Οι παλιοί μας φίλοι

Αυτό δεν είναι τραγούδι #429
Dj της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

Υπάρχουν μερικά ποιήματα, στίχοι των οποίων έχουν χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά, ξανά και ξανά, με τρόπο εξόχως επιφανειακό, με αποτέλεσμα να ξοδεύονται ως αφελή στερεότυπα — όπως π.χ. το καβαφικό «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους» ή το σεφερικό «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Όχι μόνο ποιήματα, αλλά και τραγούδια. Παίζει να μην υπάρχουν στίχοι τραγουδιού που να έχουν περισσότερο κακοποιηθεί από ό,τι η φράση «κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις / με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις» από το οι «Παλιοί μας Φίλοι» του δίσκου «Φορτηγό», με τον οποίο ο Διονύσης Σαββόπουλος εισέρχεται στη δισκογραφία το 1966. Έναν χρόνο προτού η Ελλάδα μπει ολόκληρη στον γύψο της χούντας των συνταγματαρχών (διότι αρτιμελής και υγιέστατη δεν ήταν εν έτει ’66) —τη χρονιά που ο Στέλιος Καζαντζίδης εγκαταλείπει οριστικά τη νύχτα και, λίγο αργότερα, και τη Μαρινέλλα, ενώ ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ερμηνεύει τη «Ρωμιοσύνη» του Ρίτσου, μελοποιημένη από τον συνθέτη και βουλευτή τότε της ΕΔΑ Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος την ίδια χρονιά θα συνεργαστεί και με την ετών 19 Μαρία Φαραντούρη στο «Μαουτχάουζεν», σε ποίηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη που υπήρξε έγκλειστος στο ναζιστισκό στρατόπεδο, τη χρονιά που άμα τη εμφανίσει του ο Σταμάτης Κόκοτας θα γίνει σούπερ σταρ άρτι εκ Παρισίων επαναπατρισθείς και το δίδυμο Αλίκη Βουγιουκλάκη-Δημήτρης Παπαμιχαήλ θα κάνει τεράστια επιτυχία με το έργο «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», πρώτα στο θέατρο κι έπειτα στον κινηματογράφο—, ο Σαββόπουλος γίνεται ο εισηγητής ενός νέου μουσικού ρεύματος (θα ονομαστεί «Νέο Κύμα»).

Έναν χρόνο πριν κυκλοφορήσουν σε δίσκο οι «Παλιοί μας Φίλοι» (Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει / τη δική σου μελαγχολία / κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις / με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Πέρασαν για πάντα / οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες / οι κραυγές. / Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών), ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου συγκρούεται με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, εξαναγκάζεται σε παραίτηση, ορκίζεται η κυβέρνηση των «Αποστατών», ξεσπούν τα «Ιουλιανά», κορύφωση των οποίων αποτελεί η δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα. Το 1966, οι πάντες διαβεβαιώνουν ότι η δημοκρατία δεν κινδυνεύει, η πολιτική αποσταθεροποίηση είναι προφανής, πραγματοποιούνται οι δίκες για την πολύκροτη υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» και για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963. Στο τέλος του χρόνου που έχει ξεκινήσει με την ΕΙΡ να εκπέμπει κανονικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, ο θάνατος περισσότερων από 200 ανθρώπων με ένα φέρι μποτ που αφέθηκε στη μοίρα του από τους ιδιοκτήτες γίνεται ίσως το σύμβολο του επερχόμενου και δυσοίωνου 1967 οπότε και επιβλήθηκε δικτατορία (Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ / όμορφη να σας μιλήσω / βλέπω πυρκαγιές / πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς / κι είμαι μαζί σας. / Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται / όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται / εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω / τις μέρες τις παλιές).

Τούτων δοθέντων, όποτε διαβάζω σήμερα —τα τελευταία χρόνια, επίσης— ως στάτους στο φου-μπου «Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις / με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», και κυρίως όταν το διαβάζω από ανθρώπους που επικαλούνται τον σαββοπουλικό στίχο για να «ερμηνεύσουν» δήθεν ιδεολογικά τη στροφή που επιτάσσει ο βιοπορισμός τους από την πολιτική, ή και απλώς η αυτοεικόνα τους, σκέφτομαι ότι ενώ ο κόσμος καίγεται, κάποιοι παίζουν (κακά) την «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια» — ή, για να το πούμε με σημερινά λόγια: Άσε μας, κουκλίτσα μου!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1Jv38u7
via IFTTT