Καινούρια Ζάλη

Αυτό δεν είναι τραγούδι #426
Dj της ημέρας, η Μίλλη Τσουμάνη

Ήσυχες μέρες του Αυγούστου για τον Γιάννη Αγγελάκα, μέσα σ’ ένα φουρτουνιασμένο καλοκαίρι. Σε υψόμετρο 1350 μέτρων διάλεξε να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και την τέχνη του, την Αστράκα, την Τύμφη και τη Δρακόλιμνη, με ορμητήριο ένα μικρό ζαγοροχώρι, αλλά μεγάλο για να χωρέσει τις σκέψεις του κόσμου όλου, το Βραδέτο, που είναι ο δικός μου παιδικός χώρος και χρόνος. Το μέρος που προτιμώ να κοσκινίζω το μυαλό μου κάθε εποχή. Κι ας λέει εκείνος δε χωράς πουθενά. Εκεί χωράνε όλα. Είναι το φαράγγι που όλα τα καταπίνει και το δώρο της φύσης.

Συναντιόμαστε μέρα στη μέρα, στη γωνία του κι εγώ στη δική μου. Στο βουβό, στο αμίλητο. Εκείνος στα δικά του κι εγώ στα δικά μου και παρά τη σιωπή ξεπεταγόταν από μέσα μου ένα ένα τα τραγούδια του και κάθε φορά το άγχος «πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι, ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν». 

Στα 56 του δουλεύει με σοφία, συνέπεια και επιλεκτική όρεξη. Πριν από λίγα χρόνια σε μια παρέα ένας από τους πολλούς, κατά καιρούς, συνεργάτες του είχε πει «μεγαλώνει καλά ο Γιάννης». Κι αυτό είναι ένα δύσκολο πράγμα, για έναν τύπο που βρυχάται πάνω από ένα μικρόφωνο με λόγια τόσο μεστά, απλά κι ανθρώπινα, «γιατί: είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή / είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή», τη χρυσή εποχή των 90s. Τότε που με υποψία ταλέντου μπορούσες να τα κάψεις όλα. Πόσο μάλλον όταν διέθετες ένα πολύμπριζο ικανοτήτων όπως αυτό του Γιάννη Αγγελάκα. Αλλά ήξερε, κι αν δεν ήξερε, φρόντισε κι έμαθε το μέσα του, το παίδεψε, για να προχωρήσει πάνω και μπροστά από την εικόνα του γραφικού ροκά που παλιμπαιδίζει και παίζει με την ουρά του. Πολυσχιδής και πολυσυλλεκτικός, τραγουδά, γράφει ποίηση, γράφει μουσική για ταινίες, συνθέτει, μαθαίνει ρόλους και τους ερμηνεύει, ιδρύει δισκογραφική εταιρεία και επιχειρεί, γνωρίζει νέους ανθρώπους, καταπιάνεται με μουσικά πειράματα, κάνει ραδιόφωνο και σκιτσάρει. Και πάνω από όλα κρατάει τα δικά του δικά του, παραμένοντας αυτό το μυστήριο με τη φωνή, που φεύγει λίγο στο παράφωνο και επιστρέφει στεντόρεια και χαρακτηριστική.

Η «Καινούρια Ζάλη» κλείνει 19 χρόνια και δε νομίζω ότι θα γεράσει ποτέ, όπως ποτέ δε γερνάνε τα συναισθήματα. Άντε το πολύ πολύ να ξεθυμάνει λίγο το άρωμά τους, αλλά πάντα θα σε κατακλύζουν από το μεγαλείο τους. Κι εσύ, άοπλος για να νικήσεις, θνητός ώστε να ηττηθείς, αδύναμος να σταθείς όρθιος να τα κοιτάξεις στα μάτια, θα τραγουδάς πάντα την «Καινούρια Ζάλη», αντίδοτο κάθε φορά στη μοίρα σου.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1LEk5pC
via IFTTT