουσιασμός είναι επιπόλαιος είναι πολύ πιθανόν η σχέση αυτή να τελειώσει σύντομα.
Η επιλογή του συντρόφου πέρα από τη σωματική έλξη θα πρέπει να βασίζεται στα κοινά στοιχεία, τα παρόμοια ενδιαφέροντα και συνήθειες, που οδηγούν σύμφωνα με τις επιστημονικές στατιστικές σε μια σταθερότητα και ασφάλεια.
Η ομοιότητα εξασφαλίζει τη σταθερότητα στις σχέσεις;
Πολλοί μιλούν για μια τάση να παντρεύονται μεταξύ τους όσοι ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη. Κατά το αρχαίο ρητό «όμοιος ομοίωι αεί πελάζει», αυτό που ψάχνουμε υποσυνείδητα, δεν είναι ο ενθουσιασμός ή το πάθος, αλλά έναν άνθρωπο «του επιπέδου μας», που θα μας εξασφαλίσει ένα γάμο χαρακτηριζόμενο από ομαλότητα και ισορροπία. Το πρόβλημα είναι ωστόσο, ότι πέρα από ζευγάρια «ετερώνυμα» που παρέμειναν μαζί κι ερωτευμένα για χρόνια, υπάρχουν κι άλλα τόσα «ομώνυμα» που δεν άντεξαν στο χρόνο, αλλά και αντίστροφα. Ποιος είναι ο κανόνας λοιπόν και ποια η εξαίρεση;
Αν αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις στατιστικές, καθώς τα πράγματα ίσως είναι πολύ πιο απλά. Έστω ότι το DNA των ανθρώπων είναι κοινό κατά 99,9%, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το 0,1% που απομένει κρύβει μέσα του όλη τη μαγεία και τη γοητεία του μυστηρίου της ανθρώπινης ζωής. Είμαστε όλοι ίδιοι και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί.
Γιατί ο έρωτας και η αγάπη, συναισθήματα αυτεξούσια κι απαρακώλυτα, πρέπει να πληρούν προϋποθέσεις,
γιατί πρέπει να έχουν «πρέπει» και «μη»;
Να
έχουν μόνο «ας». Ας αφεθούμε... «Κι ας μην κάνω εγώ τίποτα χρήσιμο... Κι ας αγαπώ εσένα περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή. Με σένα μπορώ να τραβήξω όλο τον ουρανό πάνω μου μ'ένα σου χαμόγελο .» (E. Cummings)
Via
from PoNiRidiS http://ift.tt/1JAAoNr
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου